Ή Μακαρία κοίμηση του Ευλογημένου Γέροντα Μητροφάνη.

Πάντα, όταν επρόκειτο την επομένη να κοινωνήσει, απ' την προηγουμένη, παρακαλούσε κάποιον να του διάβαση την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως! Από πολλή νύχτα, ετοιμαζόταν για τη Θεία Λειτουργία στο δωμάτιο του! Δεν έτρωγε τίποτε, αν κάποιος, πρώτα, δεν του διάβαζε την Κατάλυση! Όμως το έτος 1996 ό Γέροντας μας π. Μητροφάνης παρουσίασε συμπτώματα κόπωσης! Μαζί όμως με την κόπωση άρχισε να εμφανίζεται και το γήρας απειλητικό! Το γήρας επιδείνωνε, ακόμη περισσότερο, την κόπωση του σώματος! Διακρινόταν όμως στο πρόσωπο του ή απέραντη ηρεμία! Απόλυτη ηρεμία κατείχε τον Γέροντα κι ήταν πολύ ικανοποιημένος, γι' όσα επιτέλεσε, έως τότε, και αξιώθηκε και προσέφερε στα Άγια μέρη για τη Δόξα του Θεού και της Ορθόδοξης πίστης! Πλησίασε όμως προς το τέρμα της επίγειας ζωής του και οι λιγοστές δυνάμεις του άρχισαν λίγο-λίγο να τον εγκαταλείπουν! Κι, όπως ήταν φυσικό, σε πολύ βαθύ γήρας, άπεδήμησε προς Κύριον, προς Εκείνον, πού «αποδίδει έκάστω κατά τα έργα αυτού»!

Την τελευταία πνοή πάνω στη γή ό Γέροντας μας την άφησε ήμερα Σάββατο, Εορτή του Αγίου Αθανασίου, στις 18 Ιανουαρίου του 1997 (την ημέρα του Σταύρου, στις 5 Ιανουαρίου, πριν από τα Άγια Θεοφάνεια, με το παλιό Άγιο-ταφίτικο Ημερολόγιο). Κι, επειδή τόσα και τόσα απ' αυτόν διδάχτηκα, τον κανόνα της Πέμπτης, πού του πήγαινα το αντίδωρο, πριν από το πρωινό του γάλα, τον τηρώ μέχρι και σήμερα και, πηγαίνοντας στο κοιμητήριο της Μαλακοπής, του ανάβω, τώρα, το καντηλάκι στον τάφο του και, στη συνέχεια, πηγαίνω στις δουλειές μου! Αυτό έγινε, με την βοήθεια του Θεού, μέχρι την ανακομιδή των λειψάνων του, πού έγινε στις 25 Ιουνίου του 2000!

Ας αναφερθώ όμως με περισσότερες λεπτομέρειες στα τελευταία γεγονότα, πού συνέβησαν πριν από την μακάρια κοίμηση του. Την προπαραμονή της μακάριας κοίμησης του, ό πνευματικός μου, ό πατήρ Παναγιώτης, μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι πήγε και κοινώνησε τον Γέροντα Μητροφάνη! Μου είπε: «Πολύ συγκινήθηκα, διότι, κατά την ώρα της Θείας Κοινωνίας, διαπίστωσα ότι ευωδίαζε το Αγιον Ποτήριον!». Μόλις πληροφορήθηκα αυτό το γεγονός, δεν χάνω καιρό κι επισκέπτομαι τον Γέροντα! Την παραμονή της μακάριας κοίμησης του ήταν σε κατάσταση, πού ούτε καν θύμιζε τον «προηγούμενο Γέροντα»! Ήταν στα τελευταία του! Κάποια στιγμή, ενώ τα μάτια του ήταν κλειστά και το στόμα ανοιχτό, σηκώνει ψηλά το χέρι του κι εγώ το πιάνω, για να το κατεβάσω. Τότε, μου σφίγγει το δικό μου πολύ δυνατά! Ήταν, φαίνεται, ό τελευταίος χαιρετισμός του! Ήταν την παραμονή του θανάτου του, της μακάριας κοίμησης του! 

Έπειτα, του διάβασα τούς πρώτους 25 ψαλμούς. Διακαής πόθος και επιθυμία μου ήταν να του διαβάσω το ψαλτήρι πάνω στο φέρετρο, πάνω στο λείψανο του! Έπειτα, αφού τον ασπάστηκα, έφυγα, γιατί ήταν αρκετά περασμένη ή ώρα! Είχα πιστέψει πώς τον χαιρέτησα, για πάντα, ζωντανό, ύστερα φυσικά και από το δυνατό σφίξιμο του χεριού μου, πού μου έκανε την ήμερα αυτή! Ήταν ήμερα Παρασκευή, 17 Ιανουαρίου του 1997, Εορτή του Αγίου Αντωνίου και του Νεομάρτυρα Γεωργίου.

Την άλλη μέρα, πρωί-πρωί, εκκλησιάστηκα στο Μοναστήρι της Παναγίας της Ελευθερώτριας στο Πανόραμα και, όταν τελείωσε ή Θεία Λειτουργία, χωρίς να χάσω καιρό, πήγα στο Χαρίσειο Γηροκομείο! Όταν πήγα στο δωμάτιο του, ήταν εκεί ή ανεψιά του κ. Πόπη και άλλες δύο καμαριέρες. Ό Γέροντας βρισκόταν σε επιθανάτιο ρόγχο! Ό ρόγχος, όσο πήγαινε, γινόταν και πιο δυνατός! Τότε, είπα στις καμαριέρες και στην ανεψιά του: «Βλέπω πώς δεν πάμε καθόλου καλά, οπωσδήποτε ό Γέροντας βαδίζει προς το τέλος του!».

Ή ανεψιά του ήθελε να πάη να ξεκούραστη, γιατί ήταν, όλη τη νύχτα, μαζί του! «Όχι», της λέω, «δεν θα πάς πουθενά, γιατί μ' αυτή την ένταση του ρόγχου δε μπορεί να κράτηση ό Γέροντας πάνω από μια ώρα!» Ήταν ή ώρα κάπου δέκα και μισή το πρωί και σιγά-σιγά ό ρόγχος άρχιζε να μειώνεται! Τότε, τούς είπα: «Τώρα, καθίστε να απολαύσουμε τη Μακάρια στιγμή της κοιμήσεως του!». Στη συνέχεια, σιγά-σιγά ό ρόγχος λιγόστευε, λιγόστευε, λιγόστευε, ώσπου, κάποια στιγμή, κοιτάζοντας στο ψαλτήρι, πού διάβαζα, είχα φτάσει στον τεσσαρακοστό ψαλμό και ακριβώς, τη στιγμή εκείνη, καθώς θυμάμαι, βρισκόμουν στο ρήμα «άποθανείται» στίχος 6, περίπου στο μέσο του ψαλμού, και, ταυτόχρονα, κοιτάζοντας και τον ετοιμοθάνατο Γέροντα, τον είδα να γέρνει το κεφάλι του προς τα αριστερά! Τον ξανακοιτάζω, από πιο κοντά, και βλέπω να κλείνει τα μάτια του και ξανά να τ' ανοίγει, μη μπορώντας πια να τα ξανακλείσει, γιατί ή οσία ψυχή του είχε «πετάξει» οριστικά, πλέον, από το γέρικο-αιωνόβιο και, τελείως, καταπονημένο απ' τις αδιάλειπτες προσευχές σώμα του, για να βρεθεί, όπως ήταν ό διακαής πόθος του σ' όλη του τη ζωή, στη χορεία των Αγίων και Οσίων!

Καταλυπημένος και κατασυγκινημένος ανακοίνωσα στις γυναίκες, πού υπήρχαν στο θάλαμο, ότι ό πολυσέβαστος Γέροντας μας «έφυγε», καθώς έμεινε ακίνητος και με τα μάτια του ανοικτά! Τότε, αμέσως, του έκλεισα με το αριστερό μ0ϋ χέρι τα μάτια του, εγώ ό αμαρτωλότερος του κόσμου, τα μάτια αυτά, πού, για 58 ολόκληρα χρόνια, στον Πανάγιο Τάφο του Παμβασιλέως Χριστού είδαν όλα τα Θαυμαστά Μεγαλεία του Τριαδικού μας Θεού, για τα Όποια, μέρα-νύχτα, δεν σταματούσε να μιλάη -για τη Δόξα του Θεού μας- μ' όλες του τις δυνάμεις, τις σωματικές και τις ψυχικές!

Μετά την οσία κοίμηση του ανάμεικτα συναισθήματα μας περιέλουαν όλους τους παρευρισκόμενους, απ' τη μια συγκίνησης, πού ό πολυσέβαστος Γέροντας μας «κοιμήθηκε», τελείωσε δηλαδή την επί Γης ζωή του, και απ' την άλλη λύπης, γιατί «χάσαμε», από κοντά μας, αυτόν, πού μας παρηγορούσε σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας!

Στη συνέχεια, ειδοποίησα την διακόνισσα του, την κ. Φεβρωνία, πού έλειπε κατά την κοίμηση του, και το Μετόχι του Προφήτη Ηλία, στο Λιβάδι Κατερίνης, της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους, απ' όπου δόθηκαν οι κατάλληλες οδηγίες για τον τρόπο της προετοιμασίας του μακαριστού πια Γέροντα για την τελευταία προσωρινή κατοικία του στο Κοιμητήριο της Μαλακοπής, κοντά στο Χαρίσειο Γηροκομείο! Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, Σάββατο 18 Ιανουαρίου, τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα το σεπτό λείψανο του Γέροντα στον ιερό ναό του Αγίου Νεκταρίου, όπου συνέρρευσαν πλήθη προσκυνητών, τούς οποίους είχε ποικιλοτρόπως, βοηθήσει ό Γέροντας, όσο ζούσε, και οι όποιοι τον «ξημέρωσαν», άλλος αμίλητος, άλλος με τα μάτια βουρκωμένα απ' τα καυτά δάκρυα για την μακάρια κοίμηση του Γέροντα, και άλλοι διηγούμενοι τις ποικίλες οδηγίες και πρακτικές συμβουλές, πού τούς είχε δώσει στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους ό μακαριστός πια Γέροντας!

Ή εξόδιος ακολουθία έγινε πολύ λιτά, κατανυκτικά και αθόρυβα, όπως ήταν κι ή ζωή του, απλή κι αθόρυβη μέσα στην πολυτάραχη καταναλωτική κοινωνία μας!

Στις 25-6-2000 έγινε ή ανακομιδή των λειψάνων του και την φροντίδα του υποφαινομένου και ενός συγγενούς του εκλιπόντος Γέροντος, ύστερα από ευλογία του Καθηγούμενου της Ιεράς Μονής Όσίου Γρηγορίου. Πανοσιολονιωτάτου πατρός Γεωργίου Καψάνη, την 4η Ιουλίου του 2000 έγινε ή μεταφορά και εναπόθεση των λειψάνων του στο Οστεοφυλάκιο του Κοιμητηρίου της Μονής Όσίου Γρηγορίου στο Αγιον Όρος. Ας έχουμε την ευχή του!

ΠΑΤΗΡ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ ΦΥΛΑΚΑΣ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ.