Κάποια κυρία τον
πλησίασε και τον ρώτησε- «Γέροντα, θα σωθούμε;». Κι ό Γέροντας της απαντάει• «εγώ,
αν με ρωτάτε, σάς λέω τη γνώμη μου. Σάς λέω ότι όλοι θα σωθούμε, αρκεί να
κάνωμε κάποια προσπάθεια! Αν εγώ, πού είμαι ό άμαρτωλότερος του κόσμου, σάς λέω
αυτό, τότε, ό Θεός, πού είναι ΟΛΟΣ ΑΓΑΠΗ, να μην το θέλει αυτό; Τί λέτε;».
Όταν του λέγαμε- «Καλό
Παράδεισο, Γέροντα», μας έλεγε: «Την καλύτερη ευχή μου δίνετε, αλλά αυτό θα συμβεί
όχι από τα έργα μας, γιατί είμαστε πολύ αμαρτωλοί, αλλά από την ευσπλαχνία του
Θεού!». Όταν κάποτε -συνήθιζε να έχει καραμέλες πάντοτε πάνω στο τραπέζι του- του
είπα: «Γέροντα, να πάρω μια καραμέλα», μου λέει: «Μία; "Όχι μία, τρεις να πάρεις».
Άλλη φορά, πού του
είπα: «Καλό Παράδεισο», μου είπε: «Να ευχηθείς να μπω και, μετά, μη στενοχωριέσαι,
όλο θα είναι εύκολα για σένα!».
Στους ιερείς, πού του
πήγαινα, και σε κάθε ιερωμένο έλεγε: «Έχεις ιεροσύνη;» Κι όταν του απαντούσε «ναι,
έχω Ιεροσύνη, είμαι ιερέας», τότε, δε σταματούσε να του φιλάη παρατεταμένα και
συγκινημένα το χέρι και να λέει• «τί κρατάνε τα χέρια αυτά; Κρατάνε τον Κύριο
μου!» Κι ασταμάτητα του ασπαζότανε το χέρι κι έκλαιγε!
Όταν έλεγ' αυτά ό
Γέροντας, μεταφερόταν νοερά στην προσκομιδή, όπου στα χέρια του ιερέα
μετατρέπεται ό άρτος σε Σώμα Χριστού και ό οίνος σε Αίμα Χριστού! Στη Θεία
Μετάληψη, την τελευταία φορά, πού κοινώνησε από τα χέρια του ιερέα των
Ταξιαρχών Θεσσαλονίκης πατέρα Παναγιώτη -κατά τη δήλωση του ιερέα- «μυρόβλυσε
όλη ή Θεία Κοινωνία!» Κάτι ανάλογο μου ανέφερε και κάποιος άλλος Αγιορείτης
ιερομόναχος, ό όποιος με παρακάλεσε να μη γραφή το όνομα του. Όπως μου είπε,
όταν τον επισκέφθηκε στο Χαρίσειο Γηροκομείο, «μυρόβλυσε όλος ό θάλαμος», πού
έμενε ό Γέροντας! Και, όταν τον πλησίασε πιο πολύ, για να βεβαιωθεί μήπως δε συμβαίνει
αυτό, αλλά μήπως κάτι τον ξεγελάη, διαπίστωσε πράγματι ότι «πάρα πολλή ευωδία
έβγαινε μέσα από το στόμα του Γέροντα Μητροφάνη!»
Στο τέλος της ζωής του,
τον βασάνιζε πάρα πολύ ό λογισμός, αν είχε γίνει Μεγαλόσχημος ή όχι, γιατί λόγω
των γηρατειών του άρχιζε να ξεχνάη! Βέβαια, ύστερα από μια σχετική βεβαίωση από
τον Γρηγοριάτη Ιερομόναχο π. Φώτιο, ό Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Όσίου Γρηγορίου
π. Γεώργιος Καψάνης τον είχε κάνει Μεγαλόσχημο στο Μετόχι της Μονής στη
Σταυρούπολη!
Στο Ναό του Αγίου
Νεκταρίου, πού είναι έξω από το Χαρίσειο Γηροκομείο, πού εκκλησιαζότανε, συχνά,
ό π. Μητροφάνης, έβλεπε «στη Θεία Λειτουργία τον
Άγιο Νεκτάριο συμπροσεύχεται μέσα στο ιερό με τον ιερέα!» «Άγιες μορφές» έβλεπε
και στην ιερά Μονή Έλευθερώτριας στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης! Επίσης, τον Άγιο
Νεκτάριο τον είδε και στη νεκρώσιμη ακολουθία του ιερομόναχου π. Παντελεήμονα,
πού χρημάτισε και γραμματέας της ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους. «Κατά την εξόδιο
ακολουθία», έβλεπε «τον Άγιο Νεκτάριο να προηγήται!»
Όταν κάποιος του έδινε
το όνομα του, για να το μνημόνευση, «ναι», του έλεγε. «Μα δεν το κράτησες το
όνομα, Γέροντα, θα το ξεχάσεις!». «Να μην ανήσυχης, γιατί στην προσευχή μου λέω
και «ών Σύ οίδας, Κύριε, τα ονόματα!» Ξέρει ό Θεός το όνομα σου!
Όταν έδινε ονόματα για
μνημόνευση -θυμάμαι την περίπτωση, όταν είχα επισκεφτεί τούς Αγίους Τόπους και τα
Άγια Προσκυνήματα, πού του είχα πή: «Γέροντα, δώσε μου ονόματα, για να
μνημονευθούν»-, πρώτα, μου ανέφερε τα ονόματα των έχθρων του, έπειτα, των
ξένων, ύστερα, των γνωστών, κατόπιν, των φίλων, στη συνέχεια, των συγγενών και,
τελευταία, έβαλε τον εαυτό του μ' ένα σωρό μειωτικά κοσμητικά επίθετα, όπως «τον
Μητροφάνη, τον αμαρτωλό, τον άσωτο, τον πόρνο κ.λπ.» το ένα πιο μειωτικό από το
άλλο!
Συχνά, έδινε την
εντύπωση ότι «μάλωνε με το Θεό!» "Όχι, όχι «δε μάλωνε με το Θεό», κι ας
φαινόταν ότι «μάλωνε», γιατί ό ίδιος ρωτούσε και ό ίδιος απαντούσε: «Έκανες,
Θεέ μου, κι ένα σφάλμα -κάνει, ποτέ, σφάλμα ό Θεός;- Γιατί έμενα με κράτησες 58
ολόκληρα χρόνια φύλακα στον Τάφο Σου κι εγώ μάλωνα με όλους!» «Ναι, για να
διορθωθής», του απαντούσε ό Θεός, «γιατί είσαι, Μητροφάνη, ό άμαρτωλότερος
άνθρωπος όλου του κόσμου, είσαι ένα μηδενικό!»
Και ό Μητροφάνης του απαντούσε «αν
είμαι, Θεέ μου, ένα μηδενικό για το Θεό μου, τί άλλο θέλω; Υπάρχει άλλο καλύτερο
πράγμα από ένα μηδενικό για το Θεό μου;».
Άλλες, πάλι, φορές,
έλεγε: «Έδω τρώω, πίνω και κοιμάμαι και πληρώνεις Εσύ, Θεέ μου!» Αναφερότανε,
βέβαια, στον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα τον Β', ό όποιος
είχε φροντίσει για τη μεταφορά του, όταν είχε πάθει το εγκεφαλικό επεισόδιο στον
Πανάγιο Τάφο, από τα Ιεροσόλυμα στο Χαρίσειο Γηροκομείο!
Εκείνο όμως, πού μου
έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, ήταν ότι καθόλου δεν κουραζόταν, γιατί, από Ανατολής
μέχρι Δύσεως του Ηλίου, ασταμάτητα, δεχόταν τον κόσμο και τον παρηγορούσε!
Κι,
όταν, συνήθως, στις μεγάλες Γιορτές, Χριστούγεννα-Πάσχα, τον έπαιρνε ή ανεψιά
του, ή κυρία Πόπη, για να τον έχει στο σπίτι της, αυτές τις Άγιες Ήμερες,
προσποιούνταν ότι τον πείραζε το κλίμα και γι' αυτό ήθελε να γυρίσει, πάλι, στο
Χαρίσειο Γηροκομείο! Αυτό όμως δεν ήταν ή αλήθεια. Ή αλήθεια ήταν ότι ό Γέροντας
ήθελε να φύγει, γιατί στο Χαρίσειο Γηροκομείο θα έβλεπε πολλούς ανθρώπους, θα
τούς έδινε παρηγοριά και θα τούς έκανε, ώστε να μην απελπίζονται, αλλά, όσο μπορούν,
να έρχονται πιο πολύ κοντά στο Θεό! Το ίδιο πράγμα, 10 φορές, να σου το έλεγε, σου
το έλεγε με τόση Χάρη, πού όχι μόνο δεν σε κούραζε, αλλά σ' έκανε να «κρεμιέσαι
από τα χείλη του».
ΠΑΤΗΡ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ ΦΥΛΑΚΑΣ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου