Η πορεία ενός προτεστάντη πάστορα προς την Ορθοδοξία Πάτρικ Μ. Πέις

 

Η πορεία ενός προτεστάντη πάστορα προς την Ορθοδοξία

Πάτρικ Μ. Πέις

 

Αυτή είναι η ιστορία ενός πρώην πάστορα του δόγματος της Εκκλησίας της Πεντηκοστής «Συναθροίσεις του Θεού» (Assemblies of God), ο οποίος βρήκε τον δρόμο του προς την Πρώιμη Εκκλησία και κατέκτησε την αλήθεια στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.

 

Η αρχή της πνευματικής μου πορείας αποτελούσε μια σειρά θρησκευτικότητας και κοσμικής ζωής. Από τα παιδικά μου χρόνια και μέχρι να γίνω 20 χρονών επισκεπτόμουν κατά περιόδους διάφορες θρησκευτικές συγκεντρώσεις, συμπεριλαμβανομένων των Πεντηκοστιανών «Τριαδικού» και «Ουνιταριανιστικού» κλάδων, των Ρωμαιοκαθολικών, ενώ κατά την εφηβική μου ηλικία έγινα αρχιδρυίδης σ’ ένα νεοπαγανιστικό κίνημα. Το μεγαλύτερο μέρος της φιλοσοφίας μου βασιζόταν σε συγκρητιστικό μείγμα και στην αντιπαράθεση διαφόρων πεποιθήσεων, πράγμα το οποίο με καθιστούσε αβέβαιο σχετικά με το σε τι πίστευα. Να σας πω ειλικρινά, ένιωθα κενός και χαμένος.

 

Από τα παιδικά μου χρόνια και μέχρι να γίνω 20 χρονών επισκεπτόμουν κατά περιόδους διάφορες θρησκευτικές συγκεντρώσεις

 

Όταν ήμουν 20 χρονών, άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία «Συναθροίσεις του Θεού», υποχωρώντας στις πιεστικές παρακλήσεις της μητέρας μου. Μπορώ να ομολογήσω ότι εκεί έγινε η πρώτη μου συνάντηση με τον Χριστό. Τα πρώτα δύο χρόνια, που ήμουν σ’ αυτήν την εκκλησία, ένιωσα ακόρεστη επιθυμία να υπηρετήσω πλήρως τον Θεό, καθώς αυτή η ίδια η εκκλησία είναι γνωστή για την ιδιαίτερη έμφαση που δίνει στο ιεραποστολικό έργο. Στη συνέχεια μπήκα στο Βιβλικό Κολέγιο, πήρα πτυχίο και διορίστηκα πάστορας στις «Συναθροίσεις του Θεού» το 2001. Ακολούθησα τον Χριστό, αλλά, ας πούμε, όχι πολύ μακριά και πολύ βαθιά.

 

Κάθε κοινότητα των «Συναθροίσεων του Θεού» είναι εξ ολοκλήρου απομονωμένη από κάθε άλλη, ως προς την πρόσληψη ανθρώπων για υπηρεσία. Στα 14 χρόνια της διακονίας μου προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις να βρω τη θέση μου, εργαζόμενος κατά το πλείστον εθελοντικά ως βοηθός πάστορα ή προσωρινός ανώτερος πάστορας. Παράλληλα, άλλαξα μερικές κοσμικές εργασίες, όπως φύλακας, αστυνομικός πανεπιστημιούπολης, επιχειρηματίας, οδηγός, καθώς και διανομέας. Η επιδίωξή μου ήταν ν’ αφιερωθώ πλήρως στην υπηρεσία της εκκλησίας και το συνεχές αίσθημα μη ικανοποίησης είχε αντίκτυπο σ’ εμένα και τη γυναίκα μου.

 

Το 2013, ενώ ήμουν εφημέριος πάστορας σε μια μικρή εκκλησία στην πόλη Μπέρμπανκ της περιοχής Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, η πίστη και το ενδιαφέρον για την εκκλησιαστική ζωή της συζύγου μου άρχισαν να μειώνονται. Από σεβασμό προς αυτήν δεν θα περιγράψω λεπτομερώς όλα όσα επηρέασαν την πίστη της, αλλά φυσικά οι συχνές αλλαγές των τόπων υπηρεσίας μου, καθώς και η υποκριτική συμπεριφορά ορισμένων μελών της εκκλησίας μας έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Η σύζυγός μου έφτασε στο σημείο να μην θέλει πια να πηγαίνει στην εκκλησία. Πώς μπορούσα εγώ, ως πάστορας, να πάρω άλλον δρόμο, όταν η σύζυγός μου βασανιζόταν από αμφιβολίες. Έπρεπε να κάνουμε ένα διάλειμμα. Τον Αύγουστο του 2013 εγκατέλειψα την ποιμαντική διακονία, ώστε να υποστηρίξω τη σύζυγό μου, καθώς και να φροντίσω τον πατέρα μου, που ήταν βαριά άρρωστος και ο οποίος πέθανε σύντομα από καρκίνο του πνεύμονα (τον Οκτώβριο του ιδίου έτους). Αυτή ήταν μια νέα αρχή στη ζωή μας.

 

Στο τέλος του χειμώνα του 2014 μετακομίσαμε από το Λος Άντζελες στην πόλη Σαϊέν του Ουαϊόμινγκ και το φθινόπωρο ιδρύσαμε μια νέα κοινότητα της εκκλησίας «Συναθροίσεις του Θεού». Φαινόταν ότι η γυναίκα μου ήταν έτοιμη να ξαναρχίσει τις δραστηριότητές της στην εκκλησία, το ίδιο κι εγώ. Με μια βασική ομάδα περίπου 10 ατόμων, αρχίσαμε να συναντιόμαστε στο σπίτι μου για μελέτη της Βίβλου και αποφασίσαμε ότι δεν θα επιδιώξουμε ποτέ να γίνουμε κάτι μεγαλύτερο από μια «οικιακή εκκλησία». Σε σχέση με αυτό, άρχισα να μελετώ προσεκτικά την Πρώτη Εκκλησία και τους Αγίους Πατέρες. Προς έκπληξή μου ανακάλυψα ότι αυτό που ο σύγχρονος προτεσταντισμός αποκαλεί «οικιακή εκκλησία», διαφέρει ουσιαστικά από τις «οικιακές Εκκλησίες» στην ιστορία της Πρώτης Εκκλησίας. Οι σύγχρονες «οικιακές εκκλησίες» εστιάζουν την προσοχή τους στη μελέτη της Βίβλου και στην επιλογή της μουσικής για τις συναντήσεις της κοινότητας, ενώ η Πρώτη Εκκλησία, όπως αποδείχθηκε, είχε αναπτυγμένη λειτουργία και δεν είχε σκοπό τις μικρές κοινότητες των πιστών, όπως νόμιζα πριν. Όλα αυτά μ’ έκαναν να σκεφτώ: «Αν οι Πρώτες Εκκλησίες ήταν έτσι, τότε σε τι κάνουμε λάθος εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί;»

 

Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, θα πω το εξής: Ανακάλυψα ότι η Πρώτη Εκκλησία έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με αυτό που είδα στην Ανατολική Ορθοδοξία. Οι παλιές οικιακές Εκκλησίες παραχωρούσαν τη θέση τους στις πιο σταθερές Εκκλησίες, καθώς το κοινωνικοπολιτικό σύστημα επιδείκνυε τάση υιοθέτησης του Χριστιανισμού.

 

Στην ιστορική Εκκλησία έβλεπα τη σταθερότητα στην αποστολική παράδοση, τη θεολογία και τη λατρεία, πράγματα τα οποία, να σας πω ειλικρινά, δεν μπορούσα να βρω στον Δυτικό Χριστιανισμό. Συνέχισα να «σκάβω» πιο βαθιά και άρχισα να συγκρίνω την Ορθοδοξία με την Πεντηκοστιανή Εκκλησία.

 

Στην ιστορική Εκκλησία έβλεπα τη σταθερότητα στην αποστολική παράδοση, τη θεολογία και τη λατρεία

 

Δεν ήμουν αδαής στον τομέα της Ορθοδοξίας, όπως συμβαίνει συχνά ανάμεσα στους δυτικούς χριστιανούς. Οι καθηγητές του Βιβλικού Κολεγίου, όπου σπούδαζα, έτρεφαν σεβασμό προς την Ορθοδοξία και μερικοί φίλοι από το Κολέγιο έγιναν ορθόδοξοι. Για μένα η Ορθοδοξία ήταν πάντοτε ένα όμορφο μέρος του χριστιανικού κόσμου, αλλά, όπως στην περίπτωση με τον Πρεσβυτεριανισμό ή τον Μεθοδισμό, εγώ την έβλεπα ως απλώς ακόμα έναν κλάδο ή κατεύθυνση του Χριστιανισμού, που είχε, κατά τη γνώμη μου, κάποιους παραλληλισμούς με την πεντηκοστιανή μου εμπειρία, συγκεκριμένα ότι στην Ορθοδοξία το Άγιο Πνεύμα και η εμπειρία των Μυστηρίων έχουν μεγαλύτερη σημασία παρά σε πολλές προτεσταντικές εκκλησίες. Μου φάνηκε ότι αυτή η διδασκαλία έμοιαζε με τις Xαρισμαστικές τάσεις ενός πεντηκοστιανού, που ήμουν, η οποία ταυτόχρονα ήταν πιο συγκρατημένη και πιο νηφάλια.

 

Η τελική μου μεταστροφή στην Ορθοδοξία έγινε μετά την ανάγνωση του Αγίου Θεοφόρου Ιγνατίου, ο οποίος στις αρχές του 2ου αιώνα εκτιμούσε πολύ την ενότητα της Εκκλησίας και αντιδρούσε στα σχίσματα. Χάρη σ’ αυτόν τον Άγιο άρχισα να καταλαβαίνω πόσο μακριά βρίσκεται η προτεσταντική Δύση και πόσο κοντά είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία στις θεμελιώδεις αρχές του Χριστιανισμού. Αυτό με ώθησε να μελετήσω προσεκτικά το σύνολο των δογμάτων της χριστιανικής μου πορείας και ανακάλυψα ότι η αρχική μου αντίθεση στην εκκλησιαστική λατρεία βασιζόταν κυρίως στην αντιρωμαϊκή στάση των προτεσταντών και ότι ένα μεγάλο μέρος των εμπειριών μου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αιρετικό, με βάση το κλασσικό ορισμό της αίρεσης (και αυτό δεν αποτελεί καθόλου επιστροφή στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, όπως θεωρούν οι πρώην ομόπιστοί μου). Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ πια να παραμένω μέλος των «Συναθροίσεων του Θεού», γι’ αυτό τον Μάιο του 2015 παραιτήθηκα επίσημα από την ποιμαντική υπηρεσία και την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τον Αύγουστο του 2015, προσηλυτίστηκα στην Ορθοδοξία μέσω του Χρίσματος.

 

Νιώθω ότι δεν υπήρξα ποτέ πλήρες μέλος του Προτεσταντισμού, γιατί μόνο στην Ορθοδοξία βρήκα πληρότητα και σταθερότητα

 

Νιώθω ότι δεν υπήρξα ποτέ πλήρες μέλος του Προτεσταντισμού, γιατί μόνο στην Ορθοδοξία βρήκα πληρότητα και σταθερότητα, καθώς και συνέπεια, σε σημείο που όλη μου η προηγούμενη πορεία καθίσταται μη συγκρίσιμη. Όλα τα θεολογικά μου «παζλ» άρχισαν να ταιριάζουν καλύτερα από ποτέ. Τα περισσότερα «κομμάτια» τα είχα και πριν, σίγουρα, αλλά η εικόνα δεν ήταν ολόκληρη, όπως είναι τώρα. Δυστυχώς, για τη σύζυγό μου όλος αυτός ο δρόμος της γνωριμίας με την Ορθοδοξία είναι ακόμα μπροστά. Η απόρριψη αυτής της πίστης από τη γυναίκα μου με στεναχωρεί πάρα πολύ.

 

Η σύζυγός μου τώρα επισκέπτεται μια εκκλησία Μεθοδιστών, πράγμα για το οποίο αισθάνομαι χαρά. Τουλάχιστον δεν εγκατέλειψε τον Χριστό. Προσεύχομαι, ώστε εκείνη μια μέρα ν’ αποκτήσει πιο στενές σχέσεις με τον Σωτήρα μας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ προς το παρόν απέρριψε εντελώς μια τέτοια πιθανότητα. Μου είπε κιόλας ότι θεωρεί πως έχω ενταχθεί σε μια αιρετική εκκλησία. Κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα με βάση την ορθόδοξη λατρεία και την έλλειψη ελευθερίας στην τέλεση ακολουθιών, στην οποία είχε συνηθίσει. Κατά τη γνώμη της, η μεταστροφή μου ήταν απότομη και αρκετά γρήγορη, γι’ αυτό θεωρεί ότι μου έκαναν «πλύση εγκεφάλου», ενώ εγώ αισθάνομαι μόνο πνευματική φώτιση. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι σε δύσκολη κατάσταση, επειδή, παύοντας να είμαι πάστορας στο σπίτι μου, απώλεσα αρκετή σταθερότητα. Έχω χάσει την εμπιστοσύνη της συζύγου μου και τώρα πρέπει να συμπεριφέρομαι με λεπτότητα.

 

Γι’ αυτό δεν ξέρω τι να συστήσω σε όσους βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση. Εξακολουθώ να παλεύω καθημερινά με την ένταση που υπάρχει. Η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω, είναι ν’ ακολουθείτε την πορεία που διαλέξατε και να επιμένετε, όπως δίδασκε ο Απόστολος Ιάκωβος στην Επιστολή του (βλ. Ιακ. 1, 4, 12; 5, 7–11). Να προσεύχεστε για τους οικείους σας, που δεν σας καταλαβαίνουν. Αν ο Χριστός είναι αληθινά ο Κύριος και ο Θεός και η Ορθοδοξία είναι η ενότητα στην οποία μας κάλεσε, τότε εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να λύνουμε τα προβλήματα κάθε ημέρας ξεχωριστά, όταν προκύπτουν, και να μην ανησυχούμε για το μέλλον. Επίσης, ν’ αγαπάμε πραγματικά τους πλησίους μας, που δεν γνώρισαν ακόμα την Αλήθεια.

 

Εύχομαι η ζωή μας να γίνει το φως, το οποίο έχουμε ανάγκη για να αποκτήσουμε την εσωτερική πληρότητα, κοντά στον Θεό.

 

Πάτρικ Μ. Πέις

Μετέφρασε από τα Ρωσικά στα Ελληνικά η Κατερίνα Πολονέιτσικ

 

Pravoslavie.ru

 

2/17/2022