Από τα έρημα του Ιορδάνου στα έρημα της Μαδαγασκάρης.
Τρίχινο ένδυμα, κορφάδες αγριόχορτων και μέλι άγριο. Μάτια πύρινα, λόγος απόκοσμος και η απέραντη έρημος. Αν η Βάπτιση του Κυρίου γίνονταν πίνακας ζωγραφικής, αυτό αρκούσε να είναι το φόντο. Ένας άντρας με γλυκιά και άγρια όψη συνάμα, ο οποίος με φρίκη ιερά στο βλέμμα σταλάζει τα ιορδάνεια νάματα στην κεφαλή του Κτιστή του Σύμπαντος. Και πίσω η άνυδρος γη.
Όπως εδώ, σπασμένη γη, άνθρωποι αδύναμοι, κάκτοι και άγρια ξερόχορτα. Μια καλύβα από άχυρα ονομάστηκε Εκκλησία. Ένας σταυρός από κλαδιά στην πόρτα. Όταν έμαθαν τον ερχομό μου αποφάσισαν να τιμούν εκεί τον Τίμιο Πρόδρομο. Συγκινήθηκα όσο λίγες φορές στη ζωή μου. Λειτουργήσαμε σε τόπο όπου Θεία Λειτουργία δεν είχε ξαναγίνει. Κοινώνησαν άπαντες. Δεν είχα λόγια να πω. Νομίζω ότι αυτοί γνωρίζουν την πίστη πιο έντονα από ότι μπορούσε να την περιγράψει το στόμα μου. Δι' ευχών και μαζέψαμε τα Ιερά Σκεύη. Μια φωτιά μας περίμενε. Κάτσαμε αντάμα. Μιλήσαμε για το Ευαγγέλιο. Γελάσαμε, δακρύσαμε και πάντα στο φόντο η έρημος. Μάλλον αυτή είναι ο φυσικός τόπος άνθισης του λουλουδιού της μετανοίας. Τέλος και τω Θεώ Δόξα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου