Μητέρα
Σήμερα και αύριο κλαίμε για τη μητέρα. Τη Μητέρα στον ουρανό, τη Μητέρα του Θεού. Την Παρθένο στην καρδιά του σύμπαντος, στην κοιλιά της οποίας ο ίδιος ο Θεός του ουρανού παίρνει ανθρώπινη μορφή. Την καρποφόρα γη των βυθών, το πιο τρυφερό κλαδί της ανθρωπότητας με το οποίο ο Θεός επιλέγει από την αιωνιότητα να μοιάσει.
Ο Λόγος έδωσε την εικόνα Του στον πρώτο άνθρωπο. Τον έκανε να Του μοιάσει. Ένας μικρός θεός, φτιαγμένος από πηλό, με ζωή μέσα του, που περπάτησε ανάμεσα στα λουλούδια του παραδείσου. Σε αυτόν χωρούσε όλη η άπειρη αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος έμαθε τα Μυστήρια της αγάπης από το στόμα του Θεού, αλλά επέλεξε να φύγει, να πέσει, να εξαπατήσει τη θεϊκή αγάπη.
Στο πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έρχεται στη μήτρα της Παρθένου, το πιο ιερό και αγνό κλαδί της ζωής της ανθρωπότητας. Ένας πολύ μικρός Θεός μεγαλώνει κρυφά στην καρδιά της ανθρωπότητας. Μπορείς να τον συντρίψεις με ένα βλέμμα, αλλά σε Αυτόν βρίσκεται όλη η δύναμη του Θεού του Σαβαώθ. Και έχει μια μητέρα που τον χαϊδεύει και του τραγουδάει. Και ο μωρός Θεός ακούει από τη μήτρα. Και πόσο ερωτευμένος ήταν με τον άνθρωπο, με την αγάπη Του για τους ανθρώπους και για ό,τι πιο πολύτιμο έχουν οι άνθρωποι στη γη: Η Μητέρα είναι απείρως μεγαλύτερη.
Και τότε, γεννημένος σαν αστέρι, χωρίς πόνο, από παρθενία ευωδιαστή με προσευχή, το Βρέφος δημιουργός του σύμπαντος, που είδε τους αιώνες στις απαρχές τους και στη συντριβή τους, το πρώτο πρόσωπο που είδε, τα πρώτα μάτια που τον πλημμύρισαν με αγάπη ήταν τα μάτια της Μητέρας του Θεού. Και Αυτός, ο τροφός των γαλαξιών με έκπληξη, στράφηκε στο ευλογημένο στήθος και ήπιε γουλιά από την αγάπη και όλο της το είναι. Και αυτόν τον άπειρο ωκεανό αγάπης μεταξύ μητέρας και Βρέφους, τον έχυσε όλο στην αγάπη όλων των μητέρων στη γη.
Στον Γολγοθά, αυτή η θλιμμένη μητέρα ένιωσε υπέροχα όλο τον πόνο του Υιού της και τα δισεκατομμύρια θανάτους για τους οποίους υπέφερε. Ένιωσε το βάρος του Σταυρού στο σύνολό του, με όλο το αίμα του πόνου των ανθρώπων μιας διεφθαρμένης και αμαρτωλής εποχής. Τότε η καρδιά της έσπασε. Το πέπλο της καρδιάς της σχίστηκε από πάνω μέχρι κάτω, και μόνο η σταυρωμένη αγάπη του Υιού στον Σταυρό την έκανε να αντισταθεί, να μην πεθάνει από πόνο. Και ο ψίθυρος του τρυπημένου ότι θα αναστηθεί και θα κάνει την αγάπη αιώνια.
Η ανάσταση του Κυρίου Ιησού και η εμφάνισή Του στη μητέρα Του γέμισε αυτό το κρεβάτι των δακρύων πόνου με δάκρυα χαράς. Η ευγνωμοσύνη της μητέρας και η δακρυσμένη έκπληξή της χτίζουν την Εκκλησία, έναν ιερό τόπο της Θείας Ευχαριστίας - ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας του ανθρώπου και κατοικίας μετάνοιας και αλλαγής νοοτροπίας στην καρδιά.
Η ζωή της Μητέρας του Θεού μετά την Ανάληψη του Κυρίου ήταν μια άσβεστη λαχτάρα για τον Υιό της, που έκαιγε την καρδιά της σαν φωτιά. Τίποτα στον ουρανό ή στη γη δεν ήταν πιο πολύτιμο από την αγκαλιά του Υιού της Θεού. Κάθε χαμόγελο ή παιδικό κλάμα στον σκονισμένο δρόμο της θύμιζε τα μάτια Εκείνου που την τρύπησε με φως, κοιτάζοντάς την. Τα μάτια Του σαν τα μάτια της.
Μια ζωή λαχτάρας. Μια συνεχής προσευχή. Ένα ρίγος. Μια προσμονή των χεριών Του. Ένας αναστεναγμός. Μια βαθιά σιωπή, πιο εκκωφαντική από τους ουρανούς.
Και μετά η αναγγελία του αγγέλου ότι θα πήγαινε στους ουρανούς του αγαπημένου της Υιού. Και τα μάτια της κλείνουν, κλαίγοντας, σαν μαρκίζα πάνω από τον κόσμο, και ανοίγονται στο βλέμμα των ματιών Του, αγκαλιασμένα σφιχτά, για την αιωνιότητα.
Είθε ο Θεός να μας χαρίσει το πιο πολύτιμο πράγμα στον παράδεισο: το άρωμα και την παρηγοριά της Μητέρας Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου