Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓ. ΌΡΟΥΣ ΑΡΧΙΜ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΖΟΥΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ.

Είχε προσκέφαλο την φασκομηλιά και το θυμάρι• σκέπη τον σχίνο και την φίδα. Έσπερνε, θέριζε και αλώνιζε• έσκαβε, φύτευε, κλάδευε και τρυγούσε-έβοσκε, άρμεγε και τυροκομούσε, για να 'χη το μοναστήρι το ψωμί και το κρασί, την ελιά και το λάδι, το γάλα και το τυρί. Αυτός ό μικρός το δέμας παπά-Ηλίας με τους άλλους αγρότες μοναχούς άφησαν στην κυριολεξία τα κρέατα τους και τα κόκκαλα τους στα μπαιρια του μοναστηρίου. Πάντα οι ασεβείς περίοικοι έλεγαν «Έχει το μοναστήρι », αλλά το πώς έχει δεν το έβλεπαν. Ό ένας δίπλα στον άλλο έσκαπταν την πετρώδη νησιώτικη γη. Αποδίδει ή έρημη γη, αλλά αν της δώσης, και πολλές φορές παίρνεις πολύ λιγότερα από αυτά πού της δίνεις. Ό αγρότης πάντα είναι ό άνθρωπος πού ζει με την ελπίδα.

Κάποτε μπήκα στο κελί του παπά-Ηλία.

-Γέροντα, το κελί σας είναι κατάμαυρο. Θέλει άσπρισμα.

-Δεν ξεύρω, παιδί μου, πώς είναι. Είκοσι χρόνια νύχτα μπαίνω, νύχτα βγαίνω.

Κάποια χρονιά κάναμε την γιορτή της Μεταμορφώσεως στο 'ξωκλήσι της οικογένειας Δραγάτση. Στην επιστροφή είδε κάποια ξερολιθιά γκρεμισμένη. Μου λέγει-

-Πάρε τα ιερά και το ζώο και πήγαινε στο μοναστήρι. Εγώ θα κτίσω τον τοίχο και την ώρα της τραπέζης θα είμαι στο Μοναστήρι.

Πράγματι, όταν χτυπούσε το τελευταίο καμπανάκι για το φαγητό, κάθιδρος ανέβαινε ό πατήρ Ηλίας για την κοινή τράπεζα. Ήταν και αυτός κανόνας της Μονής• στις γιορτές κανείς να μην απουσιάζει από την τράπεζα του κοινοβίου. Ή τάξη της μονής θέλει ακρίβεια και ευλάβεια. Απαιτείται δε πολύς κόπος για την ευταξία της λειτουργίας του κοινοβίου. Για να 'σαι στην ώρα σου στην εκκλησία, στην τράπεζα, στη διακονία, είναι σταυρός μεγάλος. Οι καλοί μοναχοί είχαν και αυτό μέσα στην εξομολόγηση τους• «Και την τάξη της Μονής δεν φύλαξα», πράγμα πού ποτέ δεν άκουσα από τούς νεώτερους. Μετά την τράπεζα κάθισα μαζί του στο ξυλοκρέβατο του κελίου του.

-Γέροντα Ηλία, δεν είναι υπερβολή αυτό, πού καθίσατε μετά την αγρυπνία και την Λειτουργία να κτίσετε το πεσμένο ντουβάρι; Ας το 'κτιζε κάποιος άλλος.

-Παιδί μου Μανώλη, ό «κάποιος άλλος» είμαι πάντα εγώ-και σήμερα και αύριο. Όσα χρόνια είμαι στο μοναστήρι ποτέ δεν έψαξα τον κάποιον άλλον.

-Ναι, άλλ' αν χτυπούσατε το χέρι σας και μάτωνε τις πέτρες, δεν θα ήταν κρίμα;

-Αυτό το αίμα, παιδί μου, θα διώξη τον δαίμονα. Ποτέ δεν θ' άναπαυθή σ' αυτό το ντουβάρι.

Το πήρα το μάθημα και το κράτησα από το 1957 μέχρι σήμερα. Και, δόξα τω Θεώ, γλύτωσα από την καταιγίδα της κατακρίσεως των αδελφών μου.

«-Ποιος το άφησε το δοχείο εδώ; -Εγώ το ξέχασα χθες. -Παραμέρισε το και μην ψάχνεις τον κάποιον άλλον».

Ό παπά - Ηλίας σαν λειτουργός υπήρξε τελείως ανεπιτήδευτος- λειτουργούσε για να λειτουργήσει. Ή φωνή του δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, άλλ' ήταν παραπονιάρικη. Όχι γιατί ήταν πάντα κουρασμένος, αλλά γιατί έβλεπε τούς νέους μοναχούς να μην αγαπούν την μάνα γή και την χειρωνακτική εργασία. Σήμερα, άμα ζούσε, θα έβλεπε το θαύμα της προσευχής του από την νέα αδελφότητα.

Τον ρώτησα πολλές φορές για τα χρόνια της Κατοχής και την κατακράτηση του στις φυλακές του Κορυδαλλού από τούς Γερμανούς, και το μόνο πού μού απαντούσε ήταν• «Ό Θεός να σ`χωρέση τον προδότη».

Ό παπά-Ηλίας είχε μια ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό• σε κοίταζε μέσα στα μάτια. Όχι λάγνα, όχι πονηρά, όχι ερευνητικά, αλλά αθώα και γαλήνια. Και μετέδιδε αυτήν τη χάρη στην καρδιά σου, χωρίς να προλαβαίνεις να σκεφτείς από πού την πει( Αυτό δεν το βρήκα σε πολλούς ανθρώπους.

Άνεπαύθη ήρεμα και γαλήνια όπως κάθε καλός οικονόμος της Χάριτος, στο φτωχό κελί του και ετάφη στο κοιμητήριο των πατέρων σαν αληθινός πύκτης και μάρτυρας τού κοινοβιακού  βίου. Όταν ήκουσε γέρων Αγιορείτης πώς τα ροζιασμένα και ξηρόδερμα χέρια του παπά-Ηλία σταυρώθηκαν και δέθηκαν, είπε τα έξης•

-Αδελφοί μου, όταν έπαυσε ό Αδάμ να καλλιεργεί -τον Παράδεισο και να τον  φροντίζει και ασχολείτο τον εαυτό του και την τροφή του, τον έδιωξε ό Θεός. Πολύ φοβάμαι πώς, αφού παύσαμε  να φροντίζουμε το Περιβόλι της  Παναγίας, ένεκα πολλών προφάσεων, ή Παναγία θα μας διώξει και θα βρεθούμε έξω από αυτόν τον επίγειο παράδεισο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ.