ΠΙΚΡΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ μας οι έντιμοι άνθρωποι είναι δυσεύρετοι. Δεν τούς συναντάς εύκολα. Αποφεύγουν τις πολλές δοσοληψίες, γιατί είναι πικραμένοι από τη συμπεριφορά των πολλών. Ή κατάσταση είναι κακή. Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι να συνεννοηθείς και να περιμένεις την τήρηση των υποχρεώσεων τους. Στην αρχή υποκρίνονται, για να πετύχουν το σκοπό τους και μετά από λίγο διαπιστώνεις ότι σε έχουν παραπλανήσει. Κάθε σου προσπάθεια να διορθώσεις την κατάσταση αποβαίνει μάταιη. Τα λόγια σου δεν γίνονται πιστευτά, τα επιχειρήματα σου δεν τούς πείθουν, αντίθετα τούς προκαλούν και εκδηλώνουν με αναίδεια την κακοψυχία τους. Το γεγονός αυτό σε πικραίνει βαθιά και σε απογοητεύει. Βλέπεις ότι οι άνθρωποι είναι ανεπηρέαστοι από τις εντολές του Θεού. Δεν έχουν χριστιανική συνείδηση. Τούς ενδιαφέρει μόνο ή εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, ή ικανοποίηση της φιλοδοξίας τους και ή απόλαυση όλων των σαρκικών ηδονών, που προσφέρονται με την καταπάτηση των θείων εντολών.

Μετά από μια τέτοια πικρή εμπειρία, παίρνεις απόφαση για διαφορετική στάση απέναντι στους ανθρώπους. Αρνείσαι να συνεργαστείς μαζί τους και προπαντός να τούς προσφέρεις την όποια βοήθεια, πού σου ζητούν. Δεν περνάει όμως πολύς καιρός και σε πλησιάζει κάποιος αδελφός και σου ζητάει μια χάρη. Δεν τον γνωρίζεις καλά. Υποχωρείς και γίνεσαι ευκολόπιστος. Αποφασίζεις να τον βοηθήσεις. Πώς να αρνηθείς εξάλλου την αγάπη σε κάποιον, πού σου ζητάει; Τον ακούς, λοιπόν, του μιλάς με ειλικρίνεια και τον βοηθάς. Σύντομα όμως απογοητεύεσαι. Ξανασκέφτεσαι το πάθημά σου και ξαναπαίρνεις την απόφαση να μη την ξαναπάθεις.

Έτσι κυλάει ό χρόνος. Ό κόσμος παραμένει πονηρός. Κακόψυχοι, ιδιοτελείς και συμφεροντολόγοι πρωταγωνιστούν. Οι ελάχιστοι έντιμοι έχουν ήδη αποσυρθεί. Λίγοι είναι οι αληθινοί χριστιανοί, οι όποιοι καλούνται να γίνουν το φώς, και το αλάτι της κοινωνίας, με άλλα λόγια να καθοδηγούν με το ήθος τους και το παράδειγμά τους και να προλαβαίνουν τη διάβρωση.

Βρισκόμαστε στην έσχατη κατάπτωση. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει τόσο πολύ την αμαρτία, πού θεωρούν τη χριστιανική ζωή παραλογισμό. Δεν δένονται ότι υπάρχει και κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό από αυτό, πού ζουν οι ίδιοι, το όποιο είναι πιο ευχάριστο, πιο χαρούμενο και προπαντός εξασφαλίζει την αιώνια ζωή. Αυτό είναι το πικρό ποτήρι, πού καθημερινά πίνουν οι γρηγορούντες χριστιανοί, καθώς διαπιστώνουν ότι ελπίδα βελτίωσης δεν υπάρχει. Ωστόσο, ταπεινά προσεύχονται και προσπαθούν να μη ακολουθούν το σύγχρονο ρεύμα, πού καταλήγει στην άβυσσο της αμαρτίας.