Βιώματα με τον παππούλη Παναγιώτη Τσιώλη. ( Μαρτυρία ενός φίλου). Κάποιο καλοκαίρι πριν από 20 χρόνια περίπου πήγαμε στο Βαλάρι οικογενειακώς για να προσκυνήσουμε την Παναγία και να συναντήσουμε τον αγαπημένο μας παππούλη.Σταθήκαμε τυχεροί γιατί δεν ήρθαν άλλοι προσκυνητές και μπορούσαμε να τον δούμε με την ησυχία μας . Μετά τον εσπερινό καθήσαμε στην αυλή της εκκλησίας , όταν ξαφνικά αντιληφθήκαμε ότι έπιασε φωτιά το μαντρί που βρισκόταν πολύ κοντά στην εκκλησία.Αμέσως ο παππούλης έτρεξε προς τη φωτιά κι εγώ τον ακολούθησα.Οι φλόγες δυνάμωσαν αστραπιαία διότι εκεί υπάρχουν πολλά δέντρα και ο κίνδυνος να καεί η εκκλησία και ο οικισμός ήταν πολύ μεγάλος.Μέσα στη στάνη υπήρχαν κάποιες φιάλες υγραερίου τις οποίες πέταξα μακριά για να μην εκραγούν . Έξω από τη στάνη υπήρχε μια βρύση από την οποία έτρεχε ελάχιστο νερό και με το λάστιχο προσπαθούσα να σβήσω τη φωτιά που είχε γιγαντωθεί.Ο πάτερ βρισκόταν από πίσω μου και μου φώναζε συνέχεια:"Πες το πάτερ ημών". Ξαφνικά γυρίζω πίσω και βλέπω τον παππούλη να σταυρώνει τη φωτιά και να φυσάει απαλά από τη μια άκρη της μέχρι την άλλη.Τότε η φωτιά έπεσε και έσβησε! Τον κοιτάζω έκπληκτος και του λέω:"Τι έκανες;"Τότε γελώντας μου απαντάει με νόημα:"Εσύ το έκανες.Το κατάλαβες;"Εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί και τον ρωτούσα επίμονα για ποιο λόγο άρπαξε φωτιά .Μου είπε το λόγο , αλλά δεν μπορώ να τον αναφέρω γιατί αφορά πρόσωπα που είναι εν ζωή.Πάντως το σίγουρο είναι πως οι πνευματικοί νόμοι πάντα λειτουργούν Μετά από αρκετή ώρα ήρθε η Π.Υ. και απλά κατέγραψαν το γεγονός απορώντας πως έσβησε μια τέτοια φωτιά χωρίς να επεκταθεί στο δάσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου