Εγώ, ο Ευστάθιος Δαφνομήλης .

⚔️ Εγώ, ο Ευστάθιος Δαφνομήλης – Ένας από τους τελευταίους μεγάλους στρατηγούς του Ελληνικού Γένους στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας 🇬🇷

~Ακροβατώντας στα όρια του μύθου και της Ιστορίας, αφιερωμένο στους τελευταίους ρομαντικούς~

Εγώ είμαι. Ο Ευστάθιος Δαφνομήλης. Στρατηγός της Ρωμανίας, γέννημα θρέμμα ελληνικής Ανατολής. Ο άνθρωπος που με το ξίφος και τον νου έθεσε τέλος σε έναν τριακονταετή πόλεμο ο στρατιώτης που τύφλωσε τον Ιβάτζη και κατέλυσε την τελευταία εστία της βουλγαρικής αντίστασης, ώστε να εδραιωθεί η ισχύς της Αυτοκρατορίας στα βόρεια σύνορά της.

Δεν αναζητώ δάφνες δεν ζητώ επαίνους. Μα για την Ιστορία και για τους απογόνους του Ελληνικού Γένους ας καταγραφεί η πράξη. Ας μείνει η μαρτυρία για το πώς η Ρωμανία, η ελληνόψυχη πολιτεία των χριστιανών και Ρωμαίων, στέριωσε την κυριαρχία της στα Βαλκάνια και πώς εγώ ένας πιστός υπηρέτης της, βρέθηκα παρών όταν γράφτηκε το τέλος μιας εποχής.

Γεννήθηκα στην Ανατολή, σε τόπο ελληνικό, σε πολιτεία της Μικράς Ασίας. Ανατράφηκα με τα γράμματα των Ελλήνων και την ορθόδοξη πίστη των πατέρων μου ανδρώθηκα με τη στρατιωτική αρετή που χαρακτήριζε τους άξιους αξιωματούχους της Αυτοκρατορίας. Έμαθα την πειθαρχία, τη στρατηγική, και τι σημαίνει να υπηρετείς τον Βασιλέα και την Πατρίδα  όχι με λόγια, αλλά με έργα.

Στάθηκα πλάι στον Βασίλειο Βʹ, τον ακατάβλητο εκείνον αυτοκράτορα που ορκίστηκε να καταλύσει το βασίλειο του Σαμουήλ. Μαζί του διέσχισα τα βουνά, τις ρεματιές, τις εσχατιές του Βορρά. Η μεγάλη καμπή ήρθε το 1014, στη μάχη στο Κλειδί. Εκεί άρχισε το τέλος. Μα η τελευταία λέξη δεν είχε ακόμη γραφτεί.

Το 1018, οι βουλγαρικές πόλεις είχαν υποταχθεί οι βασιλείς τους είτε είχαν πεθάνει, είτε είχαν παραδώσει τη σκήπτρο. Μα ένας αντιστάτης απέμενε. Ο Ιβάτζης. Άγριος, αδάμαστος, κρυμμένος στα βουνά της Πρόνιστας, κοντά στην Αχρίδα. Εκεί, μαζί με λίγους πιστούς, κρατούσε ζωντανή μια ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας.

Εκλήθην να βάλω τέλος. Όχι με στρατό αλλά με νου και τόλμη. Η Αυτοκρατορία, κουρασμένη από σφαγές, απαιτούσε λύση, όχι άλλη αιματοχυσία.

Ήταν 15 Αυγούστου, ανημέρα της Παναγίας. Με δύο έμπιστους άνδρες φτάσαμε στην Πρόνιστα, παριστάνοντας λιποτάκτες. Ο Ιβάτζης μας δέχτηκε πιστεύοντας τις "ευγενικές" μου διαθέσεις.

Όταν ήρθε η στιγμή, όρμησα. Με το ίδιο μου το χέρι τον τύφλωσα. Δεν του άφησα περιθώριο να φωνάξει. Τον έσυρα έξω, μπροστά στους άνδρες του· τυφλό, συντετριμμένο, αβοήθητο.

Τότε μίλησα. Τους είπα πως η αντίσταση είχε τελειώσει πως η Ρωμανία δεν έχει άλλον αντίπαλο πως ο Βασίλειος είναι κύριος της Οικουμένης. Και εκείνοι, άφωνοι, κατέβασαν τα όπλα.

Επέστρεψα στην Αυλή. Ο Βασιλεύς με δέχτηκε. Με τίμησε με γη, με αξίωμα, με λόγο. Έγινα στρατηγός της Αχρίδας – ο τόπος όπου τελείωσα τον πόλεμο, έγινε και τόπος εξουσίας μου.

Αλλά η αληθινή Ιστορία δεν τελειώνει πάντα με δάφνες. Το 1029, επί Ρωμανού Γʹ, κατηγορήθηκα   για συνωμοσία. Ειπώθηκε ότι στήριξα την άνοδο του στρατηγού Διογένη στον θρόνο. Με συνέλαβαν,με βασάνισαν,με εξόρισαν.

Δεν μίλησα. Ο στρατηγός που αγαπά την πατρίδα του περισσότερο απ’ τη φήμη του, σιωπά όταν αδικείται. Γιατί γνωρίζει ότι η δόξα δεν μετριέται με αξιώματα, αλλά με το χνάρι που αφήνει στον χρόνο.

Ονομάζομαι Ευστάθιος Δαφνομήλης. Αναφέρομαι στα χρονικά του Σκυλίτζη, του Κεδρηνού και άλλων χρονικογράφων της εποχής. Μα δεν ζητώ μνημεία και τιμές ζητώ μόνο να με θυμούνται για ένα πως ήμουν εκεί όταν έπεσε ο τελευταίος εχθρός της Ρωμανίας. Πως με τόλμη και φρόνηση, δίχως στρατό, έβαλα τέλος σε έναν τριακονταετή πόλεμο.

Όταν η ελληνική Ρωμανία στέριωσε την κυριαρχία της από τη Θράκη ως την Αχρίδα, εγώ δεν στάθηκα στο προσκήνιο. Βάδισα στη σιωπή. Όπως πρέπει να κάνει κάθε στρατηγός που υπηρέτησε την πατρίδα του χωρίς να την προδώσει.

✍ Στυλ. Καβάζης