Ουρλιάζει ο Βαπτιστής κι οδύρεται
για όλους εμάς που κοιμίσαμε την ακοίμητη κανδήλα
που καταχωνιάσαμε τις ξύλινες εικόνες στα ντουλάπια,
που καλωδιονόμαστε σαν ρομπότ με τα bluetooth.
Ουρλιάζει ο Βαπτιστής κι οδύρεται
για την πολυτέλεια που τρώει σάρκες
για τις καθημερινές βουτιές μας
όχι στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ
αλλά στον βούρκο της ύλης που μας πνίγει.
Για το κρεμασμένο κομποσχοίνι που το βγάλαμε απ ' το χέρι.
Γιατί πρέπει να γίνει ένα με τη σάρκα
στο σκοτάδι και το φώς.
Γιατί ξεχάσαμε τη γεύση απ ' τον οίνο Του Θεού στα χείλη
και κάθε μας χνώτο βρωμάει σφηνάκια και ουίσκι.
Φωνή βοώντος...εν τη ερήμω
γιατί, ενώ θα ' πρεπε να ' χουμε τον γέροντά μας
τρέχουμε σε ψυχολόγους, πίνοντας υπνωτικά κι ' αγχολυτικά.
Γιατί πεταγόμαστε απ ' το κρεβάτι χαράματα
όχι για να προσευχηθούμε, αλλά για να κάνουμε
επιτέλους ανακωχή με τις τύψεις μας.
Γιατί αφήνουμε τα σπλάχνα μας έρμαια
κι ανυπεράσπιστα, να σερφάρουν και να ροκάρουν
κι αντί να τρέχουν στης εκκλησιάς την πόρτα,
χαράματα από αλλού να ' ρχονται και να την προσπερνούν.
Φωνή βοώντος...εν τη ερήμω
γιατί ενώ στεκόμαστε στο λιμάνι Του Θεού
περιμένοντας το σκαρί της εκκλησιάς Του,
διστάζουμε, σκεπτόμαστε και τελικά δεν επιβιβαζόμαστε.
Φωνή βοώντος...εν τη ερήμω
φωνές ασκητών γερόντων από την Αίγυπτο.
Φωνές που τις έπνιξε όμως η σκόνη
όχι της ερήμου, αλλά αυτή που έχει σταθεί
στα μάτια και τα αυτιά μας.
(Από την ποιητική μου συλλογή ''ΑΜΠΕΛΟΣ'' / Νοέμβριος 2009)
~Κυριάκος Δοσαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου