Τα παιδιά, παρακαλώ μην ξεχνάτε τα παιδιά! Όταν παραφιλολογείτε και αναλύετε τις γεωπολιτικές παραμέτρους του πολέμου στην θαλπωρή της οικίας σας υποστηρίζοντας τον έναν ή τον άλλον, να έχετε μπροστά σας τα μάτια των παιδιών. Νύχτες τώρα στην ερημό μας μένουμε άγρυπνες εν προσευχή δίχως να βρίσκουμε ανάπαυση. Μας βασανίζουν οι εικόνες με τα άδεια και τρομαγμένα μάτια τους. Τα νεκρά τους σώματα στο κρύο. Θα δώσουμε όλοι λόγο ενώπιον του Θεού για την αδιαφορία και τον εγωισμό μας. Πως το επιτρέψαμε αυτό; Κάθε παιδί που αδίκως χάνεται είναι και δικό μας παιδί. Όχι σαν δικό μας, αλλά δικό μας! Κάθε μάνα που χάνει τον γιό της στον ανόητο πόλεμο που στήσαμε είναι και δική μας μάνα. Καμία νηστεία δεν θα μας σώσει καθεαυτή. Ούτε τα αλάδωτα ημών των καλογήρων. Ούτε τα ποδάρια της κυρά Σαρακοστής που θα κόβουμε την κάθε εβδομάδα αγωνίας που θα περνάει. Καμία προσευχή χωρίς την ουσιαστική συντριβή της καρδίας μας δεν θα φέρει την Ανάσταση. Μετάνοια! Θέλω να ευχηθώ να είναι μαζί σας η ειρήνη Του αλλά η καρδιά μου πονάει τόσο. Ἀπόστητε ἀπ᾿ ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν, ὅτι εἰσήκουσε Κύριος τῆς φωνῆς τοῦ κλαυθμοῦ μου· ἤκουσε Κύριος τῆς δεήσεώς μου, Κύριος τὴν προσευχήν μου προσεδέξατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου