Θα ήθελα να σταθώ για λίγο σε εκείνους τους δύο ανθρώπους που ήταν στον ναό και υποδέχθηκαν τον Χριστό: τον άγιο Συμεών, άνθρωπο «δίκαιο και ευλαβή», όπως τον περιγράφει η Γραφή, και την προφήτιδα Άννα. Και οι δύο ήταν περασμένης ηλικίας, αλλά διατηρούσαν στην καρδιά τους πολύ ισχυρή την προσδοκία για την επερχόμενη λύτρωση, προσμένοντας την άφθαρτη «παράκληση του Ισραήλ», που ήταν ο Χριστός (Λουκ. 2, 25). αυτό σημαίνει ότι αναζωπύρωναν μέσα στην καρδιά τους αδιάλειπτα το προφητικό χάρισμα, έχοντας γίνει μέτοχοι του προφητικού Πνεύματος του Θεού.
Η ιερωσύνη είναι επίσης προφητικό χάρισμα, το οποίο οφείλουμε να ανανεώνουμε μέσα μας συνεχώς, για να το κρατήσουμε ζωντανό μέχρι τέλους. Και αυτό εξασφαλίζεται, αν πάντοτε διαφυλάττουμε ζέουσα στην καρδιά μας την άφθαρτη παράκληση του Θεού. Και όταν η παρηγοριά αυτή αφθονεί στην καρδιά, μπορούμε να παρηγορούμε άλλους, τον λαό του Θεού, που προσέρχεται σε μας. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, ο Συμεών και η Άννα, αποτελούν παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι με προφητικό τρόπο έλαβαν μερίδα από το βασίλειο ιεράτευμα του Χριστού. Η προσδοκία τους ήταν μεγάλη. Περίμεναν την παράκληση του Ισραήλ, όπως και εμείς άλλωστε, ο λαός του Νέου Ισραήλ, προσμένουμε τη μεγάλη ημέρα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου.
Ο Κύριος «έκλινε τους ουρανούς και κατέβη», και η εν σαρκί έλευσή Του στη γη συνιστά συγχρόνως την προφητεία για τη δεύτερη έλευσή Του. Γι’ αυτό τον λόγο, όσοι αγάπησαν την εν σαρκί επιφάνειά Του ζούν με άσβεστη δίψα για τη δεύτερη έλευσή Του εν τη δόξη του Πατρός Του. Δεν ζούν απλώς με έντονη προσμονή, αλλά τέτοιος είναι ο πόθος τους να συναντήσουν τον Κύριο, που μάλλον σπεύδουν προς αυτήν.
Όταν ο Κύριος ήλθε, αποτέλεσε το αντιλεγόμενο «σημείο» του Θεού για όλες τις ερχόμενες γενεές, όπως λέει το σημερινό Ευαγγέλιο (Λουκ. 2, 34). Δηλαδή, δεν χωρεί ουδετερότητα στη στάση μας απέναντί Του. Συνεπώς, αν παραδοθούμε σε Αυτόν με ταπεινή αγάπη, θα μας σκεπάσει απλώνοντας πάνω μας τη μεσσιανική Του εξουσία. Θα Τον φέρουμε μέσα μας ψάλλοντας επινίκιο ύμνο, όπως έκανε ο δίκαιος πρεσβύτης Συμεών. Αν όμως επιτρέψουμε στα μακρά έτη της ζωής μας να εξαλείψουν από τις καρδιές μας την ελπίδα μιάς τόσο μεγαλειώδους απολυτρώσεως, θα καταλήξουμε σε τραγικό ναυάγιο. Αν η αιωνιότητα πάψει να αποτελεί την αποκλειστική και μοναδική έμπνευσή μας, με τη βοήθεια της οποίας η επίγεια ύπαρξή μας πραγματώνεται επάξια, θα συμμορφωθούμε αναπόφευκτα με τη θλιβερή πραγματικότητα του πεπτωκότος κόσμου που μας περιβάλλει. Σε αυτό έγκειται φυσικά και η τραγωδία της ανθρωπότητας.
Ο Κύριός μας εμπιστεύθηκε ιερή παρακαταθήκη, την οποία φυλάσσουμε με πίστη, και περιμένει από εμάς να του την παρουσιάσουμε αμόλυντη την ημέρα εκείνη, όταν θα έλθει πάλι να κρίνει τον κόσμο με δικαιοσύνη και αγαθότητα. Όπως προαναφέραμε, δεν χωρεί ουδετερότητα στάσεως. Αν του παραδοθούμε, θα ψάλουμε και εμείς επινίκιο ύμνο, όπως ο δίκαιος Συμεών, διότι δεν θα υπάρξει μεγαλειωδέστερη ημέρα από εκείνη, κατά την οποία θα συναντήσουμε τον Κύριο, τον Δεσπότη και Λυτρωτή μας. Η μεγάλη αυτή ελπίδα διατηρεί ζωντανή την καρδιά μας, παρά τα παθήματα της ιερωσύνης. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι είμαστε μέτοχοι της ιερωσύνης του Χριστού και ότι η ιερωσύνη Του στον κόσμο αυτό ήταν διακονία οδύνης και παθημάτων. Γι’ αυτό ας μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ολιγοψυχήσει στις δοκιμασίες και στις θλίψεις, αλλά μάλλον ας ανανεώνουμε την προσδοκία μας μέσω της προσευχής και της λατρείας. Τότε το χάρισμα που μας απένειμε ο Κύριος κατά τη χειροτονία μας θα αναζωογονεί συνεχώς την καρδιά μας και θα την εδραιώνει σταθερά στην ελπίδα των μελλόντων αγαθών.
Ο κόσμος στον οποίο ζούμε τώρα, όσο όμορφος και ελκυστικός και αν είναι, ομοιάζει με παραπέτασμα που μας χωρίζει τόσο από τη Βασιλεία του Θεού όσο και από το βασίλειο του σκότους. Υπάρχουν ωστόσο φορές, που η σκιά από το βασίλειο του σκότους απλώνεται πάνω μας απειλητικά. Άλλοτε πάλι δεχόμαστε τις λαμπερές ακτίνες της Βασιλείας του Φωτός, οι οποίες μας παρηγορούν και μας συντηρούν. Οφείλουμε απλώς να φυλάξουμε το χάρισμα του Θεού μέσα στην καρδιά μας, ούτως ώστε να αξιωθούμε να σταθούμε ακλόνητοι την ημέρα εκείνη που ο Κύριος θα σαλεύσει ουρανό και γη. Τότε όλα τα κτιστά θα παρέλθουν, και μόνο όσα σφραγίσθηκαν από την άκτιστη χάρη του Σταυρού και της Αναστάσεως θα παραμείνουν αιώνια.
Ακριβώς πριν από το Πάθος Του ο Κύριος είπε: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου» (Ιωάν 12, 31). Καθώς κρεμόταν πάνω στον Σταυρό, ο κόσμος πράγματι κρινόταν. Εκείνος σιωπούσε, αλλά όλη η κτίση Του δάνεισε τη φωνή της. Γνωρίζουμε ότι ο ήλιος σκοτίσθηκε, οι πέτρες ράγισαν και τα μνημεία των κεκοιμημένων ανοίχθηκαν. Και όλοι οι παρόντες, οι οποίοι δεν είχαν το φως της χάριτός Του στην καρδιά τους, «τύπτοντες εαυτών τα στήθη υπέστρεφον». Δεν μπορούσαν να αντέξουν τη σκηνή της Σταυρώσεώς Του. Οι μοναδικοί δύο άνθρωποι, που αποδείχθηκαν ικανοί να σταθούν στα πόδια του Σταυρού, ήταν η Μητέρα του Κυρίου και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Διότι Αυτός που ήταν νεκρός πάνω στον Σταυρό ήταν ζωντανός μέσα στις καρδιές τους, και Αυτός ήταν που τους έδωσε τη δύναμη να στέκονται ασάλευτοι τη φοβερή εκείνη ώρα, παρόλο που ασφαλώς ήταν βυθισμένοι σε μεγάλη οδύνη.
Αν και εμείς αγαπήσαμε την πρώτη επιφάνεια του Θεού και αποθησαυρίζουμε το χάρισμα που μας χορηγήθηκε, θαυμαστό φως θα λάμψει στις καρδιές μας εμπνέοντας την ελπίδα και προσδοκία της δευτέρας ελεύσεώς Του. Το φως αυτό, ακόμη και αν φαίνεται τώρα αμυδρό, θα αποβεί θυρίδα για την ατελεύτητη Βασιλεία του Φωτός, όταν ο Κύριος ξαναέλθει εν δόξη. Και τότε, μαζί με όλους τους Αγίους και τον δίκαιο Συμεών, θα ψάλουμε τον επινίκιο ύμνο: «Ευλογημένος ο ελθών και πάλιν ερχόμενος εν Ονόματι Κυρίου». Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου