ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΩΝ ΛΟΥΚΑΚΙΩΝ ΠΑΤΜΟΥ.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ  ΤΩΝ ΛΟΥΚΑΚΙΩΝ ΠΑΤΜΟΥ.

κείμενο τοῦ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ 

ΑΡΧΙΜ. ΑΝΤΙΠΑ ΝΙΚΗΤΑΡΑ 

Ὄνειρο παιδικό μου ἦταν ἡ δημιουργία τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν Λουκακίων. Ἔτσι  ἀφιέρωσα τό πατρικό μου  κτῆμα μου, στήν Γεραρά Μητέρα Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἡ εὐλαβής μητέρα μου  Εἰρήνη μᾶς ἔλεγε πάντα : «Ὅλα εἶναι τοῦ Ὁσίου Πατρός Χριστοδούλου  κτήματα καί μιά ἡμέρα ὅλα θά ἐπιστραφοῦν στό Μοναστήρι»,  καί ὅτι «Ζοῦμε ἀπό τόν Ὅσιο Χριστόδουλο».

Ἡ εὐλάβεια τῶν γονέων μου, ὁ κόπος καί ἡ φροντίδα τοῦ μακαριστοῦ θείου μου, Γέροντος Παύλου Νικηταρᾶ, ὁ σεβασμός  τῶν κατά σάρκα ἀδελφῶν μου, ἔκαναν φυσική καί ἄνετη τήν ἀφιέρωση, δωρεά πρός τήν Μεγάλη Μονή τοῦ Ἁγίου ἰωάννου Τοῦ Θεολόγου . 

Ἔτσι χάριτι Θεοῦ τό κτῆμα μας ἦταν ἀφιερωμένο στόν Ἅγιο Νεκτάριο, ἀλλά εἶναι καί  ἱστορικά συνδεδεμένο πρωτίστως  μέ τήν κυρία Θεοτόκο ἀλλά καί μέ τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ.  Τά δάκρυα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τό 1974 δύο ἐβδομάδες ἀκριβῶς πρίν τήν εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο ἦταν μιά ἀπό τίς πιό δυνατές παιδικές μου ἐμπειρίες. Ἔβλεπα καταφανῶς καί ἐκδήλως, ἀείρροα τά δάκρυα Του νά κυλοῦν καί γιά ἡμέρες συνέλεγα αὐτά τά δάκρυα! Δάκρυα πού μέχρι καί σήμερα κυλοῦν γιά τό ἄλυτο Κυπριακό πού οἱ Μεγάλες Δυνάμεις δημιούργησαν καἰ εὐθύνονται.

 Ἡ εὐωδία καί ἡ μυροβλυσία τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ὁδηγοῦσε ὡς ἕνα μυστικό μονοπάτι τήν παιδική ψυχή μου στήν  ἀνακάλυψη τοῦ κάτι ἄλλου, κάτι ὑπερφυσικοῦ, κάτι ἁγίου πού ξέφευγε ἀπ΄τά κοσμικά μέτρα. Ἔστι ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἔγινε τό φυλακτήριο, ἔγινε ἡ ζωντανή, ἡ ἱερή  παρηγορία στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, στούς ἀτέλειωτους πειρασμούς ἀλλά καί τίς τεράστιες δοκιμασίες. Οἰ λειτουργίες, οἱ ἀκολουθίες πού κάναμε μέ τόν Γέροντα Παῦλο  στόν πρωτογενή καί ἀδιαμόρφωτο χῶρο τοῦ Ἡσυχαστηρίου προσέδιδαν τήν  εὐλογία καί τήν δυναμική στό περιβάλλον πού  ἁγιάζονταν μέ ἐμφανή γεγονότα. 

Ἐπισφράγισμα τῆς ὅλης εὐλογίας ἦταν η χαρισματική διάγνωση γιά τό νερό ἀπό τόν  Ἅγιο Πορφύριο, τό 1984, μετά τήν ἐξομολόγηση τοῦ Γέροντος Παύλου καί τῆς δικῆς μου ὡς φοιτητοῦ. Ἔτσι βρήκαμε νερό, νερό ἄφθονο καί ἀρχίσαμε νά φυτεύουμε δένδρα, λουλούδια πού ξεπερνοῦν τά τρεῖς χιλιάδες. Παραμείναμε πιστοί στόν κανόνα τοῦ Ἁγίου Γέροντος καί πνευματικοῦ πατέρα τῆς οἰκογενείας μου, τοῦ Γέροντος Ἀμφιλοχίου Μακρῆ νά φυτεύουμε δένδρα ὡς κανόνα! Ἔτσι τόπος κρανίου παράδεισος γέγονεν....