»Ὅταν ἡ ψυχή σου γνωρίσει αὐτὸ τὸ φῶς, τότε, ὅταν συμβεῖ νὰ τὸ στερεῖσαι, θὰ φλέγεσαι γι’ αὐτὸ καὶ μιμούμενος τὸν Άγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο θὰ τὸ ζητᾶς καὶ θὰ κράζεις πρὸς αὐτό:
Ἐλθέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν.
Ἐλθέ, ἡ Ζωὴ ἡ αἰώνιος.
Ἐλθέ, τῶν πεπτωκότων ἡ ἔγερσις.
Ἐλθέ, τῶν κειμένων ἡ ἀνόρθωσις,
Ἐλθέ, τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις.
Ἐλθέ, Πανάγιε Βασιλεῦ.
Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν,
καὶ μεῖνον ἀδιαστάτως ἐν ἡμῖν,
καὶ ἀδιαιρέτως Σὺ μόνος βασίλευε ἐν ἡμῖν
εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν»[1].
«Λόγος στὴν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου», Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ἄσκηση καὶ Θεωρία, Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλιας 32019, σελ. 179.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου