Κάποτε, είχα πάει στο
Γέροντα ένα ανδρόγυνο από την Τρίπολη. Με το σύζυγο είχαμε επιστρέψει από
προσκύνημα στο Αγιον Ορος. Αυτό το ανδρόγυνο δεν είχε παιδιά. Ό σύζυγος
κουβαλούσε λάδια από την Τρίπολη στα διάφορα Μοναστήρια του Αγίου Όρους και
παρακαλούσε να προσευχηθούν, για να κάνουν παιδί! Γυρίζοντας από το Αγιον Ορος,
πήρε τη γυναίκα του, πού την είχε αφήσει στη Θεσσαλονίκη, και πήγαμε μαζί και οι
τρεις στο Γέροντα Μητροφάνη, για να πάρουν την ευχή του! Εκεί, τού είπαν:
«Γέροντα, ξέρετε ότι ό Θεός, μέχρι τώρα, δεν μάς έχει δώσει παιδιά!» Τότε,
αυτός σήκωσε τη φωνή ψηλά και τούς είπε: «Καλά κάνει ό Θεός - ή καλύτερα - καλά
έκανε ό Θεός και δεν σάς έδωσε παιδιά!». «Γιατί, Γέροντα», είπε, τότε, στενοχωρημένο
το ζευγάρι! «Γιατί», τούς λέει ό Γέροντας, «αν σάς έδινε παιδιά ό Θεός απ' την
αρχή, θα νομίζατε ότι κάτι είστε, ότι εσείς τα κάνατε τα παιδιά και δεν θα
γυρνούσατε από Εκκλησιά σε Εκκλησιά και από Μοναστήρι σε Μοναστήρι! Δεν σάς
έδωσε παιδιά ό Θεός, για να τον γνωρίσετε πρώτα! Τώρα, βέβαια, πού Τον
γνωρίσατε, έχει ό Θεός! Τώρα, μην απελπίζεστε!» Υστερ' απ' αυτό, το ανδρόγυνο
έφυγε πολύ συγκινημένο και πολύ ικανοποιημένο!
Συνήθως, όπως είναι
γνωστό, οι γυναίκες είναι πιο θεοφοβούμενες κι αυτές είναι, πού κάνουν πιο
πολλές θυσίες απ' τούς άνδρες και Εκκλησιάζονται πιο τακτικά απ' ότι οι άνδρες!
Φυσικά, επόμενο ήταν πιο πολλές γυναίκες να επισκέπτονται το Γέροντα Μητροφάνη!
Έτσι, όταν τον πλησίαζαν, τού έλεγαν ότι δεν τα πάνε καλά με τούς άνδρες τους,
γιατί είναι νευρικοί, είναι αυθάδεις και ότι τις περιφρονούν! Και ό Γέροντας
τούς απαντούσε• «Εσείς οι γυναίκες φταίτε γι' όλα!». «Μα πώς, δεν
ταπεινωνόμαστε μ' αυτά, πού μάς κάνουν οι άνδρες;».
«Γιατί δεν φιλάτε τα
πόδια των ανδρών σας, για να τούς συγκινήσετε!». «Όχι, αυτό, βέβαια, δεν το
κάναμε!». «Αν βέβαια τούς κάνατε αυτό, πού σάς είπα, θα σάς φέρονταν πολύ
καλύτερα και με πιο πολλή κατανόηση! Κάντε το από 'δώ και πέρα κι, αμέσως, θα το
διαπιστώσετε με το φέρσιμο τους!».
Επίσης, πολλές φορές,
είχα πάει στο Γέροντα με ιερείς, Αγιορείτες πατέρες και πολλούς άλλους, για να
πάρουν την ευχή τού Γέροντα! Ό π. Μητροφάνης, όταν έμπαινε κληρικός στο δωμάτιο
του, στο κελάκι του, αμέσως τον ρωτούσε: «Έχετε ιεροσύνη;» Κι, όταν τού
απαντούσε «Ναι, είμαι ιερεύς», τότε, δεν σταματούσε να φιλάη τα χέρια του και, στην
επιθυμία τού ιερέα και στην παράκληση του να σταματήσει να φιλάη τα χέρια, τού
έλεγε ό Γέροντας• «"Όχι, αφήστε με, μή μ' εμποδίζετε, τα χέρια αυτά θέλω να
τα ασπαστώ, να τα φιλώ συνέχεια, γιατί αυτά είναι τα χέρια, μέσα στα οποία, με την
προσευχή σας, μετατρέπεται ό άρτος σε Σώμα τού Κυρίου μου και ό οίνος σε Αίμα
τού Κυρίου μου! Γι' αυτό αφήστε με να τ' ασπαστώ!».
Βέβαια, εδώ, έχω να
προσθέσω και κάτι, πού μού έχει αναφέρει κάποια κυρία, πού τον διακονούσε, ή κ.
Φεβρωνία, ή οποία πιστεύει το έξης, ότι δηλαδή, κάθε φορά, πού της ζητούσε να
τού πάη κι άλλον πνευματικό -σύμφωνα με τα
λόγια της- ό Γέροντας ήθελε να ελέγξει τούς
πνευματικούς, να δή δηλαδή αν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους τις
πνευματικές, αν αξίζουν να είναι πνευματικοί! Κατά κάποιο τρόπο, ήθελε να τούς δοκιμάσει
και γι' αυτό, κάθε τόσο, ζητούσε κι άλλον ιερέα, πού ήταν πνευματικός, για να τον
δή «από κοντά», όπως ισχυρίζεται ή κ. Φεβρωνία.
"Όταν, καμιά
φορά, πηγαίναμε μ' άλλους πιστούς, για να πάρουμε την ευχή του, βέβαια, χωρίς να
προετοιμαστούμε, χωρίς δηλαδή να του πάρουμε κάτι, κανένα δωράκι, κάτι
φαγώσιμο, και φτάναμε στο Γέροντα, του λέγαμε: «Γέροντα, δεν σας φέραμε
τίποτε»! «Τί είναι αυτά, πού λέτε, ότι δηλαδή δεν μου φέρατε τίποτε, μου φέρατε
τη χαρά, μου φέρατε μεγάλη Ικανοποίηση! Εγώ εσάς θέλω, πού σάς έστειλε ό Θεός, δεν
θέλω τίποτε από τα πράγματα σας!».
Κάποτε, ένα
Καλοκαίρι, του είχα πάει ένα παγωτό. «Κωνσταντίνε», μου λέει, «δεν το θέλω το
παγωτό σου, εσένα θέλω». Σιγά-σιγά όμως τον έπεισα και το πήρε το παγωτό!
Χαμογελώντας «θα το πάρω» μου λέει και, όταν το έφαγε, μου είπε• «είμαι και λίγο
πονηρός, έκανα ότι δεν το ήθελα, ενώ κατά βάθος το ήθελα!»
Όταν το έφαγε, μου
είπε: «Πολύ μου άρεσε! Βέβαια, Χρειάζονται κι αυτά, αλλά δεν πρέπει να δίνουμε
σημασία τόσο πολύ στα υλικά, όσο στα πνευματικά αγαθά!» Αυτό Μάς συνιστούσε
συνέχεια ό Γέροντας!
Κάποτε, πάλι, ένα
πρωινό, πήγα με κάποιο συνάδελφο, για να τον δούμε, κατά τις 11 ή ώρα. Την ώρα
εκείνη ό Γέροντας κοιμόταν και είπα στο συνάδελφο μου να τον ξυπνήσαμε! Τότε,
θύμωσε ό συνάδελφος μου και μου είπε: «Δεν ντρέπεσαι, ό Γέροντας να κοιμάται κι
εμείς να τον ξυπνήσαμε;». Τότε, έκανα αγάπη και υποχώρησα στο θυμό του
συναδέλφου μου και φύγαμε. "Όταν ξαναπήγα όμως μόνος μου το απόγευμα, κατά
τις 5 ή ώρα, του είπα• «Γέροντα, ήρθαμε το πρωί κατά τις 11 ή ώρα να σε δούμε
με κάποιον συνάδελφο μου και σεις κοιμόσασταν και φύγαμε».
Τότε, αυτός θύμωσε πολύ
και μου λέει: «γιατί το κάνατε αυτό; Έχασα κι εγώ το μισθό μου -τί άλλο κάνω όλη
την ήμερα παρά τρώω, πίνω και κοιμάμαι- και εσείς χάσατε το δικό σας μισθό,
γιατί κάτι θα με φώτιζε ό Θεός, εκείνη την ώρα, να σάς πω!» Δηλαδή βλέπομε ότι
ό Γέροντας δεν λυπόταν, αλλά χαιρόταν να χάνη την ησυχία του, συνέχεια, από την
Ανατολή μέχρι τη Δύση του Ηλίου! Συνέχεια, ήθελε να διηγείται στον κόσμο ότι
είχε ζήσει στον Πανάγιο Τάφο!
Πολλές φορές, πάλι, με
ρωτούσε ό Γέροντας: «Κωνσταντίνε, τί σημαίνει ή λέξη «Έντεύξεις;». Και εγώ,
τότε, του έλεγα «ή λέξη εντευξις, Γέροντα, είναι σύνθετη αρχαία Ελληνική λέξη,
πού αποτελείται από την πρόθεση έν και το ρήμα τυγχάνω και σημαίνει συνάντηση,
σημαίνει συνέντευξη, προσευχή! Επομένως, ή λέξη εντευξις στην Εκκλησιαστική μας
γλώσσα σημαίνει την επικοινωνία μας με το Θεό», την οποία είχε αδιαλείπτως ό
Γέροντας!
Κάποτε, αποφάσισε ό
Γέροντας, στα 95 του χρόνια, να κάνη εγχείρηση στα μάτια! Και εγώ, πειράζοντας
τον, του λέω: «Γέροντα, δεν σου φτάνουν όσα έμαθες στα 95 χρόνια σου, ότι
άκουσες και ότι είδες; Θέλεις ακόμα να διαβάζω και να μαθαίνεις και άλλα;».
«Ναι», μου απαντάει,
«γιατί, όσα δε διάβασα, όταν μπορούσα, πρέπει να τα διαβάσω τώρα!».
Ασφαλώς εννοούσε
πράγματα σχετικά με τη μετάνοια και τη σωτηρία της ψυχής του! Εμείς τί κάνουμε,
τώρα, πού έχουμε τα μάτια μας, πού έχουμε την υγεία μας; Ας διδαχθούμε από το
παράδειγμα του Γέροντα, πού, μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του, ήθελε
να μαθαίνει για τα μεγαλεία του Θεού!
Όταν του κάναμε, άλλη
φορά, επίσκεψη και δεν του πήγαμε κάποιο δώρο, εγώ και οι άλλοι επισκέπτες, μάς
είπε- «Εγώ εσάς θέλω, γιατί με ανεβάσατε στον Ουρανό! Δεν θέλω τίποτε άλλο!
Προσέξτε όμως το σώμα σας, παιδιά μου, να το κρατάτε καθαρό με τακτική
εξομολόγηση και συχνή μεταλαβή!».
"Όταν τον
ρωτούσα, καμιά φορά, «προσεύχεσαι και για μάς, Γέροντα»; Μου απαντούσε: «Ναι, έτσι,
χωρίς καθόλου να σταματώ, προσεύχομαι για τούς επισκέπτες μου: Τούς
επισκεπτόμενους με εν τω Χαρισείω Γηροκομείω σκέπε, φρουρεί, φύλαττε και μένα τον
αμαρτωλό, τον άσωτο, τον ψειριάρη, πού σε υπηρέτησα 58 ολόκληρα χρόνια, Πανάγιε
Τάφε του Παμβασιλέως Χριστού!»
Έβαζε πάντα τελευταίο
τον εαυτό του στις προσευχές του και με αρκετά ταπεινωτικά επίθετα, πού
δείχνουν την πραγματική ταπεινοφροσύνη του Γέροντα!
Το ίδιο ακριβώς
έκανε, και όταν έδινε ονόματα για μνημόνευση! Άρχιζε, πρώτα, από τούς εχθρούς,
μετά, έγραφε τα ονόματα των γνωστών, ύστερα, των συγγενών, κατόπιν, των φίλων και,
τελευταίο, έγραφε το όνομα το δικό του μ' ένα σωρό ταπεινωτικά, κοσμητικά επίθετα,
μετά από το δικό του όνομα!
Συχνά, έλεγε σ' όσους
στενοχωριούνταν και απελπίζονταν, πού δεν είχαν μέχρι τότε προετοιμαστεί καλά:
«Μην στενοχωριέστε, γιατί και με ένα μόνο ήμαρτον, με κατάνυξη όμως και
συντριβή καρδίας, πριν από το θάνατο μας, μπορεί ό Θεός να μας σώση».
Στον κάθε επισκέπτη,
συνήθως, έλεγε τα ρήματα: σκέπε, φρουρεί, φύλαττε και έκανε το σημείο του
σταυρού πάνω στο κεφάλι του. Στους επισκέπτες του, συχνά, έλεγε χαμογελώντας•
«Ό Κωνσταντίνος, πού σάς έφερε έδώ, είναι ό πιο πονηρός απ' όλους!» Κι αμέσως,
έπειτα, στα σοβαρά τούς έλεγε: «Το κάνει αυτό, γιατί αγαπάει πολύ το Θεό και
γι' αυτό σάς κουβαλάει εδώ!». «Σήμερα», έλεγε, «είμαστε, αύριο ποιος ξέρει; Το
μυαλό σας πάντα στο θάνατο και στον παράδεισο!»
ΠΑΤΗΡ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ ΦΥΛΑΚΑΣ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου