Πνευματικός τους πατέρας ήταν ο
μεγαλόσχημος αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Κουργκάνοφ (1933), πνευματικό παιδί των
Πατέρων της Όπτινα . Αυτοί οι μοναχοί έφεραν μαζί τους το ίδιο ησυχαστικό
πνεύμα κοινοβιακού μοναχισμού που υπήρχε στο Βαλαάμ και την Όπτινα. Η Μονή
Μίλκοβο ακολουθούσε το αυστηρό τυπικό του Βαλαάμ και οι ακολουθίες ήταν τυπικά
«ρωσικές» — συχνά διαρκούσαν πολλές ώρες.
Οι μοναχοί ακολουθούσαν αυστηρή
νηστεία και ο προσευχητικός κανόνας στο κελί ήταν μακρύς και κουραστικός. Θεία
Λειτουργία γινόταν καθημερινά. Σε ολόκληρη τη ζωή του ως ιερομόναχος, ο π.
Θαδδαίος αγωνίστηκε να τηρεί τον προσευχητικό κανόνα του Βαλαάμ και να τελεί
καθημερινά τη Θεία Λειτουργία, ακόμα και όταν ήταν πολύ άρρωστος. Συχνά
επαναλάμβανε τα λόγια του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης: «Όταν δεν τελώ τη Θεία
Λειτουργία, νιώθω πως πεθαίνω!».
Πολλά χρόνια αργότερα, ο π. Θαδδαίος
θα αφηγούνταν την άφιξη του στο μοναστήρι: «Στις πύλες της Μονής Μίλκοβο, είδα
έναν νέο δόκιμο και τον ρώτησα εάν ο ηγούμενος ήταν εκεί. Πράγματι ήταν. 0
δόκιμος συμφώνησε να με πάει μέχρις αυτόν. 0 ηγούμενος είχε ανασηκώσει τα ράσα
του και πατούσε με γυμνά πέλματα λάσπη ανακατωμένη με άχυρο. Με κοίταξε και
είπε, "Ώστε θέλεις να γίνεις μοναχός;". Απάντησα καταφατικά.
"Καλώς", μου είπε. "φτιάχνω μια μπάνιγια για τους αδελφούς".
Έδωσε οδηγίες στον δόκιμο να με
οδηγήσει στην τράπεζα και να μου δώσει κάτι να φάω. "Δώσ' του και ένα κελί
για να ξεκουραστεί. Θα έχουμε αγρυπνία απόψε. Αυτός ο νεαρός δεν είναι
συνηθισμένος στις μακρές αγρυπνίες μας". Η αγρυπνία ήταν όντως πολύ
μεγάλη. Ξεκίνησε στις έξι και τελείωσε στις έντεκα. Τελούσαν τη Θεία Λειτουργία
καθώς και τον πλήρη κύκλο ακολουθιών ημερησίως. Όταν πέρασε μια εβδομάδα, ο
ηγούμενος με κάλεσε και με ρώτησε, "Σου αρέσει εδώ; Θα ήθελες να
μείνεις;". Του απάντησα ότι πολύ θα ήθελα να μείνω. "Καλώς",
είπε ο ηγούμενος. "Έχω ήδη μιλήσει στον π. Παύλο".
0 π. Παύλος ήταν
απ' τη Βοσνία, ηλικιωμένος μοναχός εβδομήντα περίπου ετών. Είχε ζήσει πολλά
χρόνια στην Αμερική και όταν επέστρεψε στη Σερβία, έγινε αρχικά μοναχός στην
Μονή Γκορνγιάκ. "0 π. Παύλος φροντίζει τα αμπέλια. Δίπλα στα αμπέλια
υπάρχει ένα μικρό σπίτι. Εκεί κοιμάται. Θα φροντίζεις τώρα εσύ τα αμπέλια και ο
π. Παύλος θα έρθει κάτω στο μοναστήρι να βοηθήσει τους αδελφούς. Είναι έμπειρος
μοναχός". Και έτσι έμεινα στην Μονή Μίλκοβο».
Ήταν περίπου τριάντα μοναχοί στο
μοναστήρι. 0 Μεγαλόσχημος Μοναχός Αμβρόσιος ήταν ο ζωντανός ήλιος της Μονής
Μίλκοβο και ζούσε αγία ζωή. Ως υποτακτικός, είχε ζήσει υπό την καθοδήγηση του γέροντος
Θεοδοσίου, οικονόμου της Σκήτης της Όπτινα. Ο π. Αμβρόσιος είχε το χάρισμα της
αδιάλειπτης προσευχής και ζούσε μέσα σε αδιάκοπη μνήμη θανάτου. Εξέπεμπε την
ειρήνη και τη χαρά της Βασιλείας του Θεού. 0 π. Θαδδαίος. που μέχρι τέλους της
επίγειας ζωής του έτρεφε φλογερή αγάπη για τον πνευματικό του δάσκαλο, έλεγε:
«0 π. Αμβρόσιος ακτινοβολούσε μια απίστευτη και καθαρή αγάπη. Είχε λάβει την
πολυτιμότερη δωρεά από όλους τους Γέροντες της Όπτινα — το χάρισμα της αγάπης.
Ποτέ δεν νευρίαζε με οποιονδήποτε απ' τους μοναχούς ή τους δοκίμους, και ποτέ
δεν τους απευθυνόταν με λόγια αιχμηρά. Ανεχόταν τα πάντα με υπομονή και
συγχωρούσε τους πάντες. Απόθετε όλες τις φροντίδες και τα βάρη του στα πόδια
του Κυρίου και μόνο σε Εκείνον εμπιστευόταν τις θλίψεις του. Αγωνιζόταν να το
περάσει αυτό στην αδελφότητα της μονής του, και πολλοί από τους μοναχούς έμαθαν
πώς να καλλιεργούν και να τηρούν στην καθημερινή τους ζωή μια τέτοια απαθή
αγάπη, που αγκαλιάζει τους πάντες».
Ήταν αυτό το πνεύμα της θείας αγάπης
που ο γέρων Αμβρόσιος (υπόδειγμα ο ίδιος ενάρετης ζωής) άναψε σαν σπίθα στην
καθαρή ψυχή του αδελφού Τόμισλαβ, για τον οποίο αυτή η θεία αγάπη θα παρέμενε
πάντοτε το μοναδικό μέτρο αληθινής ζωής. Ο π. Αμβρόσιος «ήταν πάντα ο πρώτος
που έφτανε στην εκκλησία για τις ακολουθίες, και στεκόταν πίσω από τη θέση του
ηγουμένου. Μπορούσες να δεις ότι τον απασχολούσε πάρα πολύ η φροντίδα του
μοναστηριού, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε σε κανέναν, εμπιστευόμενος τα πάντα
στον Θεό μόνο. Ουδέποτε τιμώρησε κάποιον ή είχε κακό λογισμό για τον οποιονδήποτε,
ούτε βέβαια κοίταξε ποτέ κάποιον με θυμό. Αγαπούσε τον καθένα όπως ακριβώς
ήταν, και προσευχόταν στον Θεό για τον φωτισμό ενός εκάστου. Δίδαξε τους άλλους
κυρίως με το παράδειγμα του, δια του οποίου αγωνίστηκε να οδηγήσει όλους στην
οδό της σωτηρίας».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου