ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ
ΣΤΗΝ ΘΗΒΑΙΔΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ ΟΝΟΜΑΤΙ ΠΟΣΤΟΥΜΙΑΝΟΥ.
Όχι μακριά από την έρημο, δίπλα στον Νείλο υπάρχουν πολλά μοναστήρια. Κατοικούν σε ένα τόπο ως επί το πλείστον ανά εκατό. Σε αυτούς ό πιο βασικός κανόνας είναι να ζουν υπό την εξάρτηση ενός άββά, τίποτε να μην πράττουν με την δική τους κρίση, σε όλα να κρέμονται από την νεύση του και την εξουσία του. Από αυτούς, εάν κάποιοι λάβουν κατά νουν να επιδιώξουν μεγαλύτερη αρετή και να μεταβούν στην έρημο για να διέλθουν κατά μόνας ζωή, δεν αναχωρούν χωρίς την άδεια του άββά. Ή κύρια αρετή τους είναι το να υπακούουν σε άλλου εντολή. Για αυτούς πού διαπερνούν στην έρημο οικονομούν ψωμί ή κάποια τυχόν άλλη τροφή οι άββάδες εκείνου τού τάγματος. (Από τις αναφορές αυτές, καταλήγουμε να υποθέσουμε πώς ό Ποστουμιανός βρέθηκε σε περιοχή Παχωμιανών μονών. Γενικά οι περιγραφές και το όλο πνεύμα, και εδώ και παρακάτω, συμφωνούν με όσα γνωρίζουμε από τα ελληνικά κείμενα για την θηβαΐδα).
Έτυχε τις ημέρες πού έφθασα εγώ εκεί και είχε πρόσφατα κάποιος αναχωρήσει στην έρημο, εγκαθιστώντας το σκήνωμά του όχι μακρύτερα από έξι μίλια από αυτό το μοναστήρι. Ό άββάς τού είχε στείλει ψωμί με δύο παιδιά, από τα οποία το μεγαλύτερο είχε ηλικία δεκαπέντε ετών, ενώ το μικρότερο ήταν δώδεκα χρονών. Καθώς λοιπόν επέστρεφαν από εκεί, βγήκε στο δρόμο τους μια ασπίδα θαυμαστού μεγέθους, δίχως να τρομάξουν αυτοί καθόλου από το συνάντημά της. Μόλις έφθασε μπροστά στα πόδια τους, θαρρείς και μαγεύτηκε με επωδές, απέθεσε τον κυανό τράχηλο της . Το μικρότερο από τα παιδιά την έπιασε με το χέρι, την τύλιξε στον παλλίον του και άρχισε να την κουβαλά. Λίγο αργότερα έμπαινε σαν νικητής στο μοναστήρι προς συνάντηση των αδελφών. Ενώ παρακολουθούσαν όλοι, αυτός ξετυλίγοντας το παλλίον απέθεσε το αιχμάλωτο θηρίο όχι χωρίς κομπασμό αλαζονείας.
Αλλά ενώ οι υπόλοιποι διακήρυτταν την πίστη και την αρετή των παιδιών, ό άββάς εκείνος με βαθύτερη διάκριση, για να μην θρασύνεται ή ασθενής παιδική ηλικία, υπέβαλε και τούς δύο σε ραβδισμό , αφού πρώτα πολύ τούς μάλωσε, γιατί οι ίδιοι από μόνοι τους πρόδωσαν αυτός, πού ό Κύριος εργάστηκε διά μέσου αυτών. Εκείνο πού συνέβη δεν ήταν της πίστεως τους, αλλά της θεϊκής δυνάμεως. Να μάθουν μάλλον να υπηρετούν τον Θεό με ταπείνωση, κι όχι να δοξάζονται με σημεία και δυνάμεις. Γιατί καλύτερη είναι ή επίγνωση της ασθενείας από την ματαιοδοξία των δυνάμεων.
Ουράνιος άρτος
Σαν το άκουσε αυτός εκείνος ό μοναχός, καθώς και ότι κινδύνευσαν τα μικρά παιδιά από συνάντημά φιδιού και ότι, αφού νίκησαν το φίδι, τιμωρήθηκαν κι από πάνω με πολλά ραπίσματα, ικέτευσε τον άββά, κατόπιν τούτων να μην τού στέλνει πια καθόλου ψωμί ή τρόφιμα.
Είχαν ήδη κυλήσει οκτώ ήμερες από τότε που ό άνθρωπος του Χριστού είχε συγκλείσει τον εαυτό του μέσα στον κίνδυνο της πείνας. Ξεράθηκαν τα μέλη του από την νηστεία, αλλά ό νους ό τεταμένος στον ουρανό δεν ήτο δυνατόν να ολιγωρήσει. Καταπονούσε ή ασιτία το σώμα, στέρεη ή πίστης εγκαρτερούσε.
Στο μεταξύ ό άββάς έχρηματίσθη διά τού Πνεύματος να πάει να επισκεφτεί τον μαθητή του. Επιθυμώντας με ευσεβή ανησυχία να γνωρίσει με ποιά ζωοποιό ουσία τρεφόταν ,ό πιστός άνδρας, ό όποιος αρνήθηκε να διακονείται ψωμί από άνθρωπο, πορεύθηκε ό ίδιος εις αναζήτηση του. Εκείνος μόλις διέκρινε από μακριά τον γέροντα να έρχεται, τρέχει να τον συναντήσει, τον ευχαριστεί, τον οδηγεί στο κελί του. Ενώ έμπαιναν μέσα μαζί και οι δύο, αντικρίζουν ένα φοινίκινο καλάθι πιασμένο στην πόρτα να κρέμεται από την παραστάδα, το όποιο ήταν φουσκωτά γεμάτο με ζεστό ψωμί. Αμέσως πρώτα αισθάνονται μυρωδιά ζεστού ψωμιού. Στο άγγιγμα δίνεται ή εντύπωση σαν να είχε μόλις λιγάκι πριν βγει από την φωτιά. Όμως το σχήμα τού ψωμιού δεν αναγνωριζόταν να είναι της Αιγύπτου.
Κατάπληκτοι και οι δύο αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για ουράνιο δώρο. Εκείνος ισχυριζόταν ότι παρασχέθηκε αυτό χάριν της αφίξεως τού άββά, ενώ πάλι ό άββάς το προσέγραφε μάλλον στην πίστη εκείνου και την αρετή του. Έτσι και οι δύο με πολλή αγαλλίαση κατέλυσαν τον ουράνιο άρτο.
Όταν αργότερα ό γέροντας επέστρεψε στο μοναστήρι και το διηγήθηκε στους αδελφούς, τέτοιος ζήλος άναψε στις ψυχές όλων, ώστε συναγωνίζονταν αναμεταξύ τους ποιός θα σπεύσει στην έρημο και στα ιερά ησυχαστήρια, αποκαλώντας ταλαίπωρους τούς εαυτούς τους, πού είχαν καθίσει τόσον καιρό μέσα σε συναγελασμό πολλών, οπού είναι υποχρεωμένος κανείς να υφίσταται ανθρώπινες συναναστροφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου