Απλώς εμπιστεύσου και να είσαι ευγνώμων για τα πάντα.
Ένα βιβλίο για τους κρατούμενους του Σολόφκι αφηγείται την ιστορία ενός συγκεκριμένου ιερέα. Πάντα βοηθούσε, στήριζε, ενέπνεε και μοιραζόταν με όλους. Ένα βράδυ, ένας κρατούμενος ξύπνησε από τον ήχο... λυγμών. Στριμωγμένος δίπλα στη σόμπα, ο ιερέας έκλαιγε. Για τι; Ο κρατούμενος ετοιμαζόταν να ρωτήσει για τι έκλαιγε ο ιερέας, για να τον παρηγορήσει, όταν τον άκουσε να λέει: «Κύριε, σε ευχαριστώ που μου έδωσες την εύνοια να πεθάνω όχι στο σπίτι, στο κρεβάτι, αλλά στην εξομολόγηση, στις αλυσίδες για το Άγιο Όνομά Σου...»
Πόσο συχνά, όταν βιώνουμε αντιξοότητες, γινόμαστε λιπόψυχοι και απελπισμένοι. Και έτσι, όταν διαβάζεις για αυτόν τον ιερέα, ντρέπεσαι για τον εαυτό σου. Πόσο προσκολλημένοι είμαστε στο παροδικό και μάταιο, όταν υπάρχει «ένα πράγμα απαραίτητο», αυτό για το οποίο πραγματικά ζούμε - σωτηρία, κοινωνία με τον Θεό, ένωση μαζί Του. Αλλά πώς, αναρωτιέμαι, μπορώ να το μάθω αυτό; Και στην ψυχή μου υπάρχει μια φωνή: «Παραδώσου στα χέρια Του. Απλώς εμπιστεύσου. Και ευχαρίστησε για τα πάντα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου