Γιορτή των δακρύων του Θεού
Ο Χριστός είναι αληθινός άνθρωπος και αληθινός Θεός. Ένα πρόσωπο στο οποίο τα νήματα είναι αδιάσπαστα, αμετάβλητα, αδιαίρετα.
Η θεότητά του κρύβεται μέσα στην άπειρη ταπείνωση πίσω από την ανθρώπινη φύση, ώστε ο Χριστός να εργάζεται ανθρώπινα τα θεία και να θεοποιεί την ανθρώπινη. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει τη Θεϊκή του φύση, γιατί ο άνθρωπος θα πέθαινε από φόβο, από μεγαλείο και από τη χαρά με την οποία η καρδιά του θα έσπαγε το στήθος του από λαχτάρα. Είναι κρυμμένη από αγάπη στην αδύναμη φύση του Σωτήρα, που πεινά, διψά, τολμά, είναι κουρασμένος και τους εργάζεται όλους όπως εμείς και για εμάς, εκτός από την αμαρτία, αγαπώντας μας απεριόριστα. Οι άνθρωποι που έβλεπαν μόνο τον Θεό, όπως ο Μωυσής που είδε την πλάτη Του, ή σαν τον Ηλία που Τον ένιωθε στο απαλό αεράκι, δεν μπορούσαν πλέον να πεθάνουν. Το ότι άλλαξαν τρέμοντας από αγάπη, και έζησαν μετά μόνο για να θυμηθούν εκείνη την υπέρτατη στιγμή φωτός.
Ο Χριστός μεταμορφώνεται, δείχνοντας στους τρεις Μαθητές τη θεϊκή Του δόξα. Οι καρδιές τους δακρύζουν και η ζωή τους αλλάζει για πάντα, όπως όλοι οι Άγιοι που είδαν το φως του στρατοπέδου να προσεύχονται στις καρδιές τους. Κάθε τους ανάσα γίνεται αναστεναγμός, σαν άρωμα ασυγκράτητης λαχτάρας για το πρόσωπο του Θεού. Οι άγιοι που είδαν τον Θεό έκαιγαν σαν φωτιά στις καρδιές τους, και όλα τα πλούτη αυτού του σάπιου κόσμου τα θεωρούσαν σκουπίδια, και άφησαν πλούτη, και φυλή, και αξιώματα, και οικογένεια, να πεθάνουν από λαχτάρα. στιγμή στο φως του Προσώπου του Χριστού. Για αυτούς όλα έχουν γίνει τίποτα. Ερωτεύτηκαν τον Θεό και κάθε ανάσα που ανέπνεαν ήταν ψίθυρος θεϊκού πόθου. Έγιναν φλεγόμενα χόβολα πάνω στα οποία έκαιγε η Χάρη Του, χωρίς να τα καταναλώνει.
Ο Χριστός εμφανίζεται ως Ήλιος της δικαιοσύνης και το πρόσωπό Του γίνεται σαν φως, για να μη βλέπουν οι Μαθητές τα δάκρυά Του της απέραντης αγάπης. Ο Μωυσής και ο Ηλίας, ο Νόμος και οι Προφήτες, το Σινά και το Χωρήβ, τα ιερά βουνά της ανθρωπότητας λατρεύουν το απέραντο Βουνό: τον Υιό του Θεού.
Η Μεταμόρφωση είναι το σημείο αναφοράς, η απόδειξη, το πρότυπο, μέσα από το οποίο πρέπει να κοιτάμε και να επιθυμούμε τον Θεό. Πρέπει να αναζητήσουμε το πρόσωπό Του φωτός, να ερωτευτούμε τη διάτρητη καρδιά Του για εμάς, να χάσουμε την παρουσία Του.
Οι άνθρωποι που Τον είδαν στην προσευχή καθρεφτίστηκαν στα μάτια Του και δεν υπήρχε τίποτα πιο πολύτιμο στον ουρανό και στη γη από την αγάπη Του. Και κάπως έτσι κατέληξαν οι Άγιοι.
Ένας άπορος μοναχός βυθίστηκε σε ένα δάσος κοντά στο μοναστήρι, κι εκεί ένα πουλί από τον Παράδεισο, απαράμιλλης ομορφιάς, του τραγούδησε τόσο υπέροχα, που έλιωσε από τον θαυμασμό του θαυμασμού της. Και μετά από μια ώρα, επέστρεψε στο Ερημητηριο και είδε μπροστά του έναν μεγάλο πύργο, και τα τείχη άλλαξαν. Και ρώτησε και δεν τον ήξερε πια κανείς. Μετά από έρευνα του ηγούμενου, είδαν ότι είχαν περάσει 200 χρόνια από τότε που ο μοναχός έφυγε, χάνοντας στο δάσος. Για 200 χρόνια καθόταν ακούγοντας το πουλί του Παραδείσου και του φαινόταν μόνο μια ώρα. Και γίνοντας ασυγκράτητος άνεμος, οι μοναχοί είδαν πώς ο γέροντας έγινε σκόνη. Και αποκοιμήθηκε στα χέρια του Θεού.
Αυτό το φως, αυτό το άρωμα, αυτή η απέραντη λαχτάρα είναι που λάμπουν στην ιστορία μέσω της προσευχής. Η Μεταμόρφωση του Χριστού είναι στην πραγματικότητα η Αλήθεια της ύπαρξής Του και της δόξας Του, η απόδειξη της Θεότητάς Του, η προφητεία της Θυσίας Του και η αρχή του γίγνεσθαι μας στο φως, μέσω της Χάριτος του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου