«Ἐσημειώθη ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε.» (ψ. 4, 7)
«Ἐν τῷ φωτὶ τῆς δόξης τοῦ προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εἰς τὸν αἰῶνα» (ψ. 88, 16β΄ – 17α΄)
Με τα ”κυάλια” της καρδιάς βλέπω το άπλετον εκείνο Φως, που νους δεν χωράει
οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης
Όποιος νοιώσει λίγο, λίγο Φως του Θεού, την αγάπη του Θεού, αγαπά μετέπειτα όλο τον κόσμο. Προσεύχεται γιά όλο τον κόσμο. Βλέπεις τι είναι ο Θεός και τί είσαι εσύ. Κλαις για τις αμαρτίες σου μετά. Δεν ξέρω τίποτα άλλο. (σελ. 120)
Όταν κλαίω και στενάζω για τις αμαρτίες μου, βαθαίνει η καρδιά μου. Αναστενάζω από τα τρίσβαθα της ψυχής μου και ανακουφίζομαι. Η ευχή τρέχει, τρέχει… και, σε ανύποπτο χρόνο, δεν ξέρω πώς, με τα ”κυάλια” της καρδιάς βλέπω το άπλετον εκείνο Φως, που νους δεν χωράει και γλώσσα δεν διηγάται.
Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει το μεγαλείο του ουρανού ! Ο ουρανός κρύβει πολλά μυστήρια. Το Φως είναι άπλετον, δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι ασχημάτιστο, όμοιο.
Είναι γεμάτο πληροφορίες. Πολλά ανεξήγητα εξηγούνται μέσα σ ‘ αυτό. Κάποια μπορείς να διηγηθείς, αλλά τα περισσότερα όχι. Είναι το Φως του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος….
Το Πνεύμα το Άγιο δεν φαίνεται. Είναι Φως! Ήρθε στον κόσμο και δεν έφυγε. Κινείται με μεγάλο κρότο, αλλά δεν το ακούει κανείς! Περνάει απ ‘ όλους συνεχώς, αλλά σκηνώνει όπου υπάρχει μετάνοια.
Τα θεϊκά ευωδιάζουν. Φέρνουν γαλήνη, ηρεμία και παράδεισο στην ψυχή και έλεγχο για τα χάλια μας. Βλέπω μέσα στο Φως ότι ο Θεός είναι το παν και εγώ μηδέν. (σελ. 117-118)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου