Γράφει ὁ Γέροντας Τρύφωνας: «Πρίν ἀπό πολλά χρόνια, πῆρα ἕνα μονοπάτι πού προχωρούσε βαθειά σ' ένα δάσος του Oregon, ὅταν εἶδα ξαφνικά μπροστά μου ἕνα νεαρό καθισμένο πάνω σ' ἕνα κούτσουρο. Ἡ ἀφετηρία τοῦ μονοπατιοῦ ἀπεῖχε κάπου 4 μίλια ἀπ' τό σημεῖο καί μοῦ φάνηκε πολύ παράξενα πού βρῆκα αὐτό τόν ἄνθρωπο, μόνο, τόσο βαθειά μέσα στο δάσος. Ήταν τόσο βυθισμένος στις σκέψεις του, πού αἰσθάνθηκα τήν ἀνάγκη νά τοῦ ζητήσω να με συγχωρήση πού τόν ξάφνιασα. Κάτι εἶπα γιά τήν ὀμορφιά τῆς θείας δημιουργίας καί τόν ρώτησα ἄν ἤθελε νά μοιραστοῦμε τό κολατσιό καί τόν καφέ μου.
Κάθισα στο κούτσουρο δίπλα του, ἄνοιξα το σακίδιό μου καί τοῦ ἔδωσα τό μισό ἀπό τό φαγητό μου.
Μετά ἀπό λίγο, στράφηκε πρός τό μέρος μου, μου ἔδειξε ἕνα περίστροφο καί μοῦ εἶπε ὅτι εἶχε έρθει στο ἀπομακρυσμένο αὐτό σημεῖο γιά νά αὐτοκτονήση.
Μάλιστα ὅταν ἐμφανίσθηκα μέ τή μακρυά γενειάδα μου, τά μακρυά μαλλιά καί τό μαῦρο ράσο μου, νόμιζε ὅτι ἤμουν ἕνας ἄγγελος σταλμένος ἀπ' τό Θεό· προσευχόταν λέει νά τόν συγχωρήση ὁ Θεός γι᾿ αὐτό τό ὁποῖο ἑτοιμαζόταν νά κάνη.
Τόν διαβεβαίωσα ὅτι εἶχα σάρκα καί ὀστά καί ὅτι δέν ἤμουν ἄγγελος. Πρόσθεσα, ὅμως, ὅτι είχε ὁ Θεός μέ ἕνα μήνυμα γι' αυτόν. Το μήνυμα ἔλεγε ὅτι ἦταν πολύ αγαπητός στο Θεό καί ὅτι ἡ περίοδος αὐτὴ τῆς ἀπελπισίας γρήγορα θα περνοῦσε.
Μοῦ ἔδωσε τό περίστροφό του, τό ὁποῖο ἔβαλα στο σακκίδιό μου, καί κουβεντιάσαμε πολλή ώρα γιά τή ζωή του.
Για πολλά χρόνια αναρρωτιόμουν ποιά κατεύθυνσι ἄραγε να πῆρε ὁ ἄνθρωπος αὐτός μετά ἀπό τή συνάντησί μας στο δάσος. Ἀναρρωτιόμουν ἀκόμη τί θά εἶχε συμβεῖ, ἄν συνέχιζα τήν πεζοπορία μου, χωρίς νά σταθῶ νά τόν χαιρετήσω, χωρίς νά τοῦ προσφέρω ἕνα χαμόγελο καί μισό sandwich.
Κάθε φορά κατά τήν ὁποία παραμερίζουμε τόν ἑαυτό μας καί βάζουμε μπροστά τό Χριστό, γινόμασθε δικοί Του ἀγγελιαφόροι».
Βιβλιογραφία Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστώφ. ΨΙΧΙΑ ΑΠΌ ΤΗΣ ΤΡΑΠΈΖΗΣ.Εκδόσεις Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου