Ή δροσιά.

ΣΤΟΝ γαλανό και ασυννέφιαστο ουρανό μιας υπέροχης καλοκαιριάτικης ημέρας ό μεγαλόπρεπος ήλιος ακολουθούσε τη συνηθισμένη του πορεία. Άστραφταν οι χρυσοί σταυροί του πεντάτρουλου μοναστηριακού Καθολικού, πού είναι αφιερωμένο στην Παναγία Θεαρχική Τριάδα. Οι ασημένιοι τρούλοι του αντανακλούσαν εκτυφλωτικά τις ηλιαχτίδες. Ή σκιά τους έδειχνε ότι πλησίαζε ή δέκατη ώρα θα άρχιζε, όπως πάντα, ή θεία Λειτουργία Από τον μεγάλο δρόμο έρχονταν βιαστικά κι έμπαιναν στην ήσυχη μονή πολλοί χριστιανοί -δεν θυμάμαι αν ήταν Κυριακή ή γιορτή.

Έξω από τη μάντρα της μονής, στην ανατολική πλευρά, απλώνεται ένα απέραντο λιβάδι. Τότε ήταν σκεπασμένο με πυκνό καταπράσινο χορτάρι και με άφθονα ποικιλόχρωμα αγριολούλουδα, ευωδιαστά κι ανέμελα Πλούσια δροσιά είχε πέσει την ήμερα εκείνη στο λιβάδι. Αναρίθμητες ήταν οι σταγόνες της πάνω σε κάθε λουλούδι, σε κάθε κλωναράκι, σε κάθε φυλλαράκι. Και σε κάθε σταγόνα καθρεφτιζόταν καθαρά ό ήλιος —κάθε σταγόνα ακτινοβολούσε σαν μικρός ήλιος. Το λιβάδι έμοιαζε μ' ένα τεράστιο βελουδένιο χαλί. Στο καταπράσινο φόντο του από το λαμπερό και πυκνό χορτάρι λες κι ένα υπερφυσικό χέρι είχε σκορπίσει αναρίθμητα πολύχρωμα πετράδια, πού λαμπύριζαν κάτω από τις ακτίνες, παίρνοντας έξοχες αποχρώσεις.

Ό εφημέριος, αφού τέλεσε τη θεία Λειτουργία, βγήκε από την ανατολική μικρή πύλη της μονής βυθισμένος στις σκέψεις του. Έκανε μερικά βήματα και στάθηκε μπροστά στο απέραντο λιβάδι. Στην καρδιά του υπήρχε γαλήνη. Στη γαλήνη της καρδιάς ανταποκρινόταν ή φύση με την υποβλητική της ησυχία, την ησυχία πού τόσο ευνοούσε την παρατήρηση και τη μελέτη μέσα σ' εκείνο το υπέροχο πρωινό τού Ιουνίου.

Ό ιερομόναχος έβλεπε τον ήλιο να ταξιδεύει αργά στον καταγάλανο ουρανό, καθώς και τις αναρίθμητες αντανακλάσεις του στις σταγόνες της δροσιάς, πού σκέπαζε το λιβάδι. Ή σκέψη του χανόταν στο άπειρο. Ό νους του ήταν αδειανός, έχοντας, θαρρείς, προετοιμαστεί και προδιατεθεί για την υποδοχή κάποιου πνευματικού μηνύματος. Έριξε τη ματιά του διαδοχικά στον ουρανό, στον ήλιο, στο λιβάδι, στις λαμπερές δροσοσταλίδες. Και ξαφνικά, εντελώς απροσδόκητα, ό νους του φωτίστηκε και κατανόησε το μεγαλύτερο από τα μυστήρια τού Χριστιανισμού, τα μάτια της ψυχής του ανοίχθηκαν και διάβασαν μέσα σ' εκείνον τον φυσικό, τον ζωντανό ζωγραφικό πίνακα, πού απλωνόταν μπροστά τους, την εξήγηση τού ανεξήγητου και τη σύλληψη τού ασύλληπτου.

Σαν να του είπε κάποιος: "Να! Ό ήλιος ολόκληρος καθρεφτίζεται σε κάθε ταπεινή αλλά και καθαρή δροσοσταλίδα. Έτσι και ό Χριστός ολόκληρος βρίσκεται σε κάθε ορθόδοξο χριστιανικό ναό και προσφέρεται πάνω στην αγία Τράπεζα. Αυτός μεταδίδει το φως και τη ζωή στους μετόχους Του, οι όποιοι, αφού κοινωνήσουν το θείο Φώς και τη θεία Ζωή, γίνονται κι οι ίδιοι φως και ζωή. Γίνονται σαν τις δροσοσταλίδες, πού, αφού δεχθούν επάνω τους τις ηλιαχτίδες, αρχίζουν κι αυτές ν' ακτινοβολούν σαν μικροί ήλιοι. Αν ό υλικός και φθαρτός ήλιος, πού από την ανυπαρξία ήρθε στην ύπαρξη μ' ένα άκοπο νεύμα της βουλήσεως τού Δημιουργού, μπορεί ταυτόχρονα να απεικονιστεί ολόκληρος σε αναρίθμητες σταγόνες νερού, γιατί να μην μπορεί ό ίδιος ό Δημιουργός, ό παντοδύναμος και «πανταχού παρών», να βρίσκεται ταυτόχρονα ολόκληρος —ή παναγία Σάρκα Του και το πάντιμο Αίμα Του ενωμένα με τη Θεότητα— στους αναρίθμητους ναούς, όπου οι λειτουργοί ιερείς, έπειτα από δική 

Του εντολή, τελούν με την επίκληση τού Παναγίου Πνεύματος το Μυστήριο πού ίδρυσε ό ίδιος, το πιο μεγάλο, το πιο ασύλληπτο, το πιο σωτήριο Μυστήριο;...".

Ό λειτουργός τού Θεού γύρισε στο κελί του βαθιά εντυπωσιασμένος από την ξαφνική εκείνη αποκάλυψη. Ό εντυπωσιασμός παραμένει ζωντανός μέχρι σήμερα στην ψυχή του. Πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια, κι όμως δεν ξέφτισε μέσα του. Τώρα, ύστερα από τόσον καιρό, προσπαθώ, για την ωφέλεια τού αναγνώστη, να αναπαραστήσω με τον λόγο και την πένα ότι έζησε τότε. Φτωχή ή αναπαράσταση! Ό λόγος και ή πένα δεν έχουν τη δύναμη να περιγράψουν με πληρότητα και ακρίβεια τη μυστική εκείνη αποκάλυψη, τη νοερή εκείνη δράση.

Αγία δράση τού νου! Πόσο απροσδόκητα, πόσο αιφνίδια εμφανίζεσαι σαν εκπληκτικός ζωγραφικός πίνακας μπροστά στα νοερά μάτια όσων έχουν ετοιμαστεί για τη θέα των θείων μυστηρίων με τη μετάνοια και την προσεκτική, μοναχική προσευχή! Πόσο βαθιά, πόσο σαφής, πόσο ζωντανή είναι ή γνώση πού παρέχεις! 

Πόσο πλήρη, πόσο αδιαφιλονίκητη, πόσο ασύλληπτη πεποίθηση εμπνέεις! Έρχεσαι, ανεξάρτητα από τη θέληση των ανθρώπων, σ' όποιον εσύ διαλέγεις, ή μάλλον σ' οποίον ό Θεός σε στέλνει! Όποιος θέλει να εισχωρήσει με τη δική του δύναμη και προσπάθεια στα πνευματικά μυστικά, ματαιοπονεί- δεν είναι παρά ένας ανίσχυρος ονειροπόλος, πού περιπλανιέται στο σκοτάδι της αυταπάτης, χωρίς να έχει και, επομένως, χωρίς να μεταδίδει ούτε φώς ούτε ζωή. Όπως ακούγεται ό ήχος των αλυσίδων πού είναι περασμένες στα χέρια και στα πόδια τού σκλάβου, έτσι ακούγεται και ό ήχος της βίας, της παραποιήσεως, τού αναγκασμού, της δουλείας και της βδελυρής αμαρτίας στις σκέψεις και στα λόγια τού ονειροπόλου. Προϋπόθεση της αυθεντικής, της θείας και μυστικής πνευματικής οράσεως είναι ή διαρκής παραμονή τού άνθρωπου σε κατάσταση μετάνοιας και πένθους για την αμαρτωλότητα του. Τα κατανυκτικά δάκρυα είναι το κολλύριο με το όποιο θεραπεύονται τα μάτια τού πνεύματος.

Έρημος Αγίου Σεργίου 1846


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  B  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.