Μαμά, γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν μαλλιά;

 

Μαμά, γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν μαλλιά;

- Επειδή είναι άρρωστοι, γλυκιά μου

- Μαμά, γιατί είναι άρρωστα;

Δεν ξέρω μωρό μου.

- Μαμά, θα θεραπευτούν;

- Το ελπίζουμε, γλυκιά μου.

- Μαμά, είναι πολύ λυπημένα.

- Ναι, γλυκιά μου. Αλλά μπορούμε να απολαύσουμε έναν από αυτά. Θέλεις να μάθεις πώς;

- Ναι, ναι, ναι, μαμά! Θέλω να το κάνω!

- Μπορούμε να του δώσουμε τα μαλλιά σου μικρή μου πριγκίπισσα.

Η  Emily διάβασε όλη την αγάπη του κόσμου.

Από εμπειρία ήξερε πόσο μισούσαν τα παιδιά για να κόψουν τα μαλλιά τους.

 Ειδικά αν είναι η πρώτη τους φορά. Ειδικά αν είναι μικρά κορίτσια. Και εδώ δεν ήταν ένα απλό κούρεμα. Το μεγαλύτερο μέρος των μαλλιών της κόρης της έπρεπε να κουρευτεί για να πάρει αρκετά για να κάνει μια περούκα. Η Amy χάιδεψε το παιδί απαλά και του χαμογέλασε με κατανόηση...

Η Emily κοίταξε τη μητέρα της. Όλος ο ουρανός στα μάτια της.

- Εντάξει, μαμά. Έχω πολλά μαλλιά. Θα τους δώσω τα δικά μου. Δεν θέλω να έχω λυπημένα παιδιά. Δεν θέλω παιδιά χωρίς μαλλιά.

Η  Emily δεν άντεξε και δάκρυσε. Ο Ρίτσαρντ σκούπισε κρυφά ένα δάκρυ από τη γωνιά του ματιού του.

- Είμαστε τόσο περήφανοι για σένα αστεράκι!

Οι τρεις αγκαλιάζονταν μεταξύ τους. Οι γονείς έκλαψαν από υπερηφάνεια και αγάπη. Η Emily χαμογελούσε χαρούμενη.

- Μαμά, μπαμπά... Θέλω μόνο ένα πράγμα...

- Εμπρός μωρό μου.

- Και η Ραπουνζέλ κούκλα μου πρέπει να έχει το ίδιο κούρεμα.

 

Ο Mellon επέστρεφε σπίτι από μια αγορά όταν είδε ότι υπήρχε ένα γράμμα στο γραμματοκιβώτιο. Κανείς δεν τους είχε γράψει για πολύ καιρό. Το μόνο που έλαβαν ήταν λογαριασμοί και διαφημιστικά φυλλάδια. Άνοιξε το. Άνοιξε το. Είδε το όνομα του αποστολέα και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Ανοίξτε γρήγορα τον φάκελο με χειραψία και διαβάστε το κείμενο. Ήταν από την Καναδική Εταιρεία Καρκίνου. Ενημερώθηκαν ότι σε δύο εβδομάδες η Natalie θα παραλάβει δωρεάν περούκα από φυσικά παιδικά μαλλιά δωρεά πριν από λίγες ημέρες στην οργάνωση.

Η Mellen κοίταξε τον ουρανό και μουρμουρισε, ′′ Βήμα βήμα, Κύριε, όλα θα πάνε καλά! Σας ευχαριστώ!"!"

 

Η Emily κοίταξε κριτικά στον καθρέφτη. Κοίταγε  την κούκλα της. Και ΟΙ δύο ήταν τα ίδια χτενίσματα - σε ένα γνώρισμα που έφτασε μέχρι το τέλος των πηγουνιών τους. ′′ Μα είμαστε πολύ καλοί μαζί σου, έτσι δεν είναι πριγκίπισσα!" Το κοριτσάκι ξεχώρισε χαρούμενα στον προβληματισμό του.Τα πόδια της, φορώντας τα νέα ροζ παπούτσια, ίδια με της Ραπουνζέλ, την μετέφεραν μέσα από την αίθουσα χορού, που το δωμάτιο της είχε μετατραπεί ξανά...

 

Η Natalie στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη. Απαλύνετε τις κρέμες του νέου σας φορέματος. Ήταν λευκή με ευγενικά τριαντάφυλλα.

- Έλα, τριαντάφυλλο, οι επισκέπτες θα είναι εδώ από λεπτό σε λεπτό, - άκουσε τη φωνή της μητέρας της από το σαλόνι.

Το κοριτσάκι κοίταξε ξανά τον εαυτό του. Ήταν όμορφα. Άγγιξα τα μαλλιά της. Καστανά, με ελάχιστα πιασμένα φωτεινά στράτς. Και τα δικά της ήταν κάπως έτσι πριν. Και σύντομα θα ήταν ξανά! Το ήξερε! Το πίστεψε!

Ξαφνικά σταμάτησε, έτρεξε στο παράθυρο και το άνοιξε διάπλατα.

Κοίταξε το γαλάζιο στα παιδικά μάτια ουρανό και έστειλε ένα αερόφιλο. ′′ Σε ευχαριστώ, αγαπητέ άγνωστε φίλε! Σας ευχαριστώ! Σας ευχαριστώ! Αυτό το φιλί είναι για σένα!"

Γύρισε και κατέβηκε στις σκάλες για να συναντήσει τους συμμαθητές της που ήταν ήδη στην πόρτα. Τα παιδιά κρατούσαν στα χέρια τους πολύχρωμα μπαλόνια. Το μικρό κορίτσι πίσω έδωσε το δικό της και πάνω από τις στέγες μια μικρή κόκκινη καρδιά αιωρείται..."