Ανοίγω τα μάτια και νωχελικά σέρνω το κορμί μου ως τον καναπέ. Νιώθω από παντού εκτεθειμένη. Αισθάνομαι τις απειλές να μου ψιθυρίζουν στο κεφάλι. Όλο το βράδυ η τηλεόραση έπαιζε το χάος. Το χάος μου. Το χάος που δυσχεραίνει τις πλάτες μου, που μολύνει το δέρμα μου, που καίει την ευαισθησία μου. Παιδιά που έκλαιγαν και ζητούσαν ένα όμορφο παραμύθι, όπλα με κρότο που αντηχούσε στην ψυχή και όνειρα… όνειρα νεκρά. Τα όνειρα μιας ανθρωπότητας που έχει παρανοήσει. Βομβαρδίζεται η ευαισθησία μου σε ένα αύριο αβέβαιο. Θα τυλιχτώ στον ιό της μοναξιάς μου. Ίσως κάποια στιγμή κατανοήσω τούτο τον αιμοσταγή κόσμο, ίσως κάποτε με την απάθειά μου συνεισφέρω στον κοινωνικό αφανισμό μου. Ασφαλής όσο μια γόπα τσιγάρου που μένει στα δάχτυλα λίγο προτού πεταχτεί χάμω και πατηθεί ανελέητα.
Βάγια Μπαλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου