«Γιὰ νὰ δοῦμε τὴν "καμποῦρα" τὴν δικιά μας, πρέπει νὰ ἔχουμε αὐτογνωσία· νὰ ξέρουμε τί εἴμαστε, τί μᾶς λείπει καὶ τί μᾶς πρέπει. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νομίζει ὅτι εἶναι τέλειος, πῶς θὰ δεῖ τὴν "καμποῦρα" του; Ἐδῶ μιὰ τρίχα ἄσπρη βλέπεις στὰ μαλλιά σου, καὶ τρέχεις καὶ τὴν βάφεις... Καὶ μὴ πᾷς μακρυά... Γιὰ κοίταξε μέσα στὴν ἐκκλησία τοὺς "εὐλαβεῖς" χριστιανούς, πόσες γριὲς εἶναι βαμμένες καὶ πόσες ἄβαφτες; Καὶ πόσοι γέροι; Ἀκόμη καὶ τὰ μουστάκια τους βάφουν... Κύριε ἐλέησον! Πῶς θὰ πιστέψουν αὐτοὶ ὅτι γήρασαν; Ἄρα πῶς θὰ πιστέψουν κι ὅτι ἔχουν ἁμαρτίες γιὰ νὰ ἐπιστραφοῦν ἐπὶ Κύριον; Ἀφοῦ κάποια ἀτέλεια ποὺ παρουσιάζεται, ἡ ὅποια ἀτέλεια, θέλουν νὰ τὴν καλύψουν. Μὰ εἴτε ῥυτίδες εἶναι, εἴτε μαλλιὰ εἶναι, εἴτε ἄλλα τινα εἶναι, κοιτάνε νὰ τὰ καλύψουν. Ἔτσι εἶναι καὶ στὸν ἔσω ἄνθρωπο. Δὲν τολμᾶς νὰ δῇς ῥυτίδες, δὲν θὲς νὰ δῇς ῥυτίδες, δὲν θὲς νὰ δῇς ὅτι ἄσπρισες καὶ δὲν μετάνοιωσες, δὲν θὲς νὰ δῇς ὅτι ἔχεις πάθη ποὺ δὲν ἔχεις κόψει...»
Γέρων Δοσίθεος (†)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου