Του Πρωτ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού
0Ι ΕΝΤΕΤΑΓΜΕΝΟΙ στο στρατόπεδο του
Οικουμενισμού και «οπαδοί» της Μεταπατερικής θεολογίας, για την προώθηση του,
κάνουν συστηματικό λόγο για «δύο συμπτώματα, πού αποτελούν μόνιμους πειρασμούς
της νεώτερες ελληνικής ορθόδοξης θεολογίας, ακόμη και στις σοβαρότερες εκδοχές
της: α) την εξιδανίκευση και αγιοποίηση τού παρελθόντος, την λατρεία του Έθνους
και τού λαού (π.Γ.Μ.: τρέμε Παπαδιαμάντη και Ντοστογιέφσκι) και β) τον ελληνοκεντρισμό
και τον ανέξοδο αντιδυτικισμό πού στις ήμερες μας είναι σχεδόν συνώνυμος του
αντιευρωπαϊσμού».
Διαβάζοντας τις γραμμές αυτές,
αυτόματα έφερα στη μνήμη μου όλους του( νεωτέρους ομολογητές και μάρτυρες στη
σύγχρονη Ευρώπη, όπως ό όσιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), πού χαρακτηρίζει ως το «μεγαλύτερο
επίτευγμα» της Ευρώπης τον «άνθρωπο ρομπότ», και ό άγιος Νικόλαος
(Βελιμίροβιτς). "το καλλίνικο θύμα του Ναζισμού -της συνέχειας δηλαδή της
Ευρώπης του Παπισμού της Ιεράς Εξετάσεως, του Καρλομάγνου, της Γαλλικής και Μποσελβιστικής
Επαναστάσεως. Παρακαλώ δε να μελετηθεί το βιβλίο: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ
ΦΥΛΑΚΗΣ-ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» του αγίου Νικολάου, Επισκόπου Αχρίδος, πού φιλότιμα
εξέδωσαν πρόσφατα οι Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ». Στην πατερική Ορθοδοξία αυτό,
πού ενδιαφέρει ως «κανών βίου», είναι τα βιώματα των Αγίων μας και όχι οι πολιτικάντικοι
ελιγμοί των όποιων καιροσκόπων, πού ενεργούν με βάση και κριτήριο τα συμφέροντα
τους, «έχοντες μόρφωσιν ευσέβειας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι» (Β' Τιμ.
3,5).
Το ότι τάσεις, όπως οι ελεγχόμενες
παραπάνω, είναι δυνατόν να υπάρχουν και να εκφράζονται κατά καιρούς, δεν το αρνούμεθα.
Ό κανόνας όμως και έδώ είναι ή συνείδηση των Αγίων μας, την οποία αναγνωρίζουν ως
Ορθοδοξία οι ακολουθούντες, ταπεινά τα ίχνη και τον αγώνα τους άγωνισταί της
Πίστεως και είναι φυσικό να την αγνοούν ή παραβλέπουν οι βαδίζοντες την
«εύρύχωρον όδόν» (Ματθ. 7,13) της οίκουμενιστικής και νεοεποχίτικης μανίας.
Δυστυχώς οι οίκουμενιστές μας εργάζονται με βασικό εργαλείο την γενίκευση και
την ενοχοποίηση της άλλης πλευράς, για την αμνήστευση της δίκης τους άντιπαραδοσιακτητας.
Έν τούτοις το πατερικό παρελθόν εμείς οι όρθοδοξούντες δεν το αγιοποιούμε στο
σύνολο του, αναγνωρίζουμε όμως την αγιότητα του στα πρόσωπα των Αγίων μας και
όχι των δήθεν ορθοδόξων κακεκτύπων, πού πάντα θα υπάρχουν. Το Έθνος και ό λαός δεν
είναι για μας αντικείμενα λατρείας, αλλά ό αγώνας μας αποβλέπει στο να μείνουν τα
δύο αυτά μεγέθη στα όρια του «αγίου Έθνους» και του «λαού εις περιποίησιν» της
Α Πέτρου (2,9). "Όλοι εμείς οι «Ρωμιοί»-«Νέο-ρωμαίοι», ως πνευματικά
(σήμερα) πολίτες της Νέας Ρώμης, δεν δουλεύουμε σε κανένα ελληνοκεντρισμό, με την
στενή-ρατσιστική του όρου έννοια, ως έλλαδοκεντρισμό, αλλά στα όρια της
παγκόσμιας πνευματικής Ρωμιοσύνης, στην οποία ανήκουμε όλοι οι Ορθόδοξοι και
δυνάμει όλη ή Οικουμένη.
Όσο για την εκτοξευόμενη εναντίον των
πατερικά Ορθοδόξων μομφή ως «άντιδυτικών», δείχνει τουλάχιστον απουσία
ιστορικής μνήμης, αφού ως τον 11ον αιώνα (σχίσμα του 1054) ή Ρωμιοσύνη-Ορθοδοξία,
στα πρόσωπα των Πατέρων Ανατολής-Δύσεως, ήταν υπόθεση όλης της (ως τότε)
Ενωμένης -πνευματικά- Ευρώπης. Η επέλαση του Φραγκισμού και του Παπισμού και
μετά των Προτεσταντισμών, δημιούργησε την σημερινή Ευρώπη του Οικουμενισμού και
των Οίκουμενιστών μας μεταπατερικών θεολόγων, με την οποίαν ουδεμία (πνευματική)
σχέση έχουμε. Μόνο εάν αναφανεί κάποια κίνηση μετανοίας στη σημερινή «Δύση» και
αληθινή αναζήτηση της προ του σχίσματος ταυτότητος της, αλλά και διάθεση για
δυναμική «επιστροφή» σ' αυτήν, θα είμεθα πρόθυμοι να αγκαλιάσουμε ένθερμος και να
στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια, για την επανασυνάντηση όλων μας εντός της
Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, πού συνεχίζεται άστασίαστα στην
Πατερική Ορθοδοξία, στην οποία θέλουμε με την χάρη του Θεού να κινούμεθα και να
ζούμε (πρβλ. Πράξ. 17,28).
Αυτό είναι το πνεύμα και ή πράξη των
αγίων μας Πατέρων, των γνησίων «ηγουμένων» και «ποιμένων» μας όλων των αιώνων, οι
οποίοι αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών ως λόγον άποδώσοντες» (Έβρ. 13,17). Και
αυτό ακριβώς φαίνεται και από τον «αντιδυτικισμό» των Μεγάλων Πατέρων και
Διδασκάλων μας Φωτίου του Μεγάλου. Γρηγορίου Παλαμά και Μάρκου τού Ευγενικού,
πού ή Δύση και οι δικοί μας Οίκουμενισταί, έμαθαν να βλέπουν ως «αντιδυτικούς»,
ενώ είναι εκείνοι, πού αληθινά αγαπούν την Δύση, διότι θέλουν να την θεραπεύσουν
από την θανατηφόρο αρρώστια της, την ΑΙΡΕΣΗ.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου