Φίλοι μου καλησπέρα.
Προσωπικη μαρτυρία.
Ήταν Φεβρουάριος του 1997,πηγαινα στο Άγιο Όρος στόν πνευματικο μου, στον Γέροντα Ισαάκ στο Κελί τής Αναστάσεως του Κυρίου, στη Καψαλα.
Με απασχολουσε ενα προσωπικο θέμα.. Ήμουν και λιγο πιεσμενος.. Έλεγα από μέσα μου.. ααα ρε Γεροντακο μου, ααα ρε Γεροντακο μου......
Όταν έφθασα στο Κελί και χαιρέτησα τον Γεροντα τον ΠαπαΕυθυμη και τον Πατερ Παΐσιο, μου λεει ο Γεροντας, κατάλαβες Δημητρακο... Ήξερα ότι θά ρθεις αλλά δεν μου το ξεκαθαριζε καλά.. Θα ρθεις μόνος σου... Θά ρθεις με τον Χρυσόστομο...
Πηγαμε μέσα στο Εκκλησάκι για νά εξομολογηθώ.
Εκείνη την ώρα βγήκε από το Ιερό ο Παπα Ευθυμης. Λεει ο Γέροντας δείχνοντας τον Παπα Ευθυμη, "Νά πνευματικος , πηγαινενα εξομολογηθείς, "
Νά είναι ευλογημένο Γεροντα.. Ο Παπα Ευθυμης έφυγε, βγήκε από την Εκκλησία.
Έβγαλα το χαρτάκι, κάθισα σέ ένα σκαμπό.. Και άρχισα να εξομολογουμαι.. μόλις είπα εκεινο που με απασχολούσε λεει ο Γέροντας "Αυτό η Μαρία θά το μάθει γραπτώς" δέν το κατάλαβα αυτό, πως θά το μάθει γραπτώς;αλλα δέν είπα τίποτε.
Ξέχασα φίλοι μου να καταστεψω το χαρτάκι και όταν επεσρεψα στο σπίτι, όταν έπλενε το πουκάμισο μου η Μαρία, βρήκε το χαρτάκι και τό έμαθε "γραπτώς" καί έγινε χαμός... τέλος παντων δέν ήταν και τόσο σοβαρό...
Σε κάποια στιγμή μου ήρθε ένας ανάποδος λογισμός για τους υποτακτικους, τον εξαγορευσα στον Γεροντα και μου λέει.. "Δημήτρη εγώ δεν έχω υποτακτικους.. έχω Αγγελούδια!!!! "
Το απόγευμα ήμασταν με τον Γεροντα, στον χώρο που τώρα είναι ο τάφος του, είχαν φυτέψει εκεί κουκιά.
Γυρίζει ο Γεροντας προς το μέρος μου και με εκείνο το χαρακτηριστικό του χαμογελο.. μειδίαμα μου λέει:"Δημήτρη εγώ θα πεθάνω, μην κάθεσαι και κλαίς και στεναχωριέσαι "
Πώς θά πεθανεις Γεροντα; Έτσι πεθαινουν οι άνθρωποι; εσυ δεν είσαι άρρωστος. Είσαι εξήντα ένα ετών. Σε έχουμε ανάγκη.
Οχι δεν θα πεθανεις.
"Α ευλογημένε, τι νομίζεις είναι ο θάνατος; Νά από αυτή την ζωή , πάς στήν άλλη.. (μου έδειχνε τά σκαλοπάτια) νά εδώ θά με βαλουνε.. Δεν θέλω νά είναι πολυς κόσμος.. Θά είναι ο Παπα Ευθυμης, ο Πάτερ Παΐσιος, θά είσαι και έσυ... "
Τα έλεγε και χαμογελούσε.. σίγουρος γιαυτο.. σίγουρος για την άλλη ζωή.. την αιώνια ζωή..
Κάποια στιγμή πηγε σέ ένα Κελί που οι πατερες έχουν εργοχειρο νά κάνουν κεριά. Και αγόρασε μία μεγάλη τσάντα μέ λαμπάδες μνημοσύνου και για εξωδιο ακολουθία (είναι κάτι λαμπάδες ειδικές για αυτές τίς περιπτωσεις)
Του λεει ο Πάτερ Παΐσιος "Γεροντα τι τίς θέλουμε τόσες πολλές;
Βαλτες στο υπόγειο θά χρειασθουν.
Φίλοι μου ο Γέροντας αρρωστησε ηρθε στο Παπανικολάου.. στο Ιπποκράτειο.. πηρε εξιτήριο.. πηγε για ανάρρωση στην Μεταμορφωση στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου και πεταξε η ψυχούλα του,16 Ιουλίου του 1998τής Αγίας Μαρίνας, όπως το προγνωριζε για την άνω Ιερουσαλήμ νά συναντήσει τον Γεροντα του τον Άγιο Παΐσιο, που τόσο πολυ αγαπουσε.
Έγινε το βραδυ αγρυπνια, ήρθε παρα πολυς κόσμος... και την επομενη μέ το καραβάκι πηγαμε στο Άγιο Όρος.
Έγινε η Εξωδιος ακολουθία... το σώμα του φίλοι μου , όπως και όλων των Αγειορειτων που πεθαινουν δεν κοκαλωνει... αλλά είναι ευλυγιστο σαν ζωντανό... Είναι ένα χάρισμα σέ αυτούς απο την Παναγία μας.
Οι λαμπάδες φίλοι μου φθασανε ακριβώς για την Εξωδιος ακολουθία και για το τεσαροκονθημερο μνημόσυνο του.
Φίλοι μου χρωστάω πολλα στον Γέροντα... ήταν ο πρωτος πνευματικος μου και έμεινα μετεωρος... τώρα εγώ ποιον θά έχω πνευματικο;
Ήρθαν στο μυαλό μου τά λόγια του "Νά πνευματικος(δείχνοντας μέ το χέρι του, τον ΠαπαΕυθυμη) πήγαινε να εξομολογηθείς."
Είπα από μέσα μου. Νά είναι ευλογημενο Γεροντα...
Δόξα σοι ο Θεός.
Φίλοι μου τήν ευχή του Γέροντα Ισαάκ νά έχουμε.
ΥΓ.
Είχα παρει στο Άγιο Όρος και το δικό μου τζιπ.
Όταν μετά από δυό ημέρες φυγαμε ήταν μαζί και ο μακαριστός Γεροντας Γρηγόριος Παπασωτηριου, μου ζήτησε και πηγαμε στην Παναγία την Πορταιτισα και προσκυνησαμε.
Δημήτρη στεναχωριέσαι... νά ξέρεις και εγώ έχασα το στήριγμα μου...
Πρίν από ένα χρόνο συνάντησα τον Στρατηγο ΕΑ τής αστυνομίας Άγγελο Χοροζιδη και μου είπε.
Τήν ημέρα που κοιμήθηκε ο Γέροντας Ισαάκ ήρθε το ασθενοφόρο καί μέ τον γιατρό
τον πήγαιναν στο Νοσοκομείο Πολυγύρου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος.
Εγώ ακολουθουσα μέ το αμάξι μου το ασθενοφόρο, ήταν μαζί μου καί ο μακαριστός Παπα Γρηγόρης.
Είχε σκυψει το κεφαλι του, τό κομποσκοίνι στο χέρι του κατά στεναχωρημένος...
Όταν φθάσαμε στά φανάρια για τόν Πολύγυρο, πεταχθηκε πανω και φώναξε τρεις φορές. Άγιος.
Η όψη του ήταν καταχαρουμενη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου