Τι είναι Θεία Λειτουργία.
Ή Θ. Λειτουργία είναι ή ακολουθία εκείνη ή οποία τελείται στους Ναούς για τρεις κυρίως βασικούς σκοπούς:
1) Δια διδασκαλία των πιστών, τόσον εκ των αναγνωσμάτων και των κηρυγμάτων, όσον και εκ της υμνολογίας και των βίων των Αγίων,
2) Δια δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό. και
3) Δια τον κυρίως σκοπό, ο οποίος είναι ή ένωσις του άνθρωπου μετά του Θεού δια της Θείας Κοινωνίας.
Ό κυρίως λόγος, ο μοναδικός, εάν θέλετε, σκοπός δια τον οποίο συντελείται, ή Θ. Λειτουργία είναι αυτός, είναι ή Θεία Ευχαριστία. Όλα τα αλλά έχουν προστεθή δια την ενίσχυσιν του πιστού προς τον σκοπό της Θ. Κοινωνίας.
Ή λέξις λειτουργία σημαίνει έργον και υπηρεσία υπέρ του λαού. Εις την Καινήν Διαθήκην ως λειτουργία χαρακτηρίζεται ή λατρεία προς τον Θεόν και κάθε αγαθόν έργον υπέρ του λαού. και τέλος, λειτουργία επεκράτησε να λέγεται ή τελετή (ή ακολουθία αν θέλετε) του Μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας, ή οποία είναι ή κατ' εξοχήν μυστηριώδης υπηρεσία υπέρ του λαού.
Λειτουργίαι κατά την παράδοσιν, έχουν γραφεί πολλαί. Λέγεται ότι είχαν γραφεί δώδεκα.
Επεκράτησαν όμως τρεις.
1) Του θείου Αποστόλου Ιακώβου του Άδελφοθέου, 2) του Μ. Βασιλείου, 3) του Ιερού Χρυσόστομου και 4) των Προηγιασμένων.
και ή μεν του Ιακώβου τελείται, άπαξ του έτους —κατά την μέρα της εορτής του 23 Οκτωβρίου. Του Μ. Βασιλείου τελείται δέκα φοράς το έτος, ήτοι: τάς πέντε πρώτας Κυριακάς τής Μ. Τεσσαρακοστής, τη μεγάλη Πέμπτη, τω μεγάλω Σαββάτω τη πρώτη Ιανουαρίου, καθ' ην και ή μνήμη αυτού, και τάς εορτάς της του Χριστού Γεννήσεως και των Θεοφανείων.
και ή του Ι. Χρυσοστόμου τελείται συνεχώς καθ' όλον το έτος, πλην Δευτέρας, Τρίτης, Τετάρτης, Πέμπτης και Παρασκευής της Μ. Τεσσαρακοστής.
Ή Θ. Λειτουργία διαιρείται εις τρία κυρίως τμήματα, τα εξής: α) Των Κατηχουμένων, το όποιον αρχίζει από τα «ειρηνικά» και φθάνει μέχρι του Χερουβικού ύμνου.
β) Των Πιστών. Το οποίον αρχίζει από του Χερουβικού ύμνου έως του «Πιστεύω». και
γ) Το τμήμα της Θυσίας ομού μετά της Θείας Κοινωνίας.
Ή Θ. Λειτουργία είναι ή αδιάκοπος συνέχεια της σταυρικής θυσίας του Ιησού Χριστού. Δηλαδή είναι ή συνέχεια του απολυτρωτικού έργου του Θεού. Είναι δε το μόνον μέσον δια του οποίου επιτυγχάνει ο χριστιανός την τελείωσίν του και την θέωσίν του. και ως εκ τούτου είναι ανάγκη μεγάλη να συμμετέχει ο Χριστιανός δια τους έξης λόγους:
Πρώτον από αυτήν ταύτη την ανάγκην.
Δεύτερον από συμφέρον.
και τρίτον από υποχρέωσιν.
Από ανάγκην μεν, διότι μακράν αυτής είναι ή απώλεια. Από συμφέρον δε, διότι δι' αυτής ενούμεθα με τον Θεόν και
ενοικεί εις τάς καρδίας μας ολόκληρος ή Αγία Τριάς. και από υποχρέωσιν, διότι δι' αυτής ομολογούμεν παντού και συνεχώς την προς τον Θεόν μας πίστιν και αγάπη. Γινόμεθα δηλαδή και στον κόσμο «φως» και «άλας» προς δόξα του Τριαδικού Θεού και προς ωφέλεια των άλλων. Αλλά τα περισσότερα βεβαίως θα τα δούμε όταν συν Θεώ
φθάσωμεν στην Θεία Λειτουργία.
και τώρα ευρισκόμεθα στο τελευταίον προς συζήτησιν ερώτημα,
το όποιον είναι:
Τι ωφελούμεθα εκ της συμμετοχής μας εις όλα αυτά (Μυστήρια,
Ακολουθίας κ .λ .π.) και Τι ζημιούμεθα εκ της αποχής μας από αυτά. Νομίζω πώς δε χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία δια να διαπίστωση
κανείς και τάς δύο αυτάς πλευράς του θέματος. Δηλαδή το Τι χάνει ή
το Τι κερδίζει από τη ζωήν της Εκκλησίας ο άνθρωπος. Αρκεί να τονισθή το εξής:
Ή Εκκλησία μας, όπως είδαμε, είναι το Πανδοχείο εκείνο, είναι, θα λέγαμε στο απλούστερο, το Νοσοκομείο εκείνο στο όποιον εισέρχονται οι παντός είδους ασθενείς και θεραπεύονται και μάλιστα από οιανδήποτε ασθένεια και αν έχουν προσβληθή: «Υγιής εγίνετο ω δήποτε κατείχετο νοσήματι» (Ίωάν. ε' 4). Κατά συνέπεια, εάν ο ασθενής δεν εισέρχεται εις το Νοσοκομείον Τι θα πάθη ; Απλούστατα θα ασθενήσει περισσότερο και τελικώς θα αποθάνη. Τι κερδίζει λοιπόν εισερχόμενος στο Νοσοκομείον αυτό, την Εκκλησία δηλαδή, ο πιστός; Την ζωήν! Τι ζημιούται . Όταν δεν εισέρχεται; Ζημιούται, χάνει τον αγιασμό, χάνει την ζωή του!
Επίσης το Πανδοχείων δεν διαθέτει μόνον φάρμακα προς ίασιν, αλλά διαθέτει και τροφή κατάλληλο δια την συντήρησιν και την ανάπτυξιν των εισερχομένων εις αυτό. και εάν φυσικά δεν τρέφεται κανείς τακτικώς και όπως πρέπει ούτε να αναπτυχθή ούτε και να ζήση είναι ποτέ δυνατόν.
Ό,τι λοιπόν συντελείται και γίνεται εις το Νοσοκομείον, η το πανδοχείο, το αυτό γίνεται και συντελείται και στην Εκκλησία. και στη αυτήν εισερχόμεθα πληγωμένοι και τραυματισμένοι από τον πόλεμο με τον διάβολο από τον όποιον κάθε τόσο δεχόμεθα πληγάς και τραύματα. εισερχόμεθα ασθενείς, έχοντες πάθη και κακίας, μεταβαίνομεν εις τον πνευματικόν, δεχόμεθα τάς επεμβάσεις του, δεχόμεθα και τα φάρμακα τα όποια μας παρέχει και ολίγον κατ' ολίγον και με την χάριν του Θεού θεραπευόμεθα αλλά και αναπτυσσόμεθα πνευματικώς και θεούμεθα!
Ή επέμβασης είναι ή εξομολόγησες των αμαρτημάτων, τα φάρμακα είναι αι συμβουλαί και ο «κανόνας» (νηστείαι, μετάνοιαι, ελεημοσύναι και ότι άλλο κρίνει αναγκαίον προς τούτο ο πνευματικός). και εις την συνέχειαν τρεφόμεθα με τον αιώνιον «Άρτον» και γενικώς λαμβάνομεν την χάριν όλων των Μυστηρίων της Εκκλησίας.
Ώστε καταλήγομεν εις το απλούν και ορθόν συμπέρασμα ότι όχι μόνον ωφελούμεθα κάτι, ολιγότερο η περισσότερο, αλλά δι' αυτής -της Εκκλησίας- σωζόμεθα, θεούμεθα, γινόμεθα τέκνα του ουρανίου Πατρός και τέλος πολίται της αιωνίου ζωής και Βασιλείας. Δεν είμεθα όμως ημείς εις θέσιν να εννοήσωμεν και να καταλάβωμεν με τον μικρόν μας τον νουν το μέγεθος αυτό της ωφελείας και δι' αυτό δεν δίδομεν και την πρέπουσα προσοχή και σημασία.
Συνεπώς, ζών ο πιστός εντός της Εκκλησίας και γευόμενος όλα αυτά τα οποία ή αγάπη και ή θυσία του Θεού μας χορηγεί, κερδίζει το πάν. και εις περίπτωσιν αντιθέτου διαγωγής τότε ζημιούται όχι κάτι, αλλά χάνει το πάν!
Με όλα αυτά τα οποία ελέχθησαν έως εδώ καλύψαμεν έναν αρκετά μεγάλο κύκλο. Είδαμε Τι είναι Εκκλησία, Τι είναι Ναός. Τι είναι Μυστήρια, Τι είναι Άκολουθίαι, Τι είναι Θ. Λειτουργία, Τι ωφελούμεθα εξ αυτών και Τι ζημιούμεθα όταν μένωμεν μακράν αυτών. Ήσαν όλα αυτά λίαν απαραίτητα, προκειμένου να ιδωμεν και να γνωρίσωμεν την Εκκλησία και τα εν αύτη τελούμενα. Όχι βεβαίως ότι έκλεισε το σοβαρό και μεγάλο αυτό θέμα, κάθε άλλο' μάλλον τώρα ανοίγει. Όλα τα θρησκευτικά, τα θεολογικά, τα μυστηριακά και εν γένει τα εκκλησιαστικά θέματα δεν κατανοούνται, δεν μανθάνονται τελείως, ποτέ δεν τελειώνουν, δεν κλείνουν ποτέ.
Ή Εκκλησία, το Θεοσύστατον αυτό έργον το επί της γης ιδρυθέν υπ' Αυτού του θυσιασθέντος δι' αυτήν Ιδρυτού Ιησού, από της συστάσεως της έως πέρατος των αιώνων, όσον δηλαδή υπάρχουν επί της γης άνθρωποι και διάβολος, θα βάλεται, θα διώκεται, θα πολεμείται από τον διάβολο και τα μίσθαρνα όργανα του λυσσαλέος και έξοντωτικώς.
Ό πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας ήρχισε δύναται τις να ειπεί, προ της ιδρύσεως της. Ό πόλεμος αυτός ήρχισε με την σταυρική θανάτωσιν του Ιδρυτού της. Άλλα και όταν τελικώς ίδρύθη και συνεστήθη «επάγη» ή Εκκλησία δια του Πνεύματος του Αγίου και του έργου των Αποστόλων, τότε άρχισε συστηματικός πόλεμος.
και τους τρεις περίπου πρώτους αιώνας επολεμήθη ή Εκκλησία μας ως γνωστόν από τον διάβολον μέσω της ειδωλολατρίας. Ήτο ή χρυσή και ευλογημένη εποχή. Εποχή κατά την οποίαν επληρούτο, γέμιζε ο Παράδεισος με Αγίους, με Μάρτυρας. Ήτο ή εποχή κατά την οποίαν εποτίσθη το δένδρο της Πίστεως μας με ποταμούς αιμάτων μαρτυρικών.
Ευδόκησε όμως ο Θεός και ετερματίσθη, σταμάτησε κάποτε -επί Μ. Κωνσταντίνου-ο πόλεμος αυτός. και ναι μεν ο πόλεμος αυτός σταμάτησε, ο διάβολος όμως δεν σταμάτησε, ούτε και πρόκειται να σταματήση ποτέ το έργον του. και συνεχίζει τον πόλεμο όχι πλέον έξωθεν αλλά εσωθεν. Εντός της Εκκλησίας, μέσω των ανθρώπων της Εκκλησίας, Πατριαρχών, Επισκοπούν και Ιερέων. Ό πόλεμος αυτός είναι των αιρέσεων. Ηρχισεν από το έτος 317 μ.Χ. με πρώτον πολέμιο και πρώτον αιρεσιάρχη τον πρωθιερέα της Αλεξανδρείας
Αρίων.
Ό πόλεμος αυτός συνεχίζεται έως την σήμερον και δη εξαπλούται ολοέν και περισσότερο. Ή Εκκλησία όμως, πάντοτε αντεστάθη, ημύνθη, αντεπολέμησε και κατήγαγε πολλάς και μεγάλας νίκας. Εκέρδισεν όλας τάς μάχας, δι' αυτό και ή Νίκη της ορθοδοξίας είναι μόνιμος πλέον εις την Εκκλησία. Νίκας ναι, κέρδισε πολλάς, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται ως ελέχθη, θα συνεχίζεται όσον υπάρχει διάβολος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου