4 ΙΟΥΝΙΟΥ / 22 ΜΑΪΟΥ - ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ Οσίου Δαβίδ (Ντόντο) του Γκαρέτζι (623) (Γεωργιανό) - (κινητή εορτή την Τετάρτη μετά την Ανάληψη).

4 ΙΟΥΝΙΟΥ / 22 ΜΑΪΟΥ - ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ Οσίου Δαβίδ (Ντόντο) του Γκαρέτζι (623) (Γεωργιανό) - (κινητή εορτή την Τετάρτη μετά την Ανάληψη).

Ο Άγιος Ντόντο του Γκαρέτζι ανήκε στην βασιλική οικογένεια του Ανδρονικασβίλι, καταγόμενος από τους πρίγκιπες Βατσνάτζε του Καχέτι. Μοναχίστηκε στα νιάτα του και απέκτησε κάθε αρετή. Αγαπώντας τη φτώχεια και τη μοναξιά, έζησε ως ερημίτης στη Νινοτσμίντα στο Καχέτι.

Έχοντας ακούσει για τα θαύματα του Αγίου Δαβίδ του Γκαρέτζι, ο Ντόντο πήγε στην έρημο Γκαρέτζι για να τα δει ο ίδιος. Οι άγιοι πατέρες δέχτηκαν θερμά ο ένας τον άλλον και ο Ντόντο παρέμεινε για να ζήσει υπό την καθοδήγηση του Δαβίδ. Πέρασε πέντε χρόνια μαζί του. Με την πάροδο του χρόνου, ο Άγιος Δαβίδ, βαθιά εντυπωσιασμένος από την αφοσίωσή του στην πίστη, πρότεινε στον Άγιο Ντόντο να πάρει μαζί του μερικούς μοναχούς και να αρχίσει να χτίζει κελιά σε ένα κοντινό βουνό.

Ο Άγιος Ντόντο και οι αδελφοί του έχτισαν κελιά για ένα νέο μοναστήρι προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου και αφιερώθηκαν στα κατορθώματά τους με μεγάλο ζήλο. Σύντομα ο αριθμός των κελιών έφτασε τα διακόσια. Ο Άγιος Ντόντο κλειδώθηκε σε μια στενή σχισμή, όπου μετά βίας υπήρχε χώρος για ένα άτομο, και προσευχόταν αδιάκοπα με δάκρυα μετανοίας για τη συγχώρεση των αμαρτιών του, για την ενδυνάμωση των ψυχών των αδελφών και για την ενίσχυση της πίστης σε όλη τη χώρα.

Κάποτε, ο Άγιος Δαβίδ θεράπευσε θαυματουργικά τον γιο του Πρίγκιπα Μπουμπακάρ του Ρουστάβι. Ο ευγνώμων πρίγκιπας χορήγησε στο μοναστήρι τρόφιμα και διάφορα απαραίτητα, από τα οποία ο Δαβίδ πήρε μερικά για τους αδελφούς του και έστειλε μερικά στον Ντόντο. Ο Άγιος Δαβίδ συμβούλεψε τον Μπουμπακάρ να δεχτεί το βάπτισμα από τον Ντόντο, και ο Άγιος Ντόντο βάπτισε με χαρά τον πρίγκιπα, τους γιους του και ολόκληρη την ακολουθία του.

Για τα κατορθώματά του στην ευσέβεια και την αγιότητα της ζωής, ο Άγιος Ντόντο τιμήθηκε να είναι ο εξομολόγος του μέντορά του. Ο Άγιος Δαβίδ, ξεκινώντας για να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο, εμπιστεύτηκε στον Άγιο Ντόντο και στον μαθητή του, Άγιο Λουκιανό, όχι μόνο τα δικά του, αλλά και άλλα μοναστήρια υπό την ηγεσία του.

Ο Άγιος Ντόντο τιμήθηκε με το χάρισμα των θαυμάτων κατά τη διάρκεια της ζωής του. Εργάστηκε στο μοναστήρι που ίδρυσε μέχρι τα βαθιά γεράματα, διαχειριζόμενος αυτό για είκοσι πέντε χρόνια. Πέθανε εν ειρήνη την Τετάρτη της έβδομης εβδομάδας μετά το Πάσχα. Τα πνευματικά του παιδιά και οι σύντροφοί του τον έθαψαν στο σπήλαιο όπου είχε εργαστεί και στη συνέχεια χτίστηκε μια εκκλησία πάνω από τον τάφο του. Συντάχθηκε μια λειτουργία για τον Άγιο Ντόντο.