ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ . Πρωτοπρ. Στέφανος Κ. Ἀναγνωστόπουλος. ΜΑΡΤΥΡΙΑ.

 

Πρωτοπρ. Στέφανος Κ. Ἀναγνωστόπουλος

Κληρικός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς. Μαρτυρία. Πνευματικός πρωτοπ. Στέφανος Κ. Ἀναγνωστόπουλος ἀπό τήν Ἀμφιάλη τοῦ Πειραιᾶ, στό ἰδιαίτερα ὠφέλιμο πόνημά του:

«Γνῶσις καί βίωμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως», Πειραιᾶς 2006, στίς σελί- δες 348-350, ἀναφέρει ἀπό προσωπικές του σημειώσεις γιά τόν π. Νι- κόλαο: «Ἕνας εὐλαβέστατος ἱερεύς καί πολύ ἁπλός, γι᾽ αὐτό καί παρεξηγημένος ὅσο ζοῦσε, μοῦ διηγήθηκε πρίν ἀπό χρόνια τό ἑξῆς: Πρίν ἀπό τήν Θεία Κοινωνία τῶν λειτουργῶν ἱερέων, ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήμα- τος, διαβάζονται οἱ εὐχές τῆς Θείας Μεταλήψεως, εἴτε ἀπό τόν ἱεροδιάκονο, εἴτε ἀπό τόν λειτουργό ἱερέα.

Ὅταν ὁ ἐν λόγω ἱερεύς ἔφθανε στό τροπάριο: «Ἔθελξας πόθῳ με Χριστέ, καί ἠλλοίωσας τῷ θείῳ σου ἔρωτι...» σταματοῦσε ὡς συνήθως καί ρωτοῦσε νοερά τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο, πού ἦταν πίσω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα: «Μέ βεβαιώνεις, Χριστέ μου καί Σωτῆρα μου, ὅτι μ᾽ ἔχεις σαγηνεύσει, ὅτι μ᾽ ἔχεις γητεύσει καί σκλαβώσει μέ τόν θεϊκό Σου πόθο καί μοῦ ἀλλοίωσες ὅλη τήν ψυχή, τήν καρδιά καί τό νοῦ μέ τόν θεϊκό Σου ἔρωτα; Κι ὅμως, ἐγώ ὁ ἀνάξιος, χρόνια καί χρόνια τώρα δέν ἔνοιωσα ποτέ θεϊκή ἀλλοίωση καί θεῖον ἔρωτα καί ἕνωση μαζί Σου μέ ψυχοσωματική αἴσθηση. Καί πῶς συμβαίνει αὐτό; Πῶς εἶναι δυνατόν νά συμβαίνει; Πῶς; Βέβαια, ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἔβαλε αὐτές τίς εὐχές τυχαίως...

Ἀνταποκρίνονταν πλήρως στίς ψυχικές καταστάσεις τῶν Ἁγίων πού τίς ἔγραψαν καί στίς ἐμπειρίες τους... Ἐγώ ὅμως ὁ πτωχός δέν αἰσθάνομαι τίποτα... Ἕνα μικρό ψίχουλο ἀπ᾽ αὐτό πού βίωναν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας... ἕνα ψιχουλάκι! τόσο δά Χριστούλη μου, δέν μπορεῖς νά μοῦ δώσεις κι ἐμένα; Καί βέβαια μπορεῖς!».

 

Τό εἶπε ἁπλά καί ταπεινά. Τό ζήτησε μέ παιδική ἁπλότητα... Καί -ὦ τοῦ θαύματος!- ὁ Χριστός τοῦ τό ἔδωσε.

-Κόλλησε, μοῦ εἶπε, τό σῶμα μου καί ἡ καρδιά μου πάνω στόν Ἐσταυρωμένο. Σάν νά ἔφυγε ἡ Ἁγία Τράπεζα ἀπό μπροστά μου καί ταυτόχρονα μία ἄλλη «αἴσθησις», ὅτι ἡ Ἁγία Τράπεζα μαζί μέ τό Δισκοπότηρο ἑνώθηκαν μαζί μου, σέ μία ἀδιαίρετη ἑνότητα, πού μέ γέμισε ἀπό θεϊκή φωτιά καί ἀπό θεϊκή ἀγάπη καί πληρώθηκα ὁλόκληρος ἀπό οὐράνιο ἀκατάληπτο πόθο καί θεῖον ἔρωτα. Καί τόσο πολύ μέθυσα ἀπό τήν θεϊκή ἀγάπη, ὥστε φώναξα δυνατά αὐτό πού διαλαλοῦσαν καί ὁμο- λογοῦσαν οἱ ἅγιοι λειτουργοί: «Ἤ πᾶρε με, ἤ πᾶρ᾽ το ... δέν ἀντέχω ἄλλο!».

Καί ἔπεσα κάτω... εὐτυχῶς ἤμουν μόνος καί ἡ Ὡραία Πύλη κλειστή.

- Τό πῶς κοινώνησα, δέν θυμᾶμαι. Ὅμως ἤμουν μεθυσμένος ἀπό τήν θεία Χάρι... Καί στή θεία Κατάλυση, τό ἐπαναλαμβάνω, πάτερ μου, στή θεία Κατάλυση ἀπολάμβανε ἡ ψυχή μου, τό σῶμα μου, οἱ αἰσθήσεις μου καί ἡ καρδιά μου μίαν ἀνέκφραστη καί ὑπερκόσμια ἀγαλλίαση.

Βίωσα μέσα στήν καρδιά μου -δέν ξέρω πῶς- τήν θεία ἔλλαμψι καί τό νοερό φῶς τοῦ Θεοῦ, καί ὁ νοῦς μου, πού βρίθει ἀγνωσίας καί σκότους, φωτίσθηκε ἀπό ὑπέρλαμπρη γνῶσι καί γιά μέρες κατανοοῦσα τά ἀκατανόητα μυστήρια τοῦ Θεοῦ, χωρίς οἱ γύρω μου νά ἀντιλαμβάνονται τίποτε ἀπ᾽ ὅσα ζοῦσε ἡ ψυχή μου... Μέ κατηγοροῦσαν συνεχῶς κληρικοί καί λαϊκοί σάν ἀφηρημένο...».

Ὁ ἴδιος π. Στέφανος Κ. Ἀναγνωστόπουλος σέ ἕνα ἄλλο βιβλίο του πού ἔχει τόν τίτλο: «Οἱ Ἀναβαθμοί στήν ἐν Χριστῷ πορεία», ἔκδοσης Ἱεροῦ Γυν. Ἡσυχαστηρίου: «Τό Γενέθλιο τῆς Θεοτόκου» Σεργούλα Δω- ρίδος 2011, στίς σελίδες 97-98, ἀναφέρει ἀπό προσωπικές του σημει- ώσεις γιά τόν π. Νικόλαο Πέττα. «Ἕνας ἱερεύς στήν Πάτρα (ἤδη κεκοιμημένος, ἐννοώντας τόν π. Νικόλαο Πέττα), μερικές φορές ἐκεῖ πού ἔτρωγε στό τραπέζι, ξαφνικά σηκωνόταν. «Ποῦ πᾶς, παπᾶ μου; τόν ρω- τοῦσε ἡ πρεσβυτέρα». «Φεύγω, φεύγω, φεύγω...». Σηκωνόταν νηστικός, ἔπαιρνε τό αὐτοκίνητο, ἔφευγε. Καί πήγαινε σέ κάποιο συγκεκριμένο σπίτι, ὅπου ἐκείνη τήν ὥρα τό ἀνδρόγυνο εἶχε ἕναν τρικούβερτο καυγά. Καί ἔμπαινε μέσα καί συμφιλίωνε τό ζευγάρι καί ἐξομάλυνε τά πράγματα. Ποῦ τό ἤξερε αὐτός αὐτό; Κι ὅμως, τόν εἶχαν γιά τρελό στή Μητρόπολή του καί τόν κατεδίωκαν ἀπηνῶς.

Τόν ἐν λόγῳ ἱερέα συνάντησαν, κάποτε, μαθητές τῆς τελευταίας τά- ξεως τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Λυκείου Πατρῶν στόν ὁδό Κορίνθου καί τόν σταμάτησαν: «Πάτερ Νικόλαε, αὔριο-μεθαύριο, ἄν ἐμεῖς γίνουμε κληρικοί, πῶς ἀντιλαμβάνεσθε ἐσεῖς τήν ποιμαντική μέριμνα γιά τίς ψυχές;».

«Πῶς ἐγώ τήν καταλαβαίνω; αὐτό μέ ρωτᾶτε;». Καί ἀμέσως γονάτισε μές στό κεντρικό δρόμο τῆς ὁδοῦ Κορίνθου, στό πεζοδρόμιο, μέ τά ράσα, καί σηκώνοντας τά χέρια του ψηλά, εἶπε: «Θά πρέπει νά λιώσετε σ᾽ αὐτή τή στάση ὅλη τή νύκτα!». Ἦταν ἁπλούς καί μέ δύο κινήσεις τά εἶπε ὅλα γιά τή μεγάλη ποιμαντική ἀποστολή τοῦ ἱερέως.

Φαίνεται ὅτι ὁ ἁγιασμένος αὐτός ἱερέας εἶχε ἀποκαλύψεις καί θεω- ρίες κατά τήν Θεία Λειτουργία, γι᾽ αὐτό καί ἀφαιρεῖτο. Τόν ἔσπρωχναν, τοῦ φώναζαν νά πῆ: «Τῆς Παναγίας Ἀχράντου...». Τίποτα αὐτός. Τίποτα!!!

Τόσο, πού ἐκνευρίζονταν οἱ ψάλτες ὅταν λειτουργοῦσε μόνος του.

«Πάλι μ᾽ αὐτόν θά λειτουργήσουμε;» ἔλεγαν. «Ὅλο ἀφηρημένος εἶναι. Τό μυαλό του δέν εἶναι καλά. Σίγουρα θά ἔχει πάθει ἀμνησία ἤ μαλά- κινση». (Ἐνῶ εἶχε τέσσερα διπλώματα!). Κι ὅμως οἱ μαρτυρίες πού ὑπάρχουν ἀποδεικνύουν ὅτι ἐπρόκειτο περί ἑνός εὐλαβοῦς, εὐσεβοῦς καί ἁγιασμένου ἱερέως, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ ἐπάνω του».

ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ (1941-4.1.2000) ΚΑΙ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ (1943-6.12.2012) ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΒΗΡΙΤΟΥ ΠΡΩΤΕΠΙΣΤΑΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ