«Κάποτε ἦλθε στο Χιλανδάρι ἕνας ἔμπορος, να συμφωνήση μιά ἐργασία. Μαζί ἔφερε καί τό γυιό του. Τόν ἄφησε ἔξω ἀπ᾿ τὴν αἴθουσα τῆς συνάξεως να περιμένη. Κατά τη διάρκεια τῆς συμφωνίας, ἀνέβηκαν πολλές φορές οἱ τόνοι, ὑπῆρξαν διαφορές. Ὅταν τελείωσε ἡ σύναξι καί ὁ πατέρας βγῆκε,
δέχθηκε τήν ἀκόλουθη εὔλογη ερώτησι ἀπ' τό παιδί:
—Πατέρα, γιατί οἱ φωνές, ἀφοῦ εἴμαστε σέ μοναστήρι καί μάλιστα στό Ἅγιο Ὄρος;
Ἡ σωστή ἀπάντησι:
—Παιδί μου, ἐγώ ἔχω συχνή συνεργασία μέ τούς πατέρες καί ὁ καθένας θέλει τό καλύτερο, ἔτσι ὅπως
τό φαντάζεται καί τό πιστεύει αυτός. Ἐσύ ἄκουσες τίς φωνές, δέν εἶδες, ὅμως, τί ἔγινε στό τέλος.
Σηκώθηκαν ὅλοι καί ὁ καθένας ἔκανε μετάνοια πρός τούς ἄλλους, λέγοντας ταπεινά: "Εὐλόγησον"! Με μιᾶς ξέχασαν τίς ἀντιπαραθέσεις. Σάν νά μήν εἶχαν ἀντιπαρατεθῆ»
Βιβλιογραφία ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΙΩΆΝΝΗΣ ΚΩΣΤΏΦ.ΜΙΑ ΜΈΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου