Το
συμβάν με τον Όσιο Σέργιο του Ράντονεζ έλαβε μέρος την περίοδο που εργαζόμουν
ως ειδική ανταποκρίτρια της εφημερίδας Κομσομόλσκαγια Πράβντα, ενώ στο διπλανό
τμήμα εργαζόταν ο νεαρός δημοσιογράφος Γιούρι, ο οποίος αργότερα έγινε πατέρας
πέντε παιδιών.
Τότε
είχε γεννηθεί η κόρη του η Ανετσίκα, την οποία σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά
τη γέννησή της οι γιατροί την καταδίκασαν σε θάνατο. Το κοριτσάκι μπήκε στο
νοσοκομείο του Κρεμλίνου, οι ξένοι ανταποκριτές της έστελναν φάρμακα από το
εξωτερικό, αυτά όμως μόνο παρέτειναν την αγωνία. Οι δημοσιογράφοι έχουν τον
δικό τους τρόπο να μάχονται. 0 Γιούρι μαζί με την αίτηση βοήθειας, έστειλε στην
σύνταξη εφημερίδων από διάφορες χώρες την φωτογραφία της επτάμηνης Ανετσίκας,
τις οποίες με δυσκολία μπορούσες να αντικρίσεις. Το σώμα του παιδιού ήταν σαν
ένα ματωμένο κομμάτι κρέας, χωρίς δέρμα, τα οστά έμοιαζαν με ζελέ, ενώ το σώμα
έμοιαζε με αυγό χωρίς τσόφλι. Οι νοσοκόμες φοβούνταν να την πάρουν αγκαλιά,
μόνο η βαθιά πιστή σύζυγος του Γιούρι μπορούσε να της αλλάξει τις πάνες. Έτσι
διαδόθηκαν σε όλον τον κόσμο οι φωτογραφίες μέσα από τις οποίες κοίταζαν ικετευτικά
τα πελώρια πονεμένα μάτια της μικρής.
- Άδικα παιδεύεστε, η ασθένεια είναι
ανίατη, έλεγαν οι γιατροί στον Γιούρι.
0
Γιούρι όμως, σαν ασυρματιστής ενός καραβιού που βυθίζεται, έστελνε απελπισμένα
σήματα «SOS»;
«Σώστε την Ανετσίκα! Απαντήστε όσοι μπορείτε να βοηθήσετε!».
Απάντησε
μια γυναίκα, καθηγήτρια από την Αμερική, ειδικός παγκοσμίου φήμης. Πέταξε με το
αεροπλάνο μέχρι την Μόσχα μόνο για μερικές ώρες, αποκλειστικά για να εξετάσει
την μικρή. Την εξέτασε και πέταξε αμέσως πίσω για την πατρίδα της, λέγοντας
κατά την αναχώρησή της στον σαστισμένο πατέρα:
- Προετοιμάστε τη σύζυγό σας, αυτή τη
νύχτα η κόρη σας θα πεθάνει. Συγχωρέστε με, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση η
ιατρική αδυνατεί να κάνει κάτι. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να τη σώσει. 0 Γιούρι δεν
μπορούσε να ανακοινώσει τα νέα στην σύζυγό του κι έτρεξε γρήγορα από τη Μόσχα
στη λαύρα του Αγίου Σέργιου. Τότε, όπως και πολλοί από μας, ο Γιούρι ήταν
άπιστος. Δεν ήξερε να προσευχηθεί, αλλά κάθισε όλη την ημέρα κοντά στην λάρνακα
του οσίου Σέργιου του Ράντονεζ κι έκλαψε. Επέστρεψε στο σπίτι γύρω στα μεσάνυχτα,
όταν η σύζυγός του ήδη κοιμόταν. Τα ξημερώματα, προσπαθώντας να μην ξυπνήσει
τον σύζυγό της, έφυγε για το νοσοκομείο. Αυτά που ακολούθησαν μας τα διηγήθηκε
η ίδια:
- Πλησίασα το κοριτσάκι και φοβήθηκα, η
Ανετσίκα είχε πάνω της κάτι το ασυνήθιστο. Έτρεξα βιαστικά στους γιατρούς:
«Γιατρέ, εξετάστε την Ανετσίκα! Κάτι της συμβαίνει». Σκύβοντας ο γιατρός από
πάνω της, ξαφνικά έτρεξε προς το δωμάτιο της βάρδιας. Εγώ κοκκάλωσα. Από το δωμάτιο
της βάρδιας έτρεχαν όσο τους κρατούσαν οι δυνάμεις γιατροί και νοσοκόμες
ποδοκροτώντας σαν αγέλη ελεφάντων. Κύκλωσαν την Ανετσίκα και κανείς δεν έβγαζε
μιλιά. Εγώ κοίταζα και δεν μπορούσα να το πιστέψω, είχε βγάλει δέρμα και τα
κόκκαλά της ήταν σκληρά.
Έτσι
δι’ ευχών του οσίου Σέργιου του Ράντονεζ έγινε το θαύμα της ιάσεως. Μετά από
αυτά τα συμβάντα, ο Γιούρι βαπτίστηκε και έφυγε από τη σύνταξη. Εγώ έφτασα στην
Λαύρα της Αγίας Τριάδος του οσίου Σέργιου μόνο μετά τη βάπτισή μου, παρακαλώντας
τον όσιο Σέργιο να με βοηθήσει.
-
Το να βαπτιστείς, είχα ακούσει πριν από την βάπτισή μου τα λόγια του μητροπολίτου
Αντωνίου Μπλουμ, είναι σαν να μπαίνεις σ’ ένα κλουβί με τίγρεις. Το άκουσα και
δεν το πίστεψα. Μετά την βάπτισή μου ανακάλυψα πως οι «τίγρεις» έμεναν στο ίδιο
μου το σπίτι. Ήταν αρκετό να ανάψω το καντήλι και να ραντίσω με αγιασμό και
όλοι ορμούσαν πάνω μου: «Τι σκοταδισμός είναι αυτός; Σταμάτα!» Ο γιος μου
πίστευε μόνο στους υπολογιστές και έκανε γιόγκα. Ο πατέρας «θεραπεύονταν» με
εμπιστοσύνη στον Κασπιρόβσκι, και η μητέρα δήλωνε πως πίστευε στο Θεό από παιδί
αλλά ταυτόχρονα έβγαζε τον σταυρό της.
Την
οικογενειακή διχόνοια την υπέφερα τόσο δύσκολα, που προσευχόμουν με δάκρυα στα
μάτια στον όσιο Σέργιο να με βοηθήσει να έλθουν κοντά στο Θεό οι δικοί μου.
Έκανα στο λείψανό του αμέτρητες παρακλήσεις κι έχοντας υπ’ όψη μου το θαύμα με
την Ανετσίκα, περίμενα ο Όσιος να εκπληρώσει το αίτημά μου.
Τώρα
ξέρω πως η αναμονή ενός κατά παραγγελία θαύματος προέρχεται από την εγωιστική
επιθυμία να διατάξεις τους Ουρανούς. Αλλά ξέρω και κάτι άλλο, η προσευχή
χαρίζει τόση παρηγοριά, που αν και τα προβλήματα παραμένουν τα ίδια, στην ψυχή
βασιλεύει η ησυχία και η ειρήνη. Όμως όταν εγώ έκανα τις παρακλήσεις στον όσιο
Σέργιο, για κάποιο λόγο, η καρδιά μου σφίγγονταν και είχα το συναίσθημα πως
πλησιάζει μια καταιγίδα και πως σύντομα θα αρχίσει να βροντάει.
Πράγματι
βρόντηξε. Με τι μαρτυρικό φρόνημα μεταστράφηκαν αργότερα οι συγγενείς μου! 0
γιος μου ήλθε κοντά στην εκκλησία αφού αρρώστησε βαριά, έπειτα ο πατέρας μου
πεθαίνοντας από καρκίνο, μου είπε πριν πεθάνει: «Αγαπημένη μου κόρη, αγόρασε
ένα σπίτι για μένα και τη μητέρα σου κοντά στην Όπτινα. Θα ήθελα να μετακινηθούμε
εκεί για πάντα». Δεν τα κατάφερε όμως. Δόξα τω Θεώ που η μητέρα κατάφερε να
μετακινηθεί στην Όπτινα όταν ήταν στην αρχή της ασθένειάς της και εκεί
εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε. Έπειτα για πολλά χρόνια στη σειρά ήταν κατάκοιτη,
χάνοντας την ικανότητα να μιλάει και κατά πως φαινόταν και να καταλαβαίνει. Οι
γνωστοί μας ιερείς κοινωνούσαν τη μητέρα στο σπίτι. Πριν από το θάνατό της ήρθε
ένας άγνωστος σ’ εμάς ιερέας και αρνήθηκε να την κοινωνήσει:
-
Αφού αυτή δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τι θα κάνω αν αρνηθεί τη Θεία Κοινωνία;
Είχαν
περάσει μερικά χρόνια απ’ όταν σηκώθηκε για τελευταία φορά η μητέρα από το
κρεβάτι, ενώ στα πρησμένα από την υδρωπικία πόδια της έτρεχε αίμα. Τη στιγμή
εκείνη σταύρωσε παρακλητικά τα χέρια της για να κοινωνήσει και με τις
τελευταίες δυνάμεις που της είχαν απομείνει, προσπάθησε να σταθεί στα αδύναμα
πόδια της.
- Καθήστε κάτω, καθήστε κάτω! φοβήθηκε
ο ιερέας. Κι αφού μετάλαβε την μητέρα, πρόσθεσε: Ναι, τέτοια ευλάβεια έχω πολύ
καιρό να συναντήσω... Ίσως αυτή να ήταν η ανταμοιβή για τον μακροχρόνιο και
αφόρητο πόνο της μητέρας; Μετά τον θάνατο των ηλικιωμένων γονέων μου, ένας από
τους γνωστούς μας με ρώτησε:
- Θα συμφωνούσες να προσευχηθείς πάλι
για να πιστέψουν τα οικεία σου πρόσωπα, γνωρίζοντας το μαρτύριο που σε
περιμένει;
- Ναι, του απάντησα χωρίς δισταγμό Ωστόσο
ο σταυρός αποδείχθηκε τόσο βαρύς, που οι δυνάμεις μου έφτασαν στα όριά τους.
Σχιζόταν η καρδιά μου βλέποντας πόσο υπέφεραν οι αγαπημένοι μου, ενώ εγώ
εξοντωνόμουν τρέχοντας από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Κάποτε με στήριξαν οι
γονείς μου, τώρα όμως έφτασε η περίοδος της μοναξιάς, αφού είχα να αντιμετωπίσω
επτά μέτωπα, χωρίς κανένα στήριγμα και χωρίς καμιά ανάπαυλα. Κάποια στιγμή, σε μία
απέλπιδα προσπάθεια για κάποια βοήθεια, έφυγα από το νοσοκομείο και πήγα στον όσιο
Σέργιο του Ράντονεζ. Τη στιγμή της παράκλησης άρχισα να κλαίω:
- Εσύ είσαι μέγας, αββά Σέργιε,
παραπονιόμουν στον Όσιο, κι εγώ είμαι μια γυναίκα μόνη και κουρασμένη. Είμαι
μόνη μου, μόνη μου, και δεν έχω ποιος να με βοηθήσει!Από τότε απέφευγα να
πηγαίνω στον όσιο Σέργιο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Η
ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ.
Νίνα
Πάβλοβα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου