Μια γυναίκα χτύπησε την πόρτα ενός σοφού γέρου. Με δάκρυα στα μάτια είπε:
- Δεν ξέρω πώς να ζήσω. Πάντα ήμουν καλή με τους γύρω μου, όπως θα ήμουν και με τον εαυτό μου. Τους βοήθησα άνευ όρων. Αντίθετα, απλώς αγαπούσα αυτούς τους ανθρώπους. Τι να κάνω?
Ο σοφός γέρος άκουσε με προσήλωση τη γυναίκα και απάντησε:
- Βγάλε τα ρούχα σου και περπάτα στους δρόμους της πόλης.
Η γυναίκα τον κοίταξε απορημένη:
- Είσαι τρελός. Γιατί να το κάνω αυτό? Όλοι θα με κοροϊδεύουν.
Ο γέρος έμεινε σιωπηλός. Πήρε έναν καθρέφτη, τον έβαλε μπροστά του και είπε:
- Ντρέπεσαι να βγεις γυμνή;. Τότε γιατί δεν ντρέπεσαι να εκθέτεις την ψυχή σου μπροστά σε όλους;
Επιστρέψατε σε οποιονδήποτε να μπει στην ψυχή σας. Αλλά η ψυχή είναι ο καθρέφτης σου. Η ψυχή αυτών των ανθρώπων είναι γεμάτη κακία, έτσι μόνο το κακό θα δει στην ψυχή σας.
-Τότε τι να κάνω; Πώς μπορώ να το αλλάξω; ρώτησε η γυναίκα.
Ο γέρος απλώς την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στον κήπο του, όπου είπε:
- Κοίτα, αυτός είναι ο κήπος μου. Για πολλά χρόνια το φρόντιζα, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να δω πώς ξετυλίγονται τα μπουμπούκια των ανθέων. Αγαπητή μου, μάθε από τη φύση. Κάντε και αυτά τα λουλούδια, ανοίξτε την ψυχή σας προσεκτικά.
Ανοίξτε την ψυχή σας μόνο σε καλούς ανθρώπους. Φύγε μακριά από αυτούς που σου μαδάνε τα πέταλα των λουλουδιών, είναι γεμάτα αγκάθια και τριβολια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου