Γράφει ἡ γιά 30 χρόνια μυασθενής Δήμητρα
Κόντου: «Τό κρεβάτι μου. Ὁ ἱερός τοῦτος τόπος πού
μέ κρατᾶ, θέλω νά εἶναι μιά ἁγία Τράπεζα, νά τεμαχίζω τό θέλω μου. Θέλω νά εἶναι ἕνα “ὑπερῶον", ὅπου νά μπορῶ ἀπεριόριστα να κάνω τίς ψηλαφήσεις μου στοῦ Ἀγαπημένου μου τήν λογχευθεῖσα πλευρά!
Θέλω νά μοῦ εἶναι κῆπος Ἀναστάσεως γιά νά
ἀκούω στήν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μου τό “γύναι, τί κλαίεις" καί νά στεγνώνη τό δάκρυ.
***
Θέλω νά εἶναι "ανώγαιο μέγα" γιά τό καθημερινό μου Πάσχα. Διψώ Κύριε, διψῶ Σε τόν Θεόν
μου, τόν Ἰσχυρόν, τόν ζῶντα. Ἄφησέ με νά Σέ ρουφήξω στή γῆ, πάνω σέ τοῦτο τό κρεβάτι, ἄφησέ με
να δροσισθῶ ἀπό τή ζωηφόρο πλευρά Σου, νά χαμηλώση λίγο ὁ καύσων τῆς καμίνου μου.
Ὤ πηγή ἀθάνατη, δρόσιζέ με γιά λίγο καί ἔπει-
τα ἀγκυροβόλησέ με πρός τήν ἀστείρευτη πηγή Σου,
γιά νά μέ ξεδιψᾶς αἰωνίως!!»
Βιβλιογραφία. Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστώφ. Μία μέρα στο παράδεισο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου