Ο π. Γαβριήλ
αγαπούσε πολύ τους αμαρτωλούς ανθρώπους, τους ανθρώπους που είναι σε αδυναμίες,
σε σοβαρές αδυναμίες, που είχαν πτώσεις στις αμαρτίες. Λυπήθηκε τέτοιους
ανθρώπους, λυπόταν πολύ, τους στήριξε στον αγώνα κατά των αμαρτιών και μας είπε
ότι τέτοιους ανθρώπους πρέπει να τους λυπόμαστε, να αγαπάμε. Επιθετικά
αμαρτωλούς ανθρώπους που έφεραν το κακό στους άλλους, δεν ανεχόταν. Και για την
αμαρτία, για την οποία υπέφεραν οι ίδιοι οι άνθρωποι, δεν καταδίκασε, αλλά,
αντίθετα, συμπονούσε πολύ τέτοιους ανθρώπους. Πάντα είχε ενσυναίσθηση.
Συμπαθούσε
άρρωστους, δύστυχους, έκλαιγε όταν έβλεπε τέτοιους. Κάποτε ήμασταν μαζί του σε
ένα γηροκομείο, υπήρχαν και νέοι με αναπηρία. Τους αγκάλιασε, τους φίλησε και
έκλαψε. Ο πατέρας Γαβριήλ μας έμαθε να αγαπάμε τους δύστυχους ανθρώπους,
φρόντισε εκπληκτικά για κάθε άτυχο άνθρωπο. Μάλλον, είχε κάποιου είδους
οράματα: ποιος περνάει δύσκολα, ποιος χρειάζεται βοήθεια. Μερικές φορές βοήθησε
ακόμη και τέτοιους ανθρώπους, για τους οποίους δεν μπορείς καν να πεις ότι
έχουν προβλήματα, ακόμη και πλούσιους από πλούσιες οικογένειες. Γνώριζε την
εσωτερική τους κατάσταση και μπορούσε να χαϊδεύει τέτοιους ανθρώπους.
Το σπουδαιότερο
που μένει για όλους μας εκτός από τα κηρύγματά του, εκτός από την εμπειρία της
πνευματικής ζωής που άφησε, την εμπειρία της απάρνησης του εαυτού μας, την
εμπειρία της υπομονής, την αγάπη για τον πλησίον, — άφησε μια ανάμνηση για το
πώς μπορούσε να είναι συμπονετικός. Ας υποθέσουμε ότι είναι δύσκολο για σένα,
έρχεσαι στον πατέρα Γαβριήλ, δεν θα πει τίποτα, τα νιώθει ήδη όλα, και κάτι σε
αφήνει, ελευθερώνεσαι.
Από το βιβλίο
"Μεγάλος να είναι ο Κύριος. Η ζωή και το κήρυγμα του Αγίου Γαβριήλ
(Ουργκεμπάτζε)".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου