ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΣΤΡΑΤΙ
Όταν ήμουν στο σεμινάριο, ήταν ένας γέρος μοναχός στο μοναστήρι του Νεάμτς, ο οποίος στεκόταν πάντα στο πέτρινο στηθαίο στην είσοδο του μοναστηριού κοιτάζοντας το έδαφος. Άλλες φορές τον έβλεπα να περπατά χαλαρά στο νεκροταφείο της μονής, γεμάτο τάφους ιεραρχών και μοναχών. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Δεν ενοχλούσε κανένα. Περπατούσε σκυφτός και αργά
Μια φορά, η μητέρα μου ήρθε στο σεμινάριο με καλούδια. Το φαγητό στο σεμινάριο ήταν λιγοστό και κακό. Ένα πιάτο φασόλια ήταν για 8 μαθητές. Η πείνα ήταν τεράστια.
Είχα τώρα λουκουμάδες, μάφινς, λουκάνικα, παστράμι από τη μητέρα μου. Είχα βάλει τον εαυτό μου σε ένα σαλόνι και έτρεξα να φάω στο νεκροταφείο του μοναστηριού, όπου δεν με έβλεπε κανείς.
Κάθισα σε ένα πιο απάνεμο σημείο και έβγαλα μια τεράστια φέτα κέικ. Βύθισα τους κυνόδοντές μου μέσα. Όταν κοιτάζω, ο γέρος βρισκόταν ένα μέτρο μακριά μου, με την τσάντα στο χέρι και κοιτούσε το έδαφος. Ντροπιασμένος, με γεμάτα τα σαγόνια, του πρόσφερα μια φέτα κέικ. Ο γέρος το πήρε και άρχισε να το μασάει αργά. Ήξερα ότι δεν μιλούσε σε κανέναν. Ωστόσο, τόλμησα και τον ρώτησα: Πατέρα, πώς είναι καλύτερα να προσεύχομαι;
Ο γέρος σήκωσε τα μάτια του από το έδαφος, αναστέναξε απαλά και είπε:
Η προσευχή «Πάτερ ημών», η προσευχή της καρδιάς και η προσευχή: «Κύριε, δίδαξέ με να κλαίω».
Μιλούσαμε αργά, μαζί. Ήταν ένα από τα πιο όμορφα λόγια που έλαβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου