Παγκάκι δίπλα στο δρόμο
Σε ένα ήσυχο χωριό στην Τρανσυλβανία, ζούσε ένας γέρος ονόματι Ίλιε, μαζί με τον μοναχογιό του, Αντρέι. Ο Ίλι είχε μεγαλώσει μόνος του τον Αντρέι, μετά τον θάνατο της συζύγου του, Άνας, δουλεύοντας μέρα νύχτα ως υποδηματοποιός, ώστε το αγόρι να μην του λείψει τίποτα. Ο Αντρέι, έξυπνος και γεμάτος όνειρα, λαχταρούσε τη ζωή στην πόλη. Και μια μέρα, χωρίς πολλές κουβέντες, έφυγε για το Βουκουρέστι, υποσχόμενος να επιστρέψει όταν θα είχε πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Χρόνια έχουν περάσει. Τα μαλλιά του Ηλία άσπρισαν, τα χέρια του αδυνάτισαν, αλλά η καρδιά του δεν σταμάτησε να ελπίζει. Κάθε βράδυ, καθόταν στο ίδιο ξύλινο παγκάκι, στην άκρη του δρόμου μπροστά από το σπίτι του, κοιτάζοντας μακριά, περιμένοντας τον γιο του. Τα γράμματα γίνονταν όλο και πιο σπάνια, και μετά σταμάτησαν εντελώς. Οι χωρικοί ψιθύρισαν ότι ο Αντρέι το είχε ξεχάσει.
Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, ο Ηλίας αρρώστησε. Με την τελευταία του ανάσα, ψιθύρισε: «Πες στον Αντρέι ότι δεν σταμάτησα ποτέ να τον περιμένω». Το ίδιο βράδυ, ο Αντρέι έφτασε στην πύλη του σπιτιού, κουβαλώντας δώρα και όνειρα συμφιλίωσης στην αγκαλιά του. Αλλά ήταν πολύ αργά. Μέσα στη σιωπή του άδειου σπιτιού, βρήκε ένα μικρό κουτί με ένα σημείωμα: «Για τον γιο μου - τη μεγαλύτερη μου υπερηφάνεια». Μέσα ήταν συγκεντρωμένα τα σχέδια των παιδικών του χρόνων, παλιά γράμματα και ένα ζευγάρι φθαρμένα παπούτσια.
Ο Αντρέι έκλαιγε πικρά, καταλαβαίνοντας ότι καμία επιτυχία δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό που άφησε ο χαμένος χρόνος.
Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην θεωρείς την αγάπη δεδομένη, ειδικά την αγάπη που ξέρει να περιμένει σιωπηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου