* * *
Εκείνα τα χρόνια που μερικές φορές μας ερχόταν ο π. Σεραφείμ (Batyugov), είχαμε μια απλή γυναίκα κοντά μας. Κάποτε ήταν μοναχή (άφησε τους γονείς της για μοναστήρι όταν ήταν 11–12 ετών), αλλά εκείνη την εποχή δεν διέφερε σε τίποτα από εμάς και δεν τηρούσε πραγματικά τις νηστείες. Αλλά είχε μια καρδιά που λυπόταν όλους τους ανθρώπους. Σχετικά με αυτήν. Ο Σεραφείμ είπε: περπατά όχι μόνο στην τάξη των αγγέλων, αλλά και με αγγελικά πόδια. Πέθανε μαζί μας το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, όντας κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή σε πλήρη συνείδηση και με πλήρη σιγουριά ότι δεν καταστρέφονταν, αλλά προχωρούσε σε μια Νέα Ζωή.
Είχε δύστροπο χαρακτήρα και, επιπλέον, δεν της άρεσαν οι κακές προσευχές και οι λειτουργίες, που φυσικά αναστάτωσαν τον π. Σεραφείμ, ειδικά όταν αποδείχτηκε έτσι: βάζει το πετραδάκι για να σερβίρει, κι εκείνη πηγαίνει στον κήπο να σκάψει πατάτες. Βλέπω: διαβάζει και κοιτάζει από το παράθυρο τη φιγούρα της, σκυμμένη προς τις κορυφές. Και τότε, θυμάμαι, μια μέρα ο π. Ο Σεραφείμ στέκεται στο διάδρομο, ντύνεται να φύγει ξανά για πολλή ώρα, μετά μας αποχαιρετά για άλλη μια φορά και ξαφνικά γονατίζει μπροστά σε αυτή τη γυναίκα και υποκλίνεται στα πόδια της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου