Μήνας Σεπτέμβριος, ο οποίος έχει τριάντα ημέρες. Η ημέρα φτάνει τις δώδεκα ώρες και η νύχτα επίσης τις δώδεκα ώρες. Την πρώτη Σεπτεμβρίου, αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή του νέου εκκλησιαστικού έτους.

Μήνας Σεπτέμβριος,  ο οποίος έχει τριάντα ημέρες.  Η ημέρα φτάνει τις δώδεκα ώρες και η νύχτα επίσης τις δώδεκα ώρες. 

Την πρώτη Σεπτεμβρίου, αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή του νέου εκκλησιαστικού έτους.

Η Ινδικτιών ευλογεί για μας τον Νέο Χρόνο,

Εσύ που είσαι και παλαιός, και για τους ανθρώπους νέος (δηλαδή, εσύ Χριστέ).

Πρέπει να γνωρίζουμε, αδελφοί, ότι η Αγία Εκκλησία του Θεού γιορτάζει σήμερα την Ινδικτιώνα για τρεις λόγους.

Πρώτον, γιατί αυτή είναι η αρχή του χρόνου. Γι’ αυτό και κοντά στους παλιούς Ρωμαίους ετιμάτο πολύ από αρχαιότατους χρόνους. «Ινδικτιών» στη ρωμαϊκή, δηλαδή λατινική γλώσσα, σημαίνει «ορισμός».

Δεύτερον, γιορτάζει η Εκκλησία σήμερα, επειδή την ίδια ημέρα πήγε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μέσα στη Συναγωγή των Ιουδαίων, και Του δόθηκε το βιβλίο του Προφήτη Ησαΐα, όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. δ΄). Ανοίγοντας ο Κύριος το βιβλίο, ω του θαύματος, βρήκε αμέσως τον τόπο εκείνο, δηλαδή την αρχή του 61ου κεφαλαίου του Ησαΐα, όπου είναι γραμμένα γι’ Αυτόν τα εξής λόγια:

«Πνεύμα Κυρίου είναι επάνω μου, γιατί με έχρισε, με έστειλε να ευαγγελιστώ στους φτωχούς, να γιατρέψω αυτούς που έχουν συντριμμένη την καρδιά, να κηρύξω στους αιχμαλώτους την απελευθέρωση και στους τυφλούς το φως, να ελευθερώσω τους καταπιεσμένους και να κηρύξω τον ευπρόσδεκτο χρόνο του Κυρίου».

Αφού διάβασε αυτά τα λόγια που μιλούσαν για τον Ίδιο, έκλεισε το βιβλίο και το έδωσε στον υπηρέτη. Έπειτα κάθισε και είπε στον λαό: «Σήμερα εκπληρώθηκαν τα λόγια αυτής της προφητείας στα αυτιά σας». Και ο λαός, ακούγοντάς τα, θαύμαζε για τα χαριτωμένα λόγια που έβγαιναν από το στόμα Του, όπως γράφει ο ίδιος Ευαγγελιστής Λουκάς.

Τρίτος λόγος για τον οποίο η Εκκλησία του Χριστού κάνει σήμερα ανάμνηση της Ινδίκτου και γιορτάζει την αρχή του νέου χρόνου, είναι για να γίνει ο Θεός, μέσω των ύμνων και των δεήσεων που Του προσφέρουμε σε αυτή τη γιορτή, ελεήμων σε μας, να ευλογήσει τον νέο χρόνο, να μας τον χαρίσει ευτυχισμένο και γεμάτο από όλα τα σωματικά αγαθά. Και ακόμη να φωτίσει τον νου μας ώστε να περάσουμε όλον τον χρόνο καθαρά, με αγαθή συνείδηση, ευαρεστώντας τον Θεό με την τήρηση των εντολών Του, ώστε να αξιωθούμε να λάβουμε και τα αιώνια αγαθά στον Ουρανό.

Σημειώσεις

1. Η Ινδικτιών διαρκεί δεκαπέντε χρόνια και μετά ξαναρχίζει από την πρώτη. Η Ινδικτιών της Κωνσταντινούπολης άρχισε στις 24 Σεπτεμβρίου του έτους 327 μ.Χ., δηλαδή στον καιρό της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια. Ο Συμεών Λογοθέτης στο Χρονικό λέει ότι «Ινδικτιών» σημαίνει «Επινέμησις», δηλαδή διαίρεση του χρόνου. Ό,τι δηλώνει η Ινδικτιών στα λατινικά, το ίδιο δηλώνει και η λέξη «Επινέμησις» στα ελληνικά.

Γιατί όμως η Ινδικτιών έχει διάρκεια μόνο δεκαπέντε χρόνων και ξαναγυρίζει πάλι; Και τι δηλώνουν αυτοί οι δεκαπέντε χρόνοι; Και γιατί η Ινδικτιών, σε αντίθεση με άλλους κύκλους (σελήνης, ήλιου, εβδομάδας), δεν συμφωνεί με αυτούς; Σίγουρη απάντηση δεν βρέθηκε. Ο Κύριος Ματθαίος λέει πάντως ότι ο λόγος που η Ινδικτιών περιορίζεται στα δεκαπέντε χρόνια είναι επειδή κάθε δεκαπενταετία αλλάζουν σημαντικά οι ηλικίες των ανθρώπων:

στα 15 αρχίζει ο άνθρωπος να τριχοφυεί,

στα 30 (δύο φορές 15) φτάνει στο τέλειο της ηλικίας,

στα 45 γίνεται μεσήλικας,

στα 60 γκριζάρει,

στα 75 γίνεται γέροντας,

και στα 90 φτάνει στο ύστατο γήρας.

Λέγεται ακόμη ότι κάποιος μοναχός Πανόδωρος (ή άλλος) ανακάλυψε πως μετά από 7980 χρόνια η Ινδικτιών συμφωνεί με τους κύκλους του ήλιου και της σελήνης: τότε δηλαδή και ο ήλιος και η σελήνη και η Ινδικτιών βρίσκονται στον πρώτο τους κύκλο. Το ίδιο θα συμβεί και στη συντέλεια του κόσμου.

2. Μερικοί λένε ότι ο Κύριος διάβασε τη συγκεκριμένη περικοπή του Ησαΐα στη Συναγωγή των Ιουδαίων το δεύτερο έτος του κηρύγματός Του, μετά το θαύμα της Κανά και τη συνομιλία με τη Σαμαρείτισσα. Τότε, επιστρέφοντας στη Γαλιλαία, κήρυττε το Ευαγγέλιο, έκανε θαύματα στην Καπερναούμ και μετά πήγε στη Ναζαρέτ, όπου και μπήκε στη Συναγωγή.

3. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει δύο πανηγυρικούς λόγους για την αρχή της Ινδίκτου: ο ένας αρχίζει με τα λόγια «Θαυμαστές των Ορθοδόξων οι πανηγύρεις» και ο άλλος με τα λόγια «Σημάδι συνεχές από τον Δεσπότη Χριστό είναι η βροχή των αγαθών».

Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Συμεών του Στυλίτη

Αφήνοντας ο Συμεών τη βάση της στήλης,

βρήκε τη θέση κοντά στον Λόγο του Θεού.

Ο υψιπέτης Συμεών εκοιμήθη την πρώτη του Σεπτεμβρίου.

Ο Μέγας Συμεών καταγόταν από ένα χωριό που λεγόταν Σισάν, στα όρια της Συρίας και της Κιλικίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντα του Μεγάλου (Μακέλλη) και του Πατριάρχη Αντιοχείας Μαρτυρίου, γύρω στο έτος 457 μ.Χ. Από νεαρή ηλικία αγάπησε τον Θεό, εγκατέλειψε τον κόσμο και ό,τι κοσμικό, και πήγε σε ένα μοναστήρι κοντά στο χωριό του, όπου ασκήτευαν δύο μοναχοί. Έζησε μαζί τους δύο χρόνια και κατόπιν θέλησε να ακολουθήσει ανώτερη και τελειότερη ζωή.

Γι’ αυτό πήγε στον Όσιο Ηλιόδωρο, που τον είχε ως δάσκαλο στη μοναχική ζωή, και έζησε κοντά του επτά χρόνια. Εκεί άσκησε τόσο αυστηρή ζωή που ξεπέρασε και τους ογδόντα συνασκητές του. Νήστευε όλη την εβδομάδα, είχε δεμένη τη μέση του με ένα σκληρό σχοινί από φοίνικα, που του μάτωνε το σώμα, και γενικά έκανε άσκηση υπεράνθρωπη. Εξαιτίας αυτής της υπερβολικής άσκησης, οι άλλοι μοναχοί τον παρακάλεσαν να φύγει, για να μην προκαλεί βλάβη στους πιο αδύνατους, οι οποίοι, μιμούμενοι τον αγώνα του, κινδύνευαν να σπάσουν τις δυνάμεις τους.

Έφυγε λοιπόν σε μια ερημική χαράδρα και έμεινε εκεί. Ύστερα από πέντε μέρες οι μοναχοί μετανιωμένοι τον έψαξαν, τον βρήκαν και τον πήραν πίσω στο μοναστήρι. Αργότερα πήγε σε ένα χωριό, το Τελανισσό, και κλείστηκε σε ένα μικρό κελί για τρία χρόνια. Εκεί θέλησε να μιμηθεί τον Μωυσή και τον Ηλία και να περάσει σαράντα μέρες χωρίς φαγητό. Παρακάλεσε τον φίλο του, τον Όσιο Βλάσσο, να αλείψει την πόρτα του κελιού με λάσπη, ώστε να μην μπορεί να βγει ούτε να βρει τροφή. Και όντως πέρασε σαράντα μέρες τελείως νηστικός. Στο τέλος έπεσε κατά γης εξαντλημένος, χωρίς να μπορεί να μιλήσει ή να κινηθεί.

Ο Βλάσσος τον βρήκε, έβρεξε ένα σφουγγάρι, του έβρεξε το στόμα και έτσι τον κοινώνησε με τα Άχραντα Μυστήρια. Ο Συμεών πήρε δύναμη, σηκώθηκε και έφαγε λίγο ψωμί. Έπειτα ανέβηκε στην κορυφή ενός βουνού και έμεινε ξανά σαράντα μέρες νηστικός, έτσι ώστε το τέλος της μιας τεσσαρακοστής να γίνεται αρχή της επόμενης.

Η φήμη του διαδόθηκε και πολλοί χριστιανοί πήγαιναν κοντά του, διαταράσσοντας την ησυχία του. Για τον λόγο αυτό έφτιαξε έναν στύλο, ύψους 36 πήχεων (περίπου 16 μέτρων), και ανέβηκε στην κορυφή του. Εκεί νήστευε πάλι σαράντα μέρες συνεχόμενες, πολλές φορές όρθιος, περνώντας έτσι τη ζωή του ως «υψιβάτης». Από την αγιότητά του συνέρρεαν ακόμη περισσότερα πλήθη, από κάθε μέρος, και πολλοί βαπτίζονταν με τη βοήθεια του Αγίου Θεοδώρητου, επισκόπου Κύρου, που έγραψε και πρώτος τον βίο του.

Ο Όσιος Συμεών έγινε γνωστός παντού, και για το ύψος της αρετής του και για τα πλήθη των θαυμάτων του. Θεράπευσε πολλούς, προφήτεψε ξηρασίες, πείνες, πανούκλες, ακόμη και επιδρομές ακρίδων, που όλα βγήκαν αληθινά. Η ζωή του ήταν τόσο αγγελική, που κάποιοι νόμιζαν μήπως δεν ήταν άνθρωπος αλλά άσαρκος φύση. Παρά τους ασκητικούς του αγώνες και το πλήθος των θαυμάτων, είχε απέραντη ταπείνωση, θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο από όλους, και φερόταν με απλότητα ακόμη και στους πιο αγροίκους ανθρώπους. Μόνο απέναντι στις αιρέσεις φερόταν με αυστηρότητα και ζήλο.

Έτσι, έχοντας γίνει μέγας και δοξασμένος, αναπαύτηκε στον Κύριο για να λάβει τους μισθούς των αγώνων του, σε ηλικία 56 ετών. Και μετά θάνατον δεν έπαψε να θαυματουργεί.

Σημείωση

Ο Άγιος Αγάπιος ο Κρής και άλλοι συγγραφείς γράφουν ότι ο Συμεών ο Στυλίτης, που γιορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου, και ο Συμεών ο Θαυμαστορείτης, που γιορτάζει στις 24 Μαΐου, είναι το ίδιο πρόσωπο με διαφορετικά ονόματα. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά πρόσωπα, λόγω διαφορών στους χρόνους και τους βασιλείς επί των οποίων έζησαν. Αν αυτό αληθεύει, τότε και η Αγία Μάρθα, μητέρα του Συμεών Στυλίτη, που γιορτάζει στις 1 Σεπτεμβρίου, είναι άλλη από τη Μάρθα που γιορτάζει στις 4 Ιουλίου και σχετίζεται με τον Συμεών τον Θαυμαστορείτη.

Μνήμη της Οσίας Μητέρας μας Μάρθας, μητέρας του Αγίου Συμεών του Στυλίτη

Η Μάρθα φιλοξενούσε τον Χριστό στη γη παλιά·

τώρα η ίδια Μάρθα φιλοξενείται από τον Χριστό στον ουρανό.

Η Οσία Μάρθα ήταν μητέρα του Αγίου Συμεών του Στυλίτη. Έζησε με αρετή και σεμνότητα, και αφού ανέθρεψε τον υιό της Συμεών στην ευσέβεια, τελείωσε τη ζωή της εν ειρήνη, και έγινε συμμέτοχη της δόξας που έλαβε και ο υιός της από τον Θεό.

Μνήμη της Οσίας Ευανθίας

Η Ευανθία άνθισε θαυμαστά,

καρποφορώντας αρετές ευωδιαστές σαν άνθη.

Η Οσία Ευανθία τελείωσε τη ζωή της εν ειρήνη, κοσμημένη με αρετές και θεία χάρη.

Μνήμη του Δικαίου Ιησού του Ναυή

Αυτόν που παλιά σταμάτησε τον ήλιο στην πορεία του,

ο Ιησούς, τώρα, φεύγοντας, βλέπει τον Ήλιο της δόξας.

Ο Ιησούς, γιος του Ναυή, υπήρξε διάδοχος του Προφήτη Μωυσή, του νομοθέτη των Εβραίων. Πολέμησε και νίκησε την Ιεριχώ, πόλη των αλλοφύλων, και τότε του φανερώθηκε ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ με ξίφος στο χέρι. Ο Ιησούς έριξε τα όπλα και έπεσε στα πόδια του.

Σε άλλη μάχη, εναντίον των Γαβαωνιτών, καθώς ο ήλιος έδυε, ζήτησε από τον Θεό να σταματήσει ο ήλιος, για να συνεχίσει τον αγώνα. Και, ω του θαύματος, ο ήλιος στάθηκε στον ουρανό ώσπου οι εχθροί ηττήθηκαν ολοκληρωτικά (Ιησούς του Ναυή ι΄, 12).

Έπειτα, πέρασε τον λαό Ισραήλ από την έρημο, μοίρασε τη Γη της Επαγγελίας, έγινε φοβερός στους εχθρούς, έδειξε ανδρεία και αρετή σε πολέμους που διήρκεσαν 27 χρόνια. Κυβέρνησε τον λαό με δικαιοσύνη και αγιότητα και εκοιμήθη ειρηνικά, αφού πρώτα τιμήθηκε και θάφτηκε με σεβασμό από τον ίδιο τον λαό Ισραήλ.

Σύμφωνα με την παράδοση, έζησε περίπου 1.442 χρόνια πριν από τη Γέννηση του Χριστού.

Σημείωση

Οι σάλπιγγες που σάλπισαν οι ιερείς επί Ιησού του Ναυή και κατέρρευσαν τα τείχη της Ιεριχώ, μεταφέρθηκαν αργότερα από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και τοποθετήθηκαν στον Ναό της Αγίας Σοφίας.

Μνήμη των Αγίων 40 Παρθένων και Ασκητριών, και του Διακόνου Αμμούν, διδασκάλου τους

Στις σαράντα Παρθένες, φωτιά και ξίφος

πρόσφεραν πρόγευση του θείου Νυμφίου, του Υιού του Θεού.

Ο Αμμούν, φορώντας πυρωμένο κράνος,

χαρούμενα έβγαλε το σαρκικό του κάλυμμα.

Οι σαράντα αυτές Άγιες Παρθένες και Ασκητριες ζούσαν στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου (305 μ.Χ.), καταγόμενες από την Αδριανούπολη της Μακεδονίας. Ήταν όλες Χριστιανές και ακολουθούσαν τον Χριστό, έχοντας ως δάσκαλο και οδηγό τον Διάκονο Αμμούν.

Συνελήφθησαν από τον άρχοντα της Αδριανούπολης, Βάβδο, επειδή δεν προσκυνούσαν τα είδωλα, και υπέστησαν πολλά βασανιστήρια. Προσευχήθηκαν στον Θεό και, θαυματουργικά, ο ειδωλολάτρης ιερέας αρπάχτηκε στον αέρα, κρεμάστηκε και τιμωρήθηκε ώρες πολλές, ώσπου έπεσε νεκρός.

Ο Άγιος Αμμούν βασανίστηκε με ξέσιμο στα πλευρά και με πυρωμένο σιδερένιο κράνος στο κεφάλι, αλλά έμεινε αβλαβής. Κατόπιν εστάλη μαζί με τις Παρθένες στη Θράκη, ενώπιον του τυράννου Λικινίου. Με διαταγή του:

Δέκα Παρθένες ρίχτηκαν στη φωτιά.

Οκτώ αποκεφαλίστηκαν μαζί με τον Αμμούν.

Άλλες δέκα χτυπήθηκαν με ξίφος στο στόμα και στην καρδιά.

Από τις υπόλοιπες δώδεκα, κάποιες σφαγιάστηκαν, άλλες πήραν αναμμένα σίδερα στο στόμα και εκοιμήθηκαν στον Κύριο.

Έτσι όλες έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου.

Mνήμη του γενομένου θαύματος υπό της Yπεραγίας Θεοτόκου: δηλαδή όταν η σεβασμία αυτής και θαυματουργός εικών η εκ του Mοναστηρίου ούσα των Mιασηνών, ερρίφη εν τη λίμνη τη καλουμένη Ζαγουρού, διά τον φόβον των Eικονομάχων, και ύστερον μετά πλείστους χρόνους, πάλιν εκ της λίμνης θαυμασίω τρόπω ανεφάνη άσπιλος.

 

Aυθαιρέτως άνεισιν άγρα τις ξένη,

Λίμνης βυθού πάντιμος εικών Παρθένου.

📖 (Πηγή: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών, Τόμος Α΄, Δόμος 2005)