Η ΔΕΥΤΈΡΑ ΠΑΡΟΥΣΊΑ.

Ἡ παροῦσα ζωὴ χωρὶς Θεό, ἡ παροῦσα ζωὴ χωρὶς Χριστό, ἡ παροῦσα ζωὴ χωρὶς πίστη στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καὶ τὴν αἰωνιότητα εἶναι μιὰ φοβερὴ κόλαση. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀναζητεῖ τὸ νόημα τῆς ζωῆς σὲ ἐνδοκοσμικὰ δεδομένα (κατὰ κόσμον εὐτυχία, σωματικὴ ὑγεία, πλοῦτος, δόξα, δύναμη, καλοπέραση, βόλεμα κ.ο.κ.) εἶναι ἕνας ταλαίπωρος ἄνθρωπος, ἕνας ὄντως ἀξιολύπητος ἄνθρωπος. Μοιάζει μὲ κάποιον ποὺ ζεῖ ἑρμητικὰ κλεισμένος μέσα σ’ ἕνα σκοτεινὸ κλουβὶ καὶ νομίζει ὅτι ὅλος ὁ κόσμος, τὸ σύμπαν ὁλόκληρο εἶναι τὸ σκοτεινὸ κλουβί του· δὲν ἔχει καμιὰ ὑποψία γιὰ τὸ τί ὑπάρχει ἔξω ἀπὸ τὸν δικό του σκοτεινὸ κόσμο, ἔξω ἀπὸ τὸ κλουβὶ στὸ ὁποῖο εἶναι ἐγκλωβισμένος. “Εἰ δὲ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἠλπικότες ἐσμὲν ἐν Χριστῷ μόνον, ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμὲν” (Α’ Κορ. ιε’ 19). Ἂν ἡ ἐν Χριστῷ ἐλπίδα μας περιορίζεται μόνο σ’ αὐτὴν τὴ ζωή, τότε εἴμαστε χωρὶς ἀμφιβολία οἱ πιὸ ἀξιοθρήνητοι, οἱ πιὸ ἐλεεινοὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.

~ Πρωτοπρ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ