0 ΙΒΑΝ 0 ΤΥΦΛΟΣ, Ο «ΕΠΤΑΜΕΡΙΤΗΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

0 ΙΒΑΝ 0 ΤΥΦΛΟΣ, Ο «ΕΠΤΑΜΕΡΙΤΗΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ

«Θεέ μου! Δώρισέ μου αγάπη για τον πλησίον, αγάπη αγνή, ίδια για όλους, για όσους με παρηγορούν και για όσους με προσβάλλουν!» Έτσι προσευχόταν ο άγιος Ιγνάτιος Μπριντσιανίνωβ, ενώ εμείς παλεύαμε να αποκτήσουμε αυτή την αγάπη. Βοηθούσαμε τον πλησίον μας όπως μπορούσαμε και όχι μία φορά, μαζέψαμε χρήματα για ν’ αγοράσουμε σπίτι σε κάποια φτωχή οικογένεια. Αργότερα άρχισαν οι πειρασμοί. Πλησίαζαν το μοναστήρι μερικά άτομα που έρχονταν εδώ, όπως έλεγαν και οι πα¬λιοί, «όχι για τον Χριστό, αλλά για ένα κομμάτι ψωμί».

-       Εγώ είμαι «επταμερίτης», μου συστήθηκε μια μέρα ένας γραφομανής , ο οποίος δεν εργαζόταν ποτέ, και υποστήριζε πως η σύζυγός του και άλλοι «υποδεέστεροι» άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να τον συντηρούν.

-       Τι σημαίνει «επταμερίτης»;

-       Η βδομάδα έχει επτά ημέρες, μου εξηγεί εκείνος, και τα έχω οργανώσει ως εξής: τη Δευτέρα τρώω στην οικογένεια Βοζνεσένσκι, την Τρίτη στους Σεμάγκιν. Την Τετάρτη; Θα σημειώσω εσένα για την Τετάρτη κι εσύ κάθε Τετάρτη θα μου δίνεις φαγητό.

-       Αποκλείεται! Πάρε το φτυάρι! Μόνο αν μου σκάψεις τον κήπο θα σου δώσω να φας.

0 «επταμερίτης» είχε εγκατασταθεί κοντά στο μοναστήρι, επειδή η γυναίκα του τον έδιωξε από το σπίτι όταν κατάλαβε πως είναι φθηνότερο να αγοράσει στο παράσιτο ένα σπίτι στο χωριό, παρά να τον έχει όλη μέρα στα πόδια της. Πόσο ταλαιπωρούσε το μοναστήρι αυτός ο «επταμερίτης»! Δεν ήξερε διόλου να εργαστεί. Δούλευε μισή ώρα κι έφευγε. Πέρασε ένας χρόνος ώσπου να καταφέρει να δουλέψει μισή μέρα. 0 ποιητής μας είχε αλλεργία στη δουλειά και εγώ είχα αλλεργία σ’ αυτόν.

Όταν πεινούσε ερχόταν καμιά φορά στο σπίτι μου κι έτρωγε την σουπίτσα του. Μια μέρα όμως, καθώς είμαι αλλεργική στα παράσιτα, δεν του έδωσα σούπα και τον πέταξα έξω. Όπως όμως έλεγε και ο στάρετς Αμβρόσιος της Όπτινα: «Φεύγεις από το λύκο και πέφτεις πάνω στην αρκούδα». Αυτό επιβεβαιώθηκε αφού μόλις έδιωξα τον «ποιητή», κατέφτασε στο σπίτι μου ένας μουσαφίρης απρόσκλητος και φασαριόζος, ο τυφλός Ιβάν, ανάπηρος από μικρός και με εμφανή ψυχικά προβλήματα.

Τα μάτια τού τα είχε βγάλει η αλκοολική μάνα του όταν ήταν μικρός, προσπαθώντας να σκοτώσει το βρέφος. Κάποιοι καλοί άνθρωποι όμως πήραν κοντά τους αυτό το παραμορφωμένο παιδί, το φρόντισαν και πριν πεθάνουν το τακτοποίησαν κοντά στο μοναστήρι Ν. Εκεί έζησε μερικά χρόνια.

Είχε ως υπακοή να αντλεί νερό από τον σταθμό άντλ¬σης. Μόνο που αυτό το παιδί υπέφερε από ένα πάθος από το οποίο υποφέρουν συνήθως οι μεγάλοι. Είχε μερικές φορές έντονη επιθυμία να μεθύσει, τόσο που έφευγε από το μοναστήρι προς αναζήτηση αλκοόλ. Αρχικά ο Ιβάν μου ζήτησε κρασί. Δεν το ζήτησε, το απαιτούσε ουρλιάζοντας και αλαλάζοντας μέχρι να υποχωρήσω. Η αλήθεια είναι πως το ανακάτευα με νερό. Του έλεγα:

-       Βανετσίκα, πώς σε ανέχονται στο μοναστήρι;

-       0 μοναχός Βασίκα ταλαιπωρείται πολύ μαζί μου, αναγνώρισε με ειλικρίνεια. Πέφτει στα γόνατα και προσεύχεται με δάκρυα. Κλαίει γοερά, αλλά υπομένει επειδή ο Βασίκα είναι μοναχός.

Κύριε, πόσο πολύ θα ήθελα να αγαπήσω τον πλησίον μου. Πώς όμως να τον αγαπήσω αν ο πλησίον μου είναι ένας θρασύς «επταμερίτης» ή ένας θορυβοποιός που μου ζητάει κρασί; Η απέχθεια για τον πλησίον καταστρέφει την ψυχή. Δεν έχεις τη διάθεση να προσευχηθείς, δυσκολεύεσαι ακόμη και να αναπνεύσεις. Με αυτές τις σκέψεις, παραπονέθηκα σ’ έναν γνωστό ιεροδιάκονο και αυτός μου είπε:

- 0 άνθρωπος είναι σαν ένα σκεύος. Σήμερα είναι βρόμικο, ενώ αύριο ο Θεός θα το καθαρίσει. Εγώ κοιτάω μερικές φορές τέτοιους ανθρώπους και σκέφτομαι: Ίσως αυτοί να σωθούν κι εγώ όχι.

Ω μοναχική μακροθυμία! Ταλαιπωρήθηκαν με τον «επταμερίτη» ένα, δύο τρία χρόνια, προσπαθώντας να τον κάνουν να συνηθίσει τη δουλειά. Οι εργάτες του μοναστηριού, όμως, ήδη είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται:

-       Πάτερ, πάρτε τον από μας. Όποια δουλειά και να κάνει, εμείς πρέπει να την ξανακάνουμε. Εξωτερικά φαίνεται γεροδεμένος, αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν ανάπηρος.

Κάποτε ο Κύριος έδωσε στον λεγόμενο ανάπηρο μια αληθινή αναπηρία: μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, δεν επανήλθε πλήρως και μέχρι το θάνατό του χρησιμοποιούσε πατερίτσες, σέρνοντας το πόδι του. Κι έτσι ανήμπορος όπως ήταν, ο άνθρωπός μας επιθύμησε την εργασία. Συνέβαινε όλα να είναι βυθισμένα στην ομίχλη και αυτός ήδη να δουλεύει τον κήπο του κουτσαίνοντας με την πατερίτσα. Οι πατάτες του ήταν μεγάλες και νόστιμες, η αφθονία της ντομάτας του μας εξέπληττε, ενώ τον μισό κήπο του τον κάλυπταν λουλούδια.

-       Γιατί έχεις ανάγκη από τόσα λουλούδια; τον ρωτούσαμε

-       Για την γυναίκα μου. Αγαπάει τα λουλούδια. Μπορεί άραγε να με συγχωρέσει; Όχι, δεν θα με συγχωρέσει.

Όσο παράξενο και αν φαίνεται, ενώ βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση, βρήκε μια οικιακή ασχολία και έτσι βοηθούσε έστω και λίγο τα παιδιά του. Η γυναίκα του απορούσε: «Τι να συνέβη και ο πατέρας τους φροντίζει την οικογένεια;!» Μια μέρα επισκέφθηκε τον σύζυγό της από περιέργεια και είδε έναν άνθρωπο άρρωστο και ετοιμοθάνατο, ο οποίος, σέρνοντας το πόδι του, προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις να την σερβίρει:

-       Αυτά τα αγγούρια είναι από τον κήπο μας, και ο μαϊντανός. Κι αυτά τα λουλούδια είναι για σένα, αγάπη μου. Συγχώρεσέ με, αν μπορείς, τουλάχιστον πριν πεθάνω. Εγώ σου χάλασα όλη τη ζωή, ενώ εσύ θυσιάστηκες για την οικογένεια.

Η γυναίκα στεκόταν ανάμεσα στα λουλούδια και τον κοίταζε σαν μαρμαρωμένη. Έπειτα στράφηκε προς τον ετοιμοθάνατο σύζυγό της και άρχισε να κλαίει:

-       Εσένα περίμενα, ακριβέ μου... Αλίμονο, πόσο άργησες!

 ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ . ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.