«Η προσευχή της μάνας θα φτάσει από τον βυθό της θάλασσας» - φυσικά, όλοι γνωρίζουν αυτήν την παροιμία. Πόσοι όμως πιστεύουν ότι αυτή η παροιμία δεν ειπώθηκε μόνο για χάρη μιας κόκκινης λέξης, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή και έχει επιβεβαιωθεί από αμέτρητα παραδείγματα για πολλούς αιώνες.
Ο πατέρας Παύλος, ένας μοναχός, μου είπε ένα περιστατικό που του συνέβη. Το είπε σαν να ήταν όλα όπως έπρεπε. Αυτή η υπόθεση με εντυπωσίασε, και θα την ξαναπώ, νομίζω ότι εκπλήσσει όχι μόνο για μένα.
Στο δρόμο, μια γυναίκα πλησίασε τον πατέρα Πάβελ και του ζήτησε να πάει στον γιο της. Ομολογώ. Ονόμασε τη διεύθυνση.
«Αλλά βιαζόμουν», είπε ο πατέρας Πάβελ, «και δεν είχα χρόνο εκείνη τη μέρα. Ναι, ομολογώ, ξέχασα τη διεύθυνση. Και μια μέρα αργότερα, νωρίς το πρωί, με συνάντησε ξανά, πολύ ενθουσιασμένη, και ζήτησε επειγόντως, με παρακάλεσε ευθέως να πάω στον γιο της. Για κάποιο λόγο, δεν ρώτησα καν γιατί δεν πήγα μαζί μου. Ανέβηκα τις σκάλες και τηλεφώνησα. Ο άντρας άνοιξε. Πολύ ακατάστατος, νέος, είναι ξεκάθαρο αμέσως ότι πίνει πολύ. Με κοίταξε αναιδώς, όπως ήμουν ντυμένος. Είπα γεια, λέω: η μητέρα σου με ζήτησε να έρθω σε σένα. Πήδηξε όρθιος: «Δεν πειράζει να λες ψέματα, η μητέρα μου πέθανε πριν από πέντε χρόνια». Και στον τοίχο η φωτογραφία της, μεταξύ άλλων. Δείχνω τη φωτογραφία, λέω: «Αυτή η γυναίκα ήταν που ζήτησε να σε επισκεφτεί». Είναι με μια τέτοια πρόκληση: "Ώστε ήρθες από τον άλλο κόσμο για μένα;" - «Όχι», λέω, «προς το παρόν, από αυτό. Αλλά αυτό που σου λέω, το κάνεις:Θα έρθεις: ρωτάει η μάνα. Είναι αμαρτία να μην εκπληρώνεις τα λόγια των γονιών. "Και ήρθε. Και στην εξομολόγηση έτρεμε αμέσως από τους λυγμούς, λέγοντας ότι είχε διώξει τη μητέρα του από το σπίτι. Έζησε ανάμεσα σε αγνώστους και σύντομα πέθανε. Το έμαθε κιόλας αργότερα , ούτε καν θαμμένο.
Ήρθε εκείνη τη μέρα. Και το βράδυ συνάντησα τη μητέρα του για τελευταία φορά. Ήταν πολύ χαρούμενη. Το μαντήλι της ήταν λευκό και πριν από αυτό ήταν σκοτεινό. Ήταν πολύ ευγνώμων και είπε ότι ο γιος της συγχωρέθηκε, γιατί μετάνιωσε και ομολόγησε και ότι τον είχε ήδη δει.Τότε εγώ ο ίδιος το πρωί πήγα στη διεύθυνσή του.Οι γείτονες είπαν ότι χθες πέθανε, τον πήγαν στο νεκροτομείο.
Εδώ είναι η ιστορία του πατέρα Παύλου. Αλλά εγώ, ο αμαρτωλός, σκέφτομαι: σημαίνει ότι δόθηκε στη μητέρα να δει τον γιο της από το μέρος όπου βρισκόταν μετά τον επίγειο θάνατό της, που σημαίνει ότι της δόθηκε να μάθει την ώρα του θανάτου του γιου της. Αυτό σημαίνει ότι και εκεί οι προσευχές της ήταν τόσο ένθερμες που της δόθηκε η ευκαιρία να ενσαρκωθεί και να ζητήσει από τον ιερέα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει τον δύστυχο δούλο του Θεού. Μετά από όλα, είναι τόσο τρομερό - να πεθάνεις χωρίς μετάνοια, χωρίς κοινωνία.
Και το πιο σημαντικό: σημαίνει ότι τον αγαπούσε, τον γιο της, ακόμα και έναν τόσο μεθυσμένο που έδιωξε τη μητέρα του. Σημαίνει ότι δεν θύμωσε, λυπήθηκε και, γνωρίζοντας ήδη περισσότερο από όλους μας για τη μοίρα των αμαρτωλών, έκανε τα πάντα για να παρακάμψει αυτή η μοίρα τον γιο της. Τον πήρε από τον πάτο της αμαρτωλής. Είναι αυτή, και μόνο αυτή, με τη δύναμη της αγάπης και της προσευχής τής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου