ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ.

Μετά το πέρας της καραντίνας επανερχόμαστε, λέει, στην κανονικότητα. Μια κανονικότητα στην οποία δε συμπεριλαμβάνεται τάχα η αρρώστια και ο θάνατος και όπου η ζωή αποτελεί μια αλυσίδα από ευχάριστα γεγονότα. Είναι έτσι όμως; Οι άνθρωποι θα αρρωσταίνουν και θα πεθαίνουν, πλην θα κάνουμε πως αυτά δε μας απασχολούν αφού δε θα απασχολεί το κράτος και τις ειδήσεις η αρρώστια και ο θάνατός τους (εκτός αν πρόκειται για κορονοϊό). Δεν είναι λοιπόν δεδομένο ότι η ζωή θα κυλά πάντοτε ήρεμα. Κάθε άλλο. Το κακό θέλουμε να το ξεχνάμε και να φτύνουμε τον κόρφο μας μη μας ξαναβρεί. Όντως από μια άποψη, σωστά: το κακό δεν έχει υπόσταση. Ωστόσο, το σκοτάδι του μπορεί να σε καταπιεί ανά πάσα στιγμή. Έχει καμία πρόταση το ευαγγέλιο για όλα αυτά; Δε θα βρούμε σε αυτό καμία υπόσχεση για επίγεια ευτυχία, ούτε μας προτείνει καμιά μέριμνα για να την εξασφαλίσουμε. Έτσι μας απελευθερώνει από τα είδωλα: δεν υπάρχει εγκόσμια ευτυχία. Υπάρχει ωστόσο ζωή και χαρά που συνδέονται με τον Θεό. Αυτόν που εγγυάται ότι το κακό δε θα σε αφανίσει και που αυτό μετατράπηκε σε σταυρό δι ου έρχεται χαρά εν όλω τω κόσμω. Χριστός ανέστη...