Όταν ήμουν μικρός, πήγαινα στο Μοναστήρι Νεάμτς στην θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Προσευχόμουν να ζήσει η μητέρα μου, επειδή ήταν λίγο άρρωστη.
Περνούσα κάτω από την εικόνα 7 φορές.
Δεν ήταν μυστικισμός, ήταν αγάπη. Και εμπιστοσύνη στη Μητέρα μου στον παράδεισο. Μετά από αυτό, προσευχήθηκα στη μητέρα μου να πάρω τουλάχιστον την τελευταία θέση στο σεμινάριο.
Ήταν αμέσως μετά την επανάσταση και πάνω από χίλια παιδιά έκαναν αιτήσεις στο σεμινάριο για 100 θέσεις.
Και η μητέρα με βοήθησε. Πήρα την πρώτη. Μετά προσευχήθηκα να πετύχω στη Θεολογική Σχολή. Μετά να πάρω διδακτορικό. Μετά να γίνω διάκονος. Μετά ιερέας. Η Μητέρα μου στον παράδεισο τα εκπλήρωσε όλα, όπως μου ζήτησε και η μητέρα μου στη γη.
Την έχω ενοχλήσει χίλιες φορές. Συνεχίζω να έρχομαι αναίσθητα. Και χωρίς καμία αξία. Επιφανειακά. Με θράσος. Και συνεχίζω να ζητάω. Και η μητέρα μου συνεχίζει να μου δίνει.
Πριν από δύο μέρες ήμουν ξανά στη Μολδαβία, στη Νεάμτς. Πέρασα κάτω από την πιο όμορφη εικόνα στον κόσμο επτά φορές ακόμα. Και δεν ήξερα τι άλλο να ζητήσω. Ζήτησα την υγεία των γονιών μου. Και να φροντίσουν τα μωρά μου και όλα τα μωρά στη γη. Και κάτω από τη γη.
Και ζήτησα επίσης από τη Μητέρα να φροντίσει το μωρό στην καρδιά μου, το μωρό της ιεροσύνης μου. Είναι εκεί, σαν πόνος στην καρδιά, σαν μια συγκίνηση που λαμβάνω κατά την χειροτονία, σαν άρωμα, σαν μια άπειρη γαλήνη, σαν μια λαχτάρα, σαν ένας ουράνιος αέρας του ουρανού.
Το μωρό της ιεροσύνης πρέπει να τρέφεται με προσευχή γιατί αλλιώς πεθαίνει από την πείνα. Πρέπει να λικνίζεται με μετάνοιες και με αγάπη. Πρέπει να αναζωογονείται με Εξομολόγηση. Πρέπει να θηλάζει με χάρη μέσω της Λειτουργίας. Πρέπει να ενώνεται με τον Θεό του ουρανού στην Κοινωνία. Είναι τόσο μικρό που μπορεί να χαθεί αν το δεις με σκοτάδι. Είναι μικρό και ευάλωτο και ελαφρύ σαν φτερό. Αλλά μόνο αυτό, κλαίγοντας απαλά, μπορεί να επικαλεστεί τον Θεό από τον ουρανό να κάψει τα δώρα με το Άγιο Πνεύμα και να τα μεταμορφώσει σε Σώμα και Αίμα Κυρίου.
Ευχαριστώ, μητέρα.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου