Κάθε μέρα που περνάει, νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι. Νιώθω θυμό. Νιώθω θλίψη. Και πάνω απ’ όλα, νιώθω αδικία.
Σήμερα πάλι, έσκασε είδηση για τρομοκρατικό χτύπημα σε εκκλησία στη Συρία. Χριστιανοί δολοφονημένοι μέσα στον οίκο του Θεού. Πριν λίγες μέρες ακούσαμε για απόπειρα δήμευσης της περιουσίας της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά – ενός τόπου ιερού, που στέκει εκεί αιώνες. Η Αγία Σοφία έγινε τζαμί. Η Μονή της Χώρας το ίδιο. Στην Αφρική και Ασία κάθε συχνά αντικρίζουμε εικόνες φρίκης – καμένες εκκλησίες, απαγωγές, σφαγές. Παντού.
Στον 21ο αιώνα, στον «πολιτισμένο» και «ανεκτικό» κόσμο μας, η πιο διωκόμενη θρησκεία δεν είναι κάποια μειονότητα, δεν είναι κάποια εξτρεμιστική αίρεση – είναι ο Χριστιανισμός. Ναι, ο Χριστιανισμός. Αυτόν που υποτίθεται ότι ο κόσμος "ξεπέρασε", αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο φοβάται ακόμα.
Κουράστηκα να βλέπω την πίστη μου να λοιδορείται. Να γίνεται στόχος είτε με σφαίρες και βόμβες είτε με «προοδευτικά» φαρμάκια. Κουράστηκα να μετρούνται τα πάντα με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν βλέπω να διώκεται το Ισλάμ. Ούτε άλλες θρησκείες. Ο μόνος που βάλλεται παντού – σε Ανατολή και Δύση – είναι ο Χριστιανισμός.
Αν αυτό δεν μας προβληματίζει, αν δεν μας πονάει, τότε κάτι μέσα μας έχει πεθάνει. Δεν είναι θέμα μόνο πίστης. Είναι θέμα αξιοπρέπειας, ιστορίας, πολιτισμού. Είναι θέμα ταυτότητας.
π. Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου