Περί πνευματικού αγώνα
Πώς να ξεπεράσετε τις αμφιβολίες;
Στέκομαι σε ένα σταυροδρόμι. Είναι σε όλα, όποια πτυχή της ζωής μου κι αν αγγίξεις. Προσπαθώ να διαβάζω πολύ, αλλά ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω μόνος μου με ποιον είμαι; Από τη στιγμή που εμπνέομαι από τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων, δημιουργούνται αμέσως περιστάσεις και οι πράξεις μου μιλούν για κάτι εντελώς διαφορετικό. Γιατί οι σκέψεις και οι πράξεις αποκλίνουν; Πόσες φορές έχει συμβεί αυτό! Γιατί δεν μπορώ να περάσω τις εξετάσεις; Εγώ ο ίδιος βλέπω τι έκανα λάθος... αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο. Τα πάντα μέσα ουρλιάζουν ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα πάντα. Ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει... Περιμένω κάποιου είδους υπόδειξη. Είμαι εντελώς μπερδεμένος. Μερικές φορές οι ταραχώδεις σκέψεις με εμποδίζουν να κοιμηθώ: τι γίνεται αν δεν υπάρχει τίποτα; Τι γίνεται αν σπαταλάς τον χρόνο σου στέκοντας στα γόνατα και γυρίζοντας το μάγουλό σου; Τι κι αν...
Μερικές φορές αναρωτιέστε πώς να θυμάστε όλες τις αμαρτίες σας; Πώς να πάω στην εξομολόγηση όταν έχουν περάσει περίπου 7 χρόνια από την τελευταία; Προσπαθώ να τα καταλάβω όλα μόνος μου. Είναι όμως δύσκολο, πολύ δύσκολο. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει έλλειψη πνευματικού πατέρα. Αλλά χωρίς ομολογία δεν θα εμφανιστεί, έτσι;... Κάποιος φαύλος κύκλος...
Όλοι νιώθουμε διχασμό στην ψυχή μας. Ένας άγγελος και ένας δαίμονας τσακώνονται μέσα της και για αυτήν μεταξύ τους. Γράφεις για ταραχώδεις σκέψεις που σε κρατούν σε εγρήγορση: «κι αν δεν υπάρχει τίποτα;» Ας δεχτούμε υπό όρους το ψευδές αξίωμα ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Τι χάνεις; Η ζωή των κοσμικών ανθρώπων, που έχουν βιώσει κάθε είδους αμαρτίες, είναι γεμάτη όχι από χαρά, αλλά από λύπη. Έχεις δει το λαμπερό πρόσωπο του ασύλητου, το ήρεμο πρόσωπο του ψεύτη; Τι ευτυχία έχασες; Βρωμιά που έχει γλυκιά γεύση και μετά σε αρρωσταίνει; Αλλά η πίστη σου έχει αφαιρέσει πραγματικά την αίσθηση της ομορφιάς; Δεν είναι οι αγνοί άνθρωποι πιο ικανοί να δουν την ομορφιά του κτιστού κόσμου από τους πόρνους που δεν θέλουν καν να σηκώσουν τα μάτια τους στον ουρανό; Το καλύτερο που έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα είναι κλειστό στον πιστό; Τι έχεις να μετανιώσεις; Όσο για το «τι γίνεται αν δεν υπάρχει τίποτα εκεί», δεν θα παράσχω θεολογικές αποδείξεις εδώ. Κοιτάξτε τη ζωή σας και δείτε πόσα θαύματα έχει κάνει ο Κύριος για εσάς. Πώς σε δύσκολες στιγμές έδειξε τη δύναμή Του και, ας πούμε, σε οδηγούσε από το χέρι. Ο δαίμονας επιδιώκει να σβήσει από τη μνήμη σας αυτές τις αποδείξεις της θεϊκής ύπαρξης, που δεν μπορούν να εξηγηθούν με κανένα ατύχημα ή συμπτώσεις. Γεγονός είναι ότι όταν λαμβάνουμε βοήθεια από τον Θεό, δεν Τον ευχαριστούμε και επομένως το ξεχνάμε γρήγορα. Όμως εσύ ο ίδιος συνειδητοποιείς ότι τέτοιες σκέψεις είναι πειρασμός στην πνευματική σου πορεία, όσον αφορά την εξομολόγηση. Μπορείς να εξομολογηθείς σε οποιονδήποτε ιερέα, αλλά αυτό δεν τον κάνει αυτόματα πνευματικό σου πατέρα. Γράφετε για κάποιο είδος φαύλου κύκλου: σπάστε τον με μια ειλικρινή εξομολόγηση. Μου φαίνεται ότι το λάθος σου είναι ότι θέλεις να το καταλάβεις και να κάνεις τα πάντα μόνος σου, χωρίς τη βοήθεια της χάρης του Θεού – από εκεί πηγάζει ο δισταγμός και η αμφιβολία σου. Ο Θεός να σε βοηθήσει.
Βαφτίστηκα πριν από τρία χρόνια, ευχαριστώ τον Κύριο που με κάλεσε: η ζωή βρήκε νόημα, παρ' όλες τις θλίψεις. Τώρα δεν έχω πια αυτή την υπερυψωμένη ψυχική κατάσταση, την «αιώρηση» που είχα μετά τη βάπτιση (για περίπου έξι μήνες), αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή έξω από την Εκκλησία: η προσευχή και οι λατρευτικές εκδηλώσεις έχουν γίνει αναγκαιότητα, προσπαθώ να κοινωνώ κάθε εβδομάδα (με την ευλογία του ιερέα που με βάφτισε) και κάνω την Προσευχή του Ιησού. Η επικοινωνία με τους ανθρώπους έγινε επαχθής και ένιωσα την επιθυμία να απομονωθώ από όλους, γι' αυτό και άφησα τη δουλειά μου (εργάστηκα ως γιατρός για είκοσι επτά χρόνια). Τώρα υπηρετώ στην εκκλησία μου και σκέφτομαι όλο και περισσότερο τον μοναχισμό, αν και το θέλημα του Θεού δεν μου έχει ακόμη αποκαλυφθεί. Δεν έχω πνευματικό πατέρα. Αλλά μερικές φορές έρχεται στο μυαλό μια τρομακτική σκέψη: τι θα συμβεί αν αυτό που θεωρώ πίστη δεν είναι καθόλου πίστη, αλλά αυτοπεποίθηση, μια συνήθεια που έχει γίνει τρόπος ζωής, τρόπος απόδρασης από την πραγματικότητα; Πώς να δοκιμάσετε την αλήθεια της πίστης σας;
Συγχώρεσέ με, πάτερ Ραφαήλ, που είμαι πολύ βαρύγδουπος, και είθε ο Κύριος να σε σώσει για τα βιβλία σου, και για αυτόν τον ιστότοπο, και για το γεγονός ότι υπάρχεις.
Στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχουν περιπτώσεις θαυματουργής βοήθειας από τον Θεό σε κρίσιμες καταστάσεις, όταν φαινόταν ότι κάποιος βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου, αλλά κάποια υπερβατική δύναμη, που δεν μπορεί να εξηγηθεί από συμπτώσεις ή ατυχήματα, μπήκε στη ζωή του και τον έσωσε από τον κίνδυνο, σαν ένα αόρατο χέρι να τον έβγαζε από ένα μοιραίο αδιέξοδο. Συνήθως όμως δεν ευχαριστούμε τον Θεό γι' αυτή τη βοήθεια και επομένως τέτοιες περιπτώσεις, που μας επιβεβαιώνουν τη θεία ύπαρξη, παραδόξως, σβήνονται γρήγορα από τη μνήμη μας. Ο αγιος Μάρκος ο ασκητής θεωρεί ότι η βάση των αμαρτωλών πράξεων είναι 1) η εκούσια άγνοια, όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να μάθει την αλήθεια, 2) η αμέλεια, όταν η αλήθεια παραμένει αφαίρεση, νεκρή θεωρία, που δεν υλοποιείται σε συγκεκριμένες πράξεις, 3) λήθη. Νομίζω ότι αυτό το τελευταίο αμάρτημα είναι η αιτία των αμφιβολιών που έρχονται, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις και δαιμονικές δυνάμεις προσθέτουν τις πράξεις τους στην αμφιβολία. Προσπάθησε λοιπόν να αναβιώσεις στην καρδιά σου τη μνήμη του θανάτου και της πρόνοιας του Θεού, που εκδηλώθηκε και εκδηλώνεται στη ζωή σου. Συμβαίνει όμως η αμφιβολία να μην προέρχεται από το ίδιο το άτομο, αλλά να είναι μια εμμονική υπόδειξη ενός δαίμονα. Σε μια τέτοια περίπτωση, αυτές οι σκέψεις πρέπει να διακόπτονται με προσευχή και να προσπαθεί κανείς να μην τους δίνει σημασία. Κατά τη διάρκεια της ειδωλολατρικής δίωξης των Χριστιανών, ένας δικαστής ρώτησε κοροϊδευτικά έναν εξομολογητή: «Μπορείς να μου δείξεις τον Θεό σου;» Εκείνος απάντησε: «Μπορώ. Ζήσε σύμφωνα με τον Θεό και θα δεις τον Θεό». Επομένως, η εκπλήρωση των ευαγγελικών εντολών, σε συνδυασμό με την προσευχή, είναι ο τόπος όπου ο Θεός εμφανίζεται στην ψυχή. Σας επικαλούμαι την ευλογία του Θεού.
Για την καταπολέμηση των παθών
Έχω δύο άκρα της καρδιάς: το πρώτο είναι η ακαθαρσία - η αίσθηση του ερωτευμένου, κάπως παρασιτώ στο αντικείμενο της αγάπης μου, ζω γι' αυτόν. Όταν παλεύω αποφασιστικά το πρώτο, εμφανίζεται το δεύτερο - ευερεθιστότητα, νευρικότητα, θυμός. Λένε ότι η ψυχή βρίσκει γαλήνη μόνο στον Θεό, αλλά η δική μου έλκεται όλο και περισσότερο στα πάθη. Δεν είμαι παντρεμένος και δεν θέλω να είμαι. Είναι δυνατόν να σκεφτόμαστε τον μοναχισμό με τέτοια δομή; Νιώθω επίσης ότι χάνω το δρόμο προς τον Θεό, η κατάσταση του νεοφώτιστου περνά, δεν διαπράττω ακόμη χοντρές σαρκικές αμαρτίες, αλλά βλέπω πώς η ψυχή μου σκοτίζεται όλο και περισσότερο από τη ματαιοδοξία, τη χυδαιότητα κ.λπ.
Το προπατορικό αμάρτημα και η ακαθαρσία που σχετίζεται με αυτό λειτουργούν σε όλους μας. Είμαστε άρρωστοι από πάθη και η πνευματική μας ζωή είναι από πολλές απόψεις μια διαδικασία θεραπείας. Όσο για τον θυμό και τη νευρικότητα, αυτή είναι μια προσωρινή κατάσταση αγώνα. Θέλετε να βγάλετε το φίδι από την τρύπα του, οπότε δεν είναι περίεργο που δαγκώνει το χέρι σας. Η καταπολέμηση των αμαρτιών δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν περίοδοι έξαρσης της νόσου, υπάρχουν καταστάσεις ειδικής επίθεσης σκοτεινών δυνάμεων, αλλά αυτός είναι ένας αγώνας στην ψυχή σας για τη δική σας ψυχή. Όταν παλεύεις με τα πάθη, πηγαίνεις στον Θεό, αν και σκοντάφτεις και πέφτεις, και μερικές φορές σέρνεσαι. Και όταν συμφιλιωθείς με το πάθος, τότε είσαι ήδη ξαπλωμένος, και ο διάβολος δεν σε χτυπάει πια τόσο δυνατά, γιατί είσαι αιχμάλωτος, και έχει άλλα, πιο σημαντικά πράγματα να κάνει εκτός από σένα. Σχετικά με το φόβο σας ότι χάνετε το μονοπάτι προς τον Θεό, μπορώ να πω ότι ο Κύριος δίνει ιδιαίτερη χάρη στην αρχή της πνευματικής ζωής. Κρατάει την ψυχή ενός ανθρώπου στην αγκαλιά Του, σαν να ήταν μωρό, και μετά, όταν το μωρό μεγαλώσει λίγο και δυναμώσει, το κατεβάζει στο έδαφος και του λέει: «Πήγαινε!» Είναι δύσκολο για ένα μωρό να περπατήσει μόνο του, αλλά αυτό είναι απαραίτητο για να μάθει να περπατάει. Σου φαίνεται ότι ο Θεός σε έχει εγκαταλείψει, αλλά είναι μαζί σου, θέλει μόνο να διαπαιδαγωγήσει τη θέλησή σου. Άλλος λόγος: πριν δεν δεις τις αμαρτίες σου, ήταν κρυμμένες στα βάθη της καρδιάς σου, και ζούσαν εκεί ειρηνικά. Και μέσα από τη χάρη άρχισες να τα βλέπεις όλο και πιο καθαρά. Σου φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί, αλλά στην πραγματικότητα έχουν βγει μόνο από τα βάθη της ψυχής στην επιφάνεια. Και τότε, αν αντισταθείς στην αμαρτία, θα δεις τι τέρατα ζουν στην καρδιά του ανθρώπου. Ρωτάς για τον μοναχισμό. Το ερώτημα εδώ απαντάται διαφορετικά: κατά πόσο επιθυμείς τον μοναχισμό, κατά πόσο η ομορφιά του μοναχισμού αιχμαλωτίζει την καρδιά σου. Ο μοναχισμός και το μοναστήρι είναι προϋπόθεση για την κοινωνία με τον Θεό, αλλά δεν απαλλάσσουν τον άνθρωπο από τον αγώνα με τα πάθη και την αμαρτία, μόνο αυτός ο αγώνας αλλάζει μορφές. γίνεται πιο τεταμένος και λεπτός. Όσο για το σημείο της πνευματικής υποστήριξης, εξασκήστε την Προσευχή του Ιησού - σε αυτήν θα βρείτε μια πηγή δύναμης και παρηγοριάς. Απλά μην περιμένετε αποτελέσματα αμέσως. Αυτό που αποκτάται γρήγορα δεν είναι ανθεκτικό. Σας επικαλούμαι την ευλογία του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου