Μέχρι τις τελευταίες
στιγμές της ζωής του, ό πατήρ Δαμασκηνός αγωνιζόταν με νεανικό φρόνημα, αν και το
πεδίο της μάχης ήταν πλέον διαφορετικό. Επιθυμούσε να έξομοιωθή με τον Χριστό και
να εκπλήρωση τον πρώτο νεανικό του πόθο: να πεθάνει για την αγάπη Του. Να, πώς μιλούσε
λίγο καιρό πριν την εκδημία του: «Είναι αλήθεια ότι εμείς πλέον ανεβήκαμε εις τον
σταυρό και πρέπει να αγαπήσουμε την σταύρωση, την περιφρόνηση. Ό Χριστός
έσταυρώθη, περιφρονήθηκε από όλους και έγκατελείφθη από όλους γενικά... Κι
εμείς τελικά να περιμένομε ότι θα μας προδώσουν και θα μας εγκαταλείψουν οι
πάντες. Αν τον Θεόν Τον εγκατέλειψαν οι πάντες, εμείς τί είμεθα;... Θα μας εγκαταλείψουν,
ναι... θα μας περιφρονήσουν οι φίλοι μας, θα μας συκοφαντήσουν... Όταν, όμως, δεχόμεθα
ευχαρίστως μία συκοφαντία, μία περιφρόνηση, τότε πέφτει επάνω μας το έλεος του Θεού.
»Λοιπόν, να είμαστε
έτοιμοι για όλα. Οι Άγιοι ήσαν λεβέντες άνθρωποι- όχι κακομοιριάρηδες. Είχαν λεβεντιά
μέσα τους. Λεβεντιά πνευματική. Όχι εγωισμούς και τέτοια πράγματα. Όχι!.. Αυτή
ή λεβεντιά τους οδήγησε στην θυσία. "Έπαιζαν την ζωή τους κορώνα-γράμματα ανά
πασαν στιγμήν. Και ερωτάμε τον εαυτό μας τώρα: Εμείς έχομε τα φρονήματα των
Αγίων; Είμαστε τελείως αφιερωμένοι στον Θεό, όπως είναι αφιερωμένος ό
υπασπιστής του βασιλέως, που τον ακολουθεί μέχρι θανάτου; Είμαστε και εμείς
έτσι αποφασισμένοι να φθάσωμε στην ομολογία μέχρι θανάτου;».
ΒΙΒΛΙΟ. ΓΕΡΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου