Στις 17 Φεβρουαρίου, πριν από 73 χρόνια, η μοναχή Seraphim Biryulevskaya (Ushakova) /19.07.1875 – 17.02.1950/ αναχώρησε στον Κύριο.

 Στις 17 Φεβρουαρίου, πριν από 73 χρόνια, η μοναχή Seraphim Biryulevskaya (Ushakova) /19.07.1875 – 17.02.1950/ αναχώρησε στον Κύριο.

Από τη γριά Σεραφείμ, οι πιστοί άνθρωποι έφυγαν ανανεωμένοι, ξεχνώντας τις εμπειρίες και τις ασθένειές τους. Μέσα από τις προσευχές της λύνονταν άλυτα καθημερινά προβλήματα σαν από μόνα τους. Η προσευχή της διορατικής γριάς οδήγησε τους ανθρώπους στον αληθινό δρόμο.

Η μητέρα γεννήθηκε όχι μακριά από τη Μόσχα στο χωριό Kashino σε μια ευσεβή οικογένεια. Οι πλούσιοι γονείς της, ο Ηλίας και η Μαρία, ονειρεύονταν να δώσουν στην κόρη τους μια λαμπρή εκπαίδευση και να της δώσουν έναν επικερδή γάμο, αλλά με την πρόνοια του Θεού, το κορίτσι προοριζόταν να γίνει η νύφη του Χριστού.

Όταν προέκυψε το ζήτημα του γάμου, η κοπέλα ζήτησε από τους γονείς της να περιμένουν μια νύχτα - να προσευχηθούν ώστε ο Κύριος να αποφασίσει αν θα παντρευτεί ή θα γίνει μοναστήρι. Οι γονείς της συμφώνησαν και ο Θεός της αποκάλυψε ότι ήταν ευχαριστημένος με τον μοναχισμό της.

Λίγο πριν από το γάμο, άφησε κρυφά το σπίτι του πατέρα της και πήγε στο μοναστήρι του Πρίγκιπα Βλαντιμίρ Φιλιμονόφσκι. Εδώ την υποδέχτηκαν με αγάπη, της δόθηκε υπακοή - να φέρει νερό από ένα πηγάδι που βρίσκεται σε μια πεδιάδα στα κελιά.

Για πέντε χρόνια, η μητέρα κουβαλούσε βαρείς κουβάδες με νερό στην ανηφόρα, αργότερα της δόθηκε εντολή να μαζέψει και να μαζέψει μανιτάρια για το χειμώνα και υπήρχαν και άλλες υπακοές.

Ένα χειμώνα, ήταν βαριά άρρωστη και την πήγαν οι αδερφές της με ένα έλκηθρο στον γιατρό. Ξέσπασε χιονοθύελλα. Στο δρόμο, ο ασθενής έπεσε από το έλκηθρο. Μετά από πολύωρη αναζήτηση, τη βρήκαν βαριά παγωμένη, καλυμμένη με χιόνι. Η εκλεκτη του Θεού έμεινε ζωντανός ως εκ θαύματος.

Έκτοτε, τα πόδια και τα χέρια της πάσχουσας έχουν συστραφεί και το σώμα της έχει καλυφθεί με έλκη. Μετά από αυτό το περιστατικό, η μητέρα πήρε το σχήμα, προς τιμήν του αιδεσιμότατου πατέρα μας Σεραφείμ του Sarov.

Τον Νοέμβριο του 1928 το μοναστήρι έκλεισε, οι μοναχές και οι αρχάριοι εκδιώχθηκαν. Κάποιοι από αυτούς πήγαν σπίτι τους, κάποιοι βρήκαν καταφύγιο σε κοντινά χωριά.

Μια κρύα μέρα του Νοέμβρη, η μοναχή Σεραφείμ, ξαπλωμένη σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, μεταφέρθηκε από τις αρχές έξω από τον φράχτη του μοναστηριού σε ένα άλσος σημύδων. Η Ματούσκα ξάπλωσε κάτω από τον ανοιχτό ουρανό για πολλή ώρα, μέχρι που την βρήκε μια συμπονετική κοπέλα  η Μαρία.

Λίγο μετά το κλείσιμο του μοναστηριού, οι γιατροί πρότειναν να ακρωτηριαστεί το πονεμένο δάχτυλό της, αυτή η κοπέλα  η Μαρία, που ήταν στο κ ελί της μέχρι το τέλος της ζωής της, απειλήθηκε με γάγγραινα και, ως αποτέλεσμα, θα μπορούσε να μείνει χωρίς χέρι και μπορεί νά  θα πέθαινε.

Η ίδια η μητέρα Σεραφείμ έφτιαξε μια αλοιφή από κεριά, χωνάκια από έλατο και λάδι από τις δώδεκα γιορτές. Η Ματούσκα άλειψε το πονεμένο δάχτυλο της Μαρίας, ενώ η ίδια προσευχόταν. Με τις προσευχές της, ο όγκος έφυγε, δεν χρειάστηκε η επέμβαση.

Η Μαρία ήταν ορφανή και ζούσε με τη θεία της, ζούσαν στη φτώχεια. Όταν πόνεσε το δάχτυλό της, έτρεξε στο μοναστήρι Filimonovsky, όπου συνάντησε τη μητέρα. Μετά την ανάρρωσή της, άρχισε να έρχεται στη μητέρα

Όταν άρχισε η δίωξη, ήρθε ο Κόκκινος Στρατός, όλες οι μοναχές διαλύθηκαν. Όμως η μητέρα Σεραφείμ ήταν ακίνητη. Ήταν η αντιβασιλέας αυτού του ναού. Την έβγαλαν σε ένα κρεβάτι όχι μακριά από το μοναστήρι σε ένα άλσος σημύδων. Αυτό είναι τον μήνα Νοέμβριο.

Και όταν η Μαρία έτρεξε να την ψάξει, της είπαν, και η μάνα σου είναι εκεί...την πήγαν εκεί. Έτρεξε στη θεία της και άρχισε να την παρακαλεί ... Κάπως έτσι κατάφερε να εγκατασταθεί κάπου. Πρώτον, με τη θεία μου. Και φρόντιζε τη μητέρα της. Η μητέρα της είπε: «Μην ανησυχείς Μαρία, όλα θα πάνε καλά...»

Η Μαρία δέθηκε με όλη της την καρδιά με τη μητέρα Σεραφείμ, αποφάσισε μόνη της ότι δεν θα άφηνε ποτέ τον πάσχοντα. Όχι μόνο φρόντιζε τους άρρωστους, αλλά θήλαζε τα παιδιά των άλλων για να κερδίσει με κάποιο τρόπο τα προς το ζην. Λίγα χρόνια αργότερα, η μοναχή Σεραφείμ είπε ότι ήταν καιρός να σκεφτεί τον γάμο.

Από τα απομνημονεύματα της συνοδού του κελιού της Μαρίας: «Ήρθε η ώρα, η μητέρα λέει:
- Πρέπει να παντρευτώ ...
- Δεν θέλω!
«Πρέπει, κορίτσι».

Μέσω των προσευχών της οξυδερκούς ηλικιωμένης γυναίκας, ο Κούζμα Κουζνέτσοφ σύντομα γοήτευσε το κορίτσι. Η Μαρία απάντησε στον γαμπρό ότι συμφωνούσε, αλλά με την προϋπόθεση ότι και η μητέρα Σεραφείμ θα έμενε μαζί τους. Ο νεαρός συμφώνησε. Μετά το γάμο, η Μαρία άρχισε να ζει στο σπίτι του Kuzma στο χωριό του κρατικού αγροκτήματος Kommunarka. Στο σπίτι του Κούζμα βρέθηκε επίσης μια θέση για τη μοναχή Σεραφείμ.

Το 1940 γεννήθηκε ένας γιος από τη Μαρία και τον Κούζμα και το 1947 μια κόρη. Το αγόρι ονομάστηκε Γιούρα και το κορίτσι, προς τιμήν της μοναχής, Σεραφείμ.

Για είκοσι δύο χρόνια, μέχρι τον θάνατο της μητέρας της, η Μαρία ήταν η συνοδός του κελιού της. Η Μαρία όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει ακούσει ούτε ένα παράπονο από τη μισή παράλυτη ηλικιωμένη.

Φροντίζοντας την άρρωστη γυναίκα, σκουπίζοντας τα στριμμένα χέρια και τα πόδια της και περιποιώντας τις τσακισμένες πληγές στο σώμα του ασκητή, η Μαρία θαύμαζε κάθε φορά το θάρρος και την απέραντη υπομονή της γριάς, από τα χείλη της, που δεν ξέφευγαν ούτε ένα βογγητό. αλλά ευχαριστία στον Κύριο για όλα.

Για την ακλόνητη πίστη της, την άσβεστη αγάπη της προς τον Κύριο και τη μεγάλη ταπείνωση, η πάσχουσα ανταμείφθηκε με τα Δώρα του Αγίου Πνεύματος: διορατικότητα και θεραπεία. Η μοναχή του σχήματος Σεραφείμ, που τόσα χρόνια υπέφερε από ανίατα έλκη, δόθηκε από τα Πάνω για να θεραπεύσει σωματικές ασθένειες και πνευματικές πληγές.

Σύμφωνα με τους σύγχρονους, η αγαπημένη ηλικιωμένη γυναίκα ήταν πάντα φιλική με όλους. Η ταλαίπωρη ήξερε να παρηγορεί, να ζεσταίνει την ψυχή της: «Το ταπεινό της πνεύμα, η ψυχική της ηρεμία ήταν καταπληκτικά! Η ίδια είναι πάντα φιλική, στα χέρια της είναι ένας σταυρός, στο χέρι της ένα κομποσκοίνι ... θεραπεύει πνευματικές και σωματικές παθήσεις.

Ο Κύριος χάρισε στη μητέρα μυστηριώδεις αποκαλύψεις, με τις οποίες γνώριζε τα ονόματα των ανθρώπων που πήγαιναν ακόμη κοντά της, τις προθέσεις, τις κρυφές επιθυμίες και τις αληθινές ανάγκες τους. Πολλά ήταν γνωστά σε αυτήν για τη μοίρα των ανθρώπων.

Οι τοπικές αρχές δεν μπορούσαν να μην αντιληφθούν το ατελείωτο ρεύμα του κόσμου προς το σπίτι που έμενε η ηλικιωμένη γυναίκα. Τους τρόμαξε η ολοένα αυξανόμενη λατρεία της μοναχής του σχήματος, πολλές φορές οι Κουζνέτσοφ προειδοποιήθηκαν να μην αφήσουν τους επισκέπτες της ηλικιωμένης γυναίκας και μετά ήρθε σε απειλές.

Από τα απομνημονεύματα της κόρης του κελλιού της Μαρίας, Σεραφείμ: «... Μας έδιωξαν από το σπίτι, θυμάμαι κρατιόμουν από τη φούστα της μητέρας μου ... Ήρθαμε σπίτι, και ... το σπίτι αποδείχτηκε κλειδωμένο. Η μαμά λέει δεν κλείσαμε την πόρτα, τίποτα. Ήρθαν κοντά μας, είδαν μια κλειδαριά στις πόρτες, χτύπησαν, χτύπησαν ..., κανείς δεν ανοίγει την πόρτα. Το σπίτι παρέμεινε άθικτο. Η πόρτα έκλεισε από μόνη της - θαύμα! Ήρθαν να με διώξουν, αλλά δεν μπορούσαν να μπουν στο σπίτι, η πόρτα ήταν «κλειδωμένη». Μερικές φορές η μητέρα μου απειλήθηκε, είπαν: "Φύγε από εδώ, όπου θέλεις, ζήσε ..."

Η οξυδερκής ηλικιωμένη γυναίκα επισκεπτόταν συχνά πιστούς από την εκκλησία Biryulevsky Nikolsky. Πριν από το θάνατό της, η Μητέρα Σεραφείμ αποκάλυψε στον πρύτανη του ναού, πατέρα Νικολάι, ότι μετά τον θάνατό της, η προσευχή στον τάφο της θα βοηθούσε τους αρρώστους.

Στις 17 Φεβρουαρίου 1950 (την Κυριακή της Συγχώρεσης), η μοναχή Σεραφείμ κοιμήθηκε ειρηνικά στον Κύριο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες: «Μετά τον θάνατο, αντιμετωπίστηκαν τα χέρια και τα πόδια της μητέρας. Και ξάπλωσε ήρεμα, αυστηρή και λαμπερή. Όταν το φέρετρο βγήκε από το σπίτι, όλοι είδαν έναν τεράστιο πύρινο σταυρό στον ουρανό».

Ο πατέρας Νικολάι και ο πατέρας Βασίλι διάβασαν το Ψαλτήρι όλη τη νύχτα πάνω από το φέρετρο του πρόσφατα νεκρού. Το πρωί έφτασαν μοναχοί, κληρικοί, τα πνευματικά παιδιά της γερόντισσας, όλοι όσοι σεβάστηκαν τον μεγάλο ασκητή. Την έθαψαν σύμφωνα με το μοναστικό έθιμο. Το φέρετρο με το σώμα της μοναχής Σεραφείμ μεταφέρθηκε γύρω από το ναό και θάφτηκε πίσω από το βωμό. Στον τάφο της τοποθετήθηκε ένας σταυρός του κελιού.

Το 1977, σύμφωνα με το σχέδιο ανάπτυξης της μικροπεριφέρειας Biryulyovo-Zapadnoye, το νεκροταφείο Biryulyovo επρόκειτο να καταστραφεί. Ο πατέρας Βασίλι έλαβε την άδεια να ξαναθάψει τα λείψανα της ηλικιωμένης γυναίκας Σεραφείμ και πολλών άλλων ανθρώπων στο έδαφος της εκκλησίας. Η εκ νέου ταφή της ηλικιωμένης γυναίκας ανατέθηκε στον πατέρα Alexy Baikov.

Τον Ιούλιο του 1979, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια στο έδαφος, το σώμα της μοναχής σηκώθηκε από τον τάφο και μεταφέρθηκε σε νέο φέρετρο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες: «Τα ρούχα της μοναχής Σεραφείμ ήταν άθικτα, τα λείψανα ήταν άφθαρτα. Μόνο ο σταυρός του κυπαρισσιού της έπεσε από τα χέρια. Ο π. Αλέξιος έδωσε αυτόν τον σταυρό στα χέρια του αγίου του Θεού.

Από τα απομνημονεύματα του πατέρα Alexy Baikov για την εκ νέου ταφή της μητέρας Σεραφείμ: «Ήταν ... άφθαρτη, είδα με τα μάτια μου. Όλα είναι άφθαρτα, όχι αυτό που συνήθως συμβαίνει...

Ήμουν νέος, μπερδεμένος, φυσικά. Τέτοιο Ιερό... Λοιπόν, τίποτα, ο Κύριος βοήθησε... Έκανα τα πάντα σωστά... Προσευχηθήκαμε, και μετά το θάψαμε στη γη, όλα ήταν όπως έπρεπε...»

Από τα απομνημονεύματα της κόρης του υπηρέτη του κελιού της Μαρίας, Σεραφείμ: πήγε στν ανασκαφή. Άρχισαν να σκάβουν έναν τάφο, το έδαφος ήταν παγωμένο, άρχισαν να χτυπούν με ένα λοστό, μετά άρχισαν σιγά σιγά να σκάβουν. Έβγαλαν το φέρετρο, το άνοιξαν και φαινόταν ότι ήταν ζωντανή. Είναι σαν να το έβαλαν κάτω τώρα. Πέρασαν όμως τόσα χρόνια. Πόσο ζωντανή ήταν, ο πατέρας Αλεξέι ήταν εκεί... Πλησίασε και ζήτησε ευλογίες από τη μητέρα του.

Πάνω από μισός αιώνας έχει περάσει από τον θάνατο του Γέροντος Σεραφείμ και μέχρι σήμερα γίνονται θαύματα με τις προσευχές της μοναχής Σεραφείμ για όλους όσους προσέρχονται σε αυτήν.