Η ΟΣΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΜΕΛΑΝΗ ΚΑΛΑΡΑΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ. "Λίγες ημέρες αργότερα εμφανίστηκε σε όνειρο σε δύο αδελφές. Στην μία παρουσιάστηκε φορώντας λευκό χιτώνα και την διαβεβαίωσε ότι προσεύχεται για την αδελφότητα της Μονής. Στην άλλη παρουσιάστηκε κρατώντας ειλητάριο και της είπε ότι τώρα αναχωρεί για να ψάλλει κοντά στον θρόνο τού Θεού. Ακόμη και αρκετοί λαϊκοί αδελφοί την είδαν και τους έδωσε διάφορες συμβουλές."

Η ΟΣΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΜΕΛΑΝΗ  ΚΑΛΑΡΑΣ.

Η οσιότατη αδελφή Μελάνη (κατά κόσμον Αίκατερίνα Καλαρά) γεννήθηκε τό 1950 στο χωριό Χιλιομόδιο Κορινθίας.

Πολύ νέα πήγε στην Ιερά Μονή τού Αγίου Ίεροθέου-Παναγίας Κυπαρισσιωτίσσης στα Μέγαρα. Αργότερα μόνασε στην Ιερά Μονή τού Όσιου Παταπίου στα Γεράνεια ’Όρη, όπου και πήρε τό Μέγα και Αγγελικό Σχήμα.

Από μικρή ήταν εξαιρετικά φιλάσθενη. Την ταλαιπωρούσαν διάφορες αρρώστιες, αλλά κάνεις γιατρός δεν μπορούσε να της δώσει ακριβή διάγνωση. Όταν πήγε στο Μοναστήρι, εντοπίσθηκε η αρρώστια της από κάποιον εξειδικευμένο γιατρό, γνωστό στις μοναχές. Υπέφερε λοιπόν από την αρρώστια τού «λύκου» τού αίματος, αρρώστια πού έγινε αιτία να «χαλάσουν» και τά δύο νεφρά της και να χρειαστεί να κάνει συνέχεια αιμοκαθάρσεις. Από τότε ξεκίνησε τό μαρτύριό της και συνεχίσθηκε για 17 ολόκληρα χρόνια πού μπαινόβγαινε στα Νοσοκομεία για αιμοκαθάρσεις και θεραπείες. Άρρωστη, αδύναμη και εξαντλημένη, έτρεχε ακάματα να εξυπηρετήσει και άλλους αρρώστους και τούς οικείους τους. Τούς παρηγορούσε, τούς μιλούσε πνευματικά, τούς ενίσχυε, τούς καθοδηγούσε για να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας τους μέ τά Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας (εξομολόγηση Θεία Κοινωνία). Όχι μόνο συμβούλευε, αλλά και βοηθούσε- ταΐζε τούς κατάκοιτους γέροντες, έγραφε επιστολές προς τούς συγγενείς τών αρρώστων, μετέφερε τά δοχεία νυκτός και πήγαινε να ψωνίσει για όσους δεν μπορούσαν να βγουν. Όλα τά έκανε μέ τό χαμόγελο της ελπίδας και της στοργής...

Ήταν τελείως ακτήμων. Αν κάποιος της έδιδε κάτι για ευλογία, εκείνη δεν αρνιόταν να τό πάρει. Όμως αμέσως τό μοίραζε στούς αναξιοπαθούντες αδελφούς της. Έδινε ακόμη και τά ρούχα της. Γύριζε μέ ένα τριμμένο παλιόρασο και δεν δεχόταν να της ράψουν οι αδελφές καινούργιο. Όταν τελείωνε την αιμοκάθαρση, έφευγε για την Αίγινα. Εκεί περιποιούνταν μια παράλυτη γυναίκα. Αφού την τακτοποιούσε και την ταΐζε, την έβγαζε βόλτα μέ τό αναπηρικό καροτσάκι στο λιμάνι. Αμέσως μετά έμπαινε στο καραβάκι και αυθημερόν γύριζε στην Αθήνα για να μπει ξανά στο Νοσοκομείο.

Παραμονή Χριστουγέννων του 1977 βρέθηκε ξανά στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης. Εξαντλημένη κάθισε στο μηχάνημα, άου ψέλλισε σύντομη προσευχή βαστώντας στα χέρια της τό κομβοσχοινάκι της. Ό γιατρός κάθισε δίπλα της και άρχισε να της μιλά, λέγοντας της πόσο θα την ωφελούσε ψυχολογικά να είναι στο μοναστήρι την επομένη και να ψάλλει μαζί με τις συνασκήτριές της, τό «Χριστός Γεννάται• Δοξάσατε». Εκείνη, άου έκανε τό σημείο του Σταυρού, χαμογέλασε και παρέδωσε τό πνεύμα της. Ήταν μόλις 37 ετών. Την επομένη έγινε ή νεκρώσιμη ακολουθία στην Ιερά Μονή τού Όσιου Παταπίου μέσα σε ατμόσφαιρα χαρμολύπης για τον άγγελο πού έφυγε σε ημέρα γιορτινή...

Λίγες ημέρες αργότερα εμφανίστηκε σε όνειρο σε δύο αδελφές. Στην μία παρουσιάστηκε φορώντας λευκό χιτώνα και την διαβεβαίωσε ότι προσεύχεται για την αδελφότητα της Μονής. Στην άλλη παρουσιάστηκε κρατώντας ειλητάριο και της είπε ότι τώρα αναχωρεί για να ψάλλει κοντά στον θρόνο τού Θεού. Ακόμη και αρκετοί λαϊκοί αδελφοί την είδαν και τους έδωσε διάφορες συμβουλές.

Άφησε μνήμη αδελφής με όσιο βίωμα, ανθρώπου της Αγάπης, της υπομονής, της προθυμίας, της θυσίας, της συμπαραστάσεως, της αυταπαρνήσεως, ανθρώπου που με πίστη στον Θεό αναλαμβάνει αγόγγυστα να σηκώσει τον σταυρό του, προσφέροντας παράλληλα διακονία στους αναξιοπαθούντες και συσταυρωμένους συνανθρώπους του...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΗ,ΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ.