Πριν από μια εβδομάδα ήμουν στο νεκροταφείο Αναδαλχοί στην Κωνστάντζα. Ήταν αποπνικτική ζέστη. Έφτιαχνα ένα μνημόσυνο για μια μητέρα που κοιμόταν στον Κύριο. Οι συγγενείς ήταν γύρω από τον τάφο. Δύο μέτρα από εμάς υπήρχε μια μεγάλη τσιμεντένια σπηλιά ύψους 2 μέτρων ενός πλούσιου μαχηδόνα.
Ξεκινάμε . Πλησιάζω τον τάφο, μετά τις Ευλογίες των Νεκρών.
Κάποια στιγμή, ένα μωρό γλάρου βγάζει το κεφάλι του από τη μεγάλη σπηλιά. Ήταν μικρός, γκρι και είχε ένα λυπημένο βλέμμα. Συνέχισα τη δουλειά, λίγο πιο αργά για να μην τον τρομάξω. Έβγαλε το κεφάλι του μερικές φορές. Μετά είπε κάτι στο πουλί και εμφανίστηκαν 7 μικρά κεφαλάκια γλάρου. Έγνεψαν στο ρυθμό της Αιώνιας Μνήμης. Δεν φοβόντουσαν πια. Ένας μάλιστα κελαηδούσε κοιτώντας μας με αγάπη.
Κατάλαβα πόση αγάπη έχουν αυτά τα πουλιά. Αμέσως κατάλαβαν ότι δεν είμαστε κακοί άνθρωποι. Τα τραγούδια της μνήμης, τρυφερά και λυπημένα, τους άρεσαν. Σχεδόν μπορούσα να τα αγγίξω.
Όταν ήμουν μικρός μάζευα γραμματόσημα. Είχαμε μια σειρά από τη Λιβερία, εξαιρετικής ομορφιάς, με 12 ζωάκια με τα μικρά τους. Τίγρης, λιοντάρι, αρκούδα, λύκος, λύγκας, ελέφαντας κ.λπ.
Πάντα το κοτόπουλο ήταν όμορφο και χαριτωμένο. Έτσι ο Θεός επέτρεψε το κοτόπουλο να είναι ευάλωτο, υπέροχο και αγνό, για να μην του επιτεθούν τα μεγάλα ζώα. Ισχύει και για μωρά. Όταν τα βλέπεις, αντιλαμβάνεσαι τη μυστική ομορφιά του Θεού. Και με τον λόγο Του: αν δεν είστε σαν μωρά, δεν θα μπείτε στη Βασιλεία του Θεού.
Το κοτόπουλο είναι αγνότητα, φως, λάμψη του ουρανού, ευπρέπεια, θαύμα της φύσης, δειλία, άνεση του βλέμματος, ακίνδυνη χαρά.
Πώς είναι ο Θεός.
Γι' αυτό το Άγιο Πνεύμα πήρε τη μορφή ενός μικρού και υπέροχου περιστεριού.
Πατήρ Ιωάννης Ιντασι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου